Arsacal
button
button
button
button


Geen stervenshulp maar levenshulp!

Zonder God en een naaste gaat het niet goed

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 16 oktober 2016 - 954 woorden
met parochianen na de Mis
met parochianen na de Mis
Pastor Visser met parochianen
Pastor Visser met parochianen

Op zon­dag 16 ok­to­ber heb ik de zon­dagse Eucha­ris­tie gevierd met de pa­ro­chi­anen van de Vier Evan­ge­listen in de H. Paulus­kerk in Am­ster­dam-Osdorp. Pastoor Dominiek Deraeve sdb en pastor Hans Visser ofm conv. con­ce­le­breer­den samen met de twee Salesiaanse mede­broe­ders van pater Dominiek. Na afloop had ik gelegen­heid om de pa­ro­chi­anen te ont­moe­ten en met hen te spreken.

Ik had de Neder­landse ge­meen­schap in de Paulus­kerk nog niet eer­der bezocht en ook daarom was ik blij dat ik nu in de gelegen­heid was. Dezelfde kerk is ook paro­chie­kerk van de Poolse ge­meen­schap waar­mee ik eer­der al heb kennis gemaakt, bioj gelegen­heid van de heilig­ver­kla­ring van paus Johannes Paulus II.

De Neder­landse ge­meen­schap vormt een samen­wer­kings­ver­band met de andere pa­ro­chies in Am­ster­dam nieuw west.

Hier­on­der de homilie die ik deze ochtend in de Paulus­kerk heb gehou­den.

HOMILIE

Alleen...?


Er is eigen­lijk bijna niets in ons leven
wat we zo moei­lijk vin­den
als alleen te zijn en alleen te staan.
Hoe vaak gebeurt het niet
dat iemand zijn man of vrouw verliest
en maar niet kan wennen
aan het alleen-zijn.
Vaker heb ik mee­ge­maakt
dat een weduwe of weduw­naar
daarna iemand leerde kennen,
er een goede vriend­schap ontstond
en dat de weduwe of weduw­naar daardoor
weer helemaal opleefde.
Wij mensen zijn door God geschapen
als sociale wezens,
wij zijn gemaakt
om in contact te zijn met anderen,
wij hebben anderen nodig
en wij zijn ge­roe­pen om samen met anderen
ge­meen­schap te zijn.

Zonder ver­bon­den­heid wordt het leven zwaar

Als mensen zich alleen voelen,
geen harte­lijk­heid en liefde onder­vin­den
en niet meer kunnen leven
in ver­bon­den­heid met anderen,
wordt het leven zwaar en moei­lijk.
Wat moet dan ons ant­woord zijn?
We moeten werken aan een maat­schap­pij
waar aan­dacht is voor elkaar,
we moeten struc­tu­ren
van liefde en ver­bon­den­heid
scheppen!

Stervens­hulp?

Daarom vond ik het deze week
heel erg jammer
dat het voorstel is gedaan
vanuit het kabinet
om tot een rege­ling te komen
waardoor ieder recht heeft op stervens­hulp.
Als je het leven niet meer wilt leven,
kun je hulp krijgen
om er een eind aan te maken.

De nood van onze samen­le­ving

Dit is geen ant­woord op de nood
van onze samen­le­ving!
Het verhin­dert zelfs het ant­woord
dat erin bestaat
om deze samen­le­ving harte­lijker,
liefde­voller en mens­waar­diger te maken.
Als de uitweg van de dood
als optie wordt aan­ge­bo­den,
waarom zou je je dan inspannen
om een samen­le­ving te creëren
die min­der indi­vi­dua­lis­tisch is?
De nood van de samen­le­ving is juist
dat God en de naaste zijn verdwenen.
Wat over­ge­ble­ven is,
dat is het individu, het “ik”,
maar dat “ik” is ten diepste alleen...
Zelfmoord is een wanhoops­daad,
die je niemand toewenst.
Het is een daad die betekent:
dit leven is niet meer de moeite waard.
Dan is geen stervens­hulp
maar levens­hulp gewenst!

De armen van Mozes

In de eerste lezing is het Mozes
die moet bid­den voor zijn volk.
Als hij voor het volk bidt
en zijn armen opge­he­ven houdt,
gaat het dat volk goed
en is het aan de winnende hand.
Maar zijn armen wor­den moe
en tenslotte komen er twee anderen
die hem helpen
en zijn armen onder­steunen.

Het komt hier prach­tig tot uiting:
Mozes bidt,
wij mensen hebben Gods hulp nodig;
Mozes krijgt daarbij onder­steu­ning,
want wij hebben andere mensen nodig,
naasten die ons steunen,
die ons weer ver­der helpen
als wij niet meer kunnen,
die ons de vreugde geven
om het samen met elkaar te doen.

God en de naaste:
we hebben die alle twee nodig.

Wat doen we dan?

Soms voelen wij ons alleen:
er is geen naaste om ons heen
en we voelen God op afstand staan:
hoort Hij ons wel?
Als die gevoelens komen,
wat doen we dan?
Gaan we in de ellende onder,
sluiten we ons af
of gaan we op zoek
naar God en naar de naaste,
naar plaatsen waar we hen kunnen ont­moe­ten?

De onrecht­vaar­dige rechter

Jezus ver­telt vandaag een parabel
om ons dui­de­lijk te maken
dat God naar ons bid­den luistert.
Na­tuur­lijk zou Jezus
dit verhaal van de onrecht­vaar­dige rechter
die uit­ein­delijk, na lange tijd toegeeft
en een weduwe recht verschaft
ook al doet hij aan God noch gebod,
niet ver­tellen
als we in ons gebed
altijd ge­mak­ke­lijk en vlot
verho­ring von­den.
Jezus ver­telt de parabel
omdat mensen zich afvragen
of God hen wel hoort,
omdat mensen vaak het gevoel hebben
er alleen voor te staan.
Ik denk dat we allemaal weleens
hebben gebe­den en gebe­den en gebe­den
en dat onze gebe­den maar niet wer­den verhoord,
zodat we ons afvroegen:
zou God nu wel luis­te­ren naar mijn gebe­den?
En: bestaat Hij wel echt
als Hij maar geen ant­woord geeft.

 

Gebedsverho­ring

Aan de andere kant
zullen velen van ons
ook weleens hebben mee­ge­maakt
dat we won­der­baar­lijk iets kregen
waarom we had­den gebe­den
dat iets heel goed en voorspoe­dig verliep,
veel beter dan we had­den kunnen denken
en dat we dat
als een gebedsverho­ring hebben ervaren.
Je bent gelukkig
als je een groot geloof en ver­trouwen
mag bezitten.
Jezus geeft vandaag ant­woord
op de gevoelens van ons mensen
die vaak denken
dat God ons toch niet hoort
en ons in de steek laat.
En zeker het is zo
dat mensen vaak veel moeten meemaken,
lij­den en verdriet blijven ons niet bespaard
en het doet ons pijn
wanneer we andere dier­ba­re mensen zien lij­den.
“Waarom moet dat nou?”,
vragen we ons af.

Kleine tekens

Wij kunnen niet alles verklaren,
niet alles begrijpen
en zeker de vraag waarom er lij­den is,
blijft voor ons ergens een vraag­te­ken.
Alleen krijgen we af en toe
een klein teken
dat God ons niet vergeet
en die kleine tekens
moeten ons moed geven
om te blijven ver­trouwen
en te zoeken naar God
en naar de naaste.

Samen!

Ja, we zijn geschapen
om in verbin­ding te staan
met God en de naaste.
Soms moeten we zoeken
om God en die naaste te vin­den
en ons te laten vin­den.
Laten we bid­den tot God
en laten we open staan voor elkaar
om deze aarde
iets mooier te maken.
AMEN

Terug