Bidt voor de paus

'Gij zijt Petrus...'

Op de 21^e zon­dag door het jaar horen we Petrus zijn geloof belij­den: Gij zijt de Christus... Jezus stelt hem aan als steenrots waarop Hij de Kerk bouwt, ook al was die Petrus uit zich­zelf niet zo'n enorm sterke figuur. Een dag om te bid­den voor onze paus Fran­cis­cus (zoals de paus ons steeds weer vraagt).

Waarom is het zo belangirjk dat er een paus is als her­der van de wereld­kerk/ Er zijn na­tuur­lijk allerlei redenen te noemen, maar dit is er één van:

Onze beperkte kijk op de dingen...

Wij wonen op een bepaald plekje in de wereld,
een rijk plekje,
źo ongeveer het rijkste hoekje van de wereldbol.
Wij wonen in een klein land,
een van de kleinere lan­den in deze wereld.
Toch lijkt het ons alsof Neder­land
het centrum van de hele aarde is;
wij denken vanuit onze Neder­landse situatie,
vanuit de Neder­landse opvat­tingen
en wij ervaren het wereld­ge­beu­ren vanuit ons leefmilieu.
Wij bekijken alles met een bepaalde bril;
bij veel dingen die we zien, schud­den we het hoofd:
hoe kunnen die mensen elkaar dat aandoen?
Maar echt begrijpen,
aanvoelen wat die mensen daar ervaren
en begrijpen waarom ze zo denken en doen,
dat is voor ons haast niet te doen.
Dat is al zo als er onenig­heid is tussen mensen,
een meningsverschil, een conflict.
Een ander zal ge­mak­ke­lijk zeggen:
stap erop af, praat het uit, reik elkaar de hand.
Soms is dat niet te doen,
al wil je nog zo goed,
er ligt gewoon iets...
Zo ge­mak­ke­lijk ligt het niet.
Zelfs als het om zulke problemen gaat,
wordt zo'n situatie door anderen vaak niet begrepen.
Trouwens, wij zien van het nieuws in de wereld
maar een kleine selectie,
ge­pre­sen­teerd op een bepaalde manier,
een paar flitsen in het jour­naal.

Voor het oog van de camera's van ons tele­vi­sie-jour­naal
wor­den enkele mensen uit een ramp-situatie geëvacueerd
en naar een zie­ken­huis over­ge­bracht,
terwijl in een ander land,
de mensen sterven als ratten
en nooit van goede genees­kun­dige hulp
gebruik kunnen maken.

Een andere kijk

Als U weleens lan­gere tijd in een ander land bent geweest
en kennis hebt gemaakt met de mentali­teit van die bevol­king,
dan zult U niet meer kunnen vergeten
hoe anders de mensen daar
allerlei dingen en situaties bena­de­ren,
dat de mensen daar veel zaken anders zien
en heus niet altijd min­der dan wij.

Hoe God kijkt

God kijkt nog weer anders naar de mensen.
Niet vanuit het stand­punt van een bepaald volk,
niet vanuit bepaalde belangen die Hij tegen­over anderen
wil verde­digen,
het is ook niet zo
dat Hij de één wél mag en een ander niet,
Hij houdt van iedere mens
met een per­soon­lijk, speciale liefde;
Hij kijkt naar het wezen van de mens,
Hij ziet in ons het werk van Zijn han­den,
Hij ziet in ons een geest, een ziel
die vanuit die situatie
waar je in leeft
tot Hem op kan stijgen,
boven de alle­daag­se wer­ke­lijk­heid uit,
boven het beperkte gezichts­punt
van het eigen volk en het eigen wereld­deel uit.

Het tij­de­lijke rela­ti­ve­ren, je richten op het eeuwige

Al kunnen wij niet in ieders huid kruipen,
niet elk stand­punt aanvoelen en begrijpen
in zijn diepste argu­menten,
wij kunnen wél de ziens­wij­zen en meningen,
zoals die in onze maat­schap­pij naar voren wor­den gebracht,
rela­ti­ve­ren, het betrekke­lijke ervan inzien,
door ons te richten op de waar­den en normen
van de eeuwige God,
op zijn gebo­den,
op het evan­ge­lie.

Soms doen mensen iets
en zoeken er dan een bijbel­tekst bij;
de bedoeling is na­tuur­lijk net andersom:
dat wij de tekst lezen
en ons afvragen:
hoe kan ik deze woor­den nu beleven,
tot leven laten komen
in mijn leven.

Gij zijt de Christus, Gij zijt Petrus...

Het evan­ge­lie­ver­haal
dat we vandaag hebben gehoord,
is precies het mid­den van het Matteüs-evan­ge­lie.
De apos­te­len belij­den bij monde van Petrus
wie Jezus eigen­lijk is:
"Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God".

En Christus belijdt
wie Petrus eigen­lijk zal zijn:
"Gij zijt Petrus,
en op deze steenrots zal ik mijn Kerk bouwen
en de poorten der hel zullen haar niet overwel­digen".

Jezus zag het dui­de­lijk in:
als Hij er niet meer zou zijn,
moest er iemand zijn, die zoals Hij
en in Zijn Naam de Kerk bijeen zou hou­den,
die lei­ding zou geven
en een­heid zou brengen
in de Kerk
die zou bestaan uit zoveel ver­schil­lende mensen
uit zoveel ver­schil­lende volkeren,
met zoveel ver­schil­lende tradities, gebruiken en erva­ringen.

De paus

De op­vol­gers van Petrus, de pausen,
vervullen die taak nog steeds:
de een­heid in het geloof bewaren
temid­den van alle verschei­den­heid van culturen en denk­wij­zen,
opdat de Kerk geen Neder­landse of Duitse
en ook geen Afrikaanse of Ameri­kaanse Kerk zou zijn,
maar een uni­ver­se­le Kerk zou zijn.

Onze paus is nu 83 jaar.
Hij heeft talrijke plaatsen bezocht,
vooral in de "periferie".
Miljoenen mensen hebben de paus gevolgd
toen hij tij­dens de Corona-pandemie
alleen op het Sint Pieters­plein bad
en bij zijn dage­lijkse Mis en preekje
en gebed voor alle mensen die onder de pandemie lij­den.
Hij legt de nadruk op een missio­naire kerk,
die erop uit gaat
en op een Kerk die de armen niet vergeet.
In de Fillippijnen celebreerde hij
de drukst bezochte Mis
uit de ge­schie­de­nis.

Zo heeft de paus veel mee kunnen geven
aan geloof, aan liefde, aan inzet voor de armen,
aan erva­ring van ge­meen­schap en ver­bon­den­heid.

De een­heid en ver­bon­den­heid
met de op­vol­ger van de apostel Petrus,
die ook in onze tijd het geloof in de levende Heer belijdt,
zijn en blijven van wezen­lijk belang
voor ons geloof en ons katho­lie­ke kerk-zijn