“Als ik slachtoffer word van terrorisme...”

Eucharistisch levende monniken van Thibirine - Mirakelfeest in Amsterdam

Woens­dag­avond 15 maart werd in de Begijnhof­ka­pel in Am­ster­dam het Hoog­feest van het Mirakel van Am­ster­dam gevierd, dat de ‘mirakelweek’ inluidt en de opmaat is naar de Stille Omgang die dit weekend in Am­ster­dam wordt gehou­den. Duizen­den pelgrims wor­den er verwacht uit het hele land.

Ge­schie­de­nis

Het verhaal is bekend: een zieke man ont­vangt de heilige communie, maar spuwt na enige tijd de hostie weer uit als hij moet braken. Het braaksel wordt in het vuur geworpen, maar de hostie blijft gaaf erboven zweven en wordt uit­ein­delijk op plech­tige wijze over­ge­bracht naar de paro­chie­kerk, (later naar een speciaal gebouwde grote gothische kapel), waarna al spoe­dig van alle kanten bede­vaart­gan­gers toe­stro­men. We schrijven 1345. Het gebeuren is goed gedo­cu­men­teerd door contemporaine bronnen.

De lantaarn en de Stille Omgang

De Stille Omgang is een tocht in stilte ter ere van dit "mirakel van Am­ster­dam", die gelopen wordt in de nacht van zater­dag op zon­dag, volgens de route die de Mid­del­eeuwse sacra­ments­pro­ces­sie ging. Om de plaats te markeren waar de kapel ("De heilige stede") stond, die helaas aan het begin van de twin­tigste eeuw is afgebroken, wordt tij­dens de Stille Omgang een lantaarn in de Kalver­straat geplaatst. Deze lantaarn stond tij­dens de ope­ning van de mirakelweek links van het altaar van de Begijnhof­ka­pel (zie foto).

Het begijnhof is nu de plaats van vere­ring van het 'sacra­ment van mirakel', zoals men dit won­der­baar­lijk gebeuren is gaan aandui­den. Daar is dage­lijks aanbid­ding van het heilig sacra­ment.

De Mis

Tijdens de fees­te­lij­ke heilige Mis ter ope­ning van de mirakelweek con­ce­le­breer­den de pries­ters van de ge­meen­schap van de paters Sacra­men­tijnen, die dit hei­lig­dom beheren. Diaken Paul Bindels assis­teerde en de voor­zit­ter van het gezel­schap van de Stille Omgang, drs. P. H. Hupsch, verrichtte de eerste lezing.

Homilie

Offer

Wij vieren hier een offer,
een vreug­de­vol offer;
wij vieren Gods Zoon,
die zijn leven opoffert
om mensen te red­den, te verlossen
en naar God te brengen.
Het kan eigen­lijk niet anders
dan dat wij die de eucha­ris­tie vieren
en de heilige communie ont­van­gen,
daarbij denken:
Hij, Jezus, heeft alles voor mij opgeofferd,
Hij die tot ons zegt:
“Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt,
heeft eeuwig leven”.

Laat ik niet zeuren

U komt in de kerk:
dit of dat zit U niet lekker met Uw kin­de­ren
of U hebt woor­den gehad met Uw vrouw of man;
of op het werk zijn er mensen die U niet liggen,
iemand zit U dwars,
een kind wordt geplaagd op school;
of U maakt zich zorgen over Uw ge­zond­heid
of U bent man­tel­zor­ger en dat valt soms zwaar,
enzo­voorts.
En dan komt U hier in een kerk of in deze kapel:
in de aanwe­zig­heid van Iemand zijn we hier,
die tegen­wer­king moest onder­gaan,
die verdriet heeft gehad,
die gemar­teld en gestorven is,
die zijn leven geofferd heeft,
die een kruis op zich geno­men heeft.
Soms komt dat mis­schien niet zo erg binnen,
maar soms ook weer wel.
Dan denk we toch:
laat ik nou niet zeuren;
wat heeft Hij niet voor mij gele­den?
Wat heeft Hij voor mij niet over gehad?

De kracht van Uw leven

En dan ont­van­gen we heel bewust de heilige communie,
Hij is bij ons en we vragen met ver­trouwen:
“Vervul mij, lieve Heer, van de kracht van uw leven”.
Dat is het wat Jezus bedoelt
als Hij vandaag in het evan­ge­lie zegt:
"Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt,
blijft in mij en ik in hem".
We gaan leven zoals Jezus,
een wegge­ge­ven leven,
een ge­schon­ken leven,
dienst­baar aan anderen, dienst­baar aan Hem
en krijgen daar juist leven door:
inzet, geloof, liefde,
door te geven wor­den we niet min­der,
verliezen we niet iets,
daardoor leven we juist meer, intenser, rijker, mooier;
daardoor wordt dat leven ook een opmaat
naar het mooiere dat nog komt:
we krijgen eeuwig leven:
"Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt,
heeft eeuwig leven".

In­spi­ra­tie­bron

Als we verhalen lezen over de levens
van gelo­vi­ge mensen uit verle­den en heden,
zien we heel vaak hoe - naast Maria -
de Eucha­ris­tie hun grote kracht- en in­spi­ra­tie­bron is geweest.
Dat komt na­tuur­lijk tot uiting
in de al zoveel eeuwen bestaande devotie
tot het sacra­ment van mirakel.
Zelfs in onze gese­cu­la­ri­seerde tijd
zullen zater­dag weer duizen­den mensen komen,
hun nachtrust opofferen
om dit sacra­ment te eren.

Monniken

U heeft mis­schien de film gezien
“Des hommes et des Dieux”
over de zeven trap­pis­ten,
die deze maand 21 jaar gele­den
in Thibirine wer­den ont­voerd.
Zeven monniken die hun leven wijd­den
aan gebed, land­bouw en gees­te­lij­ke be­ge­lei­ding,
wer­den door een fun­damentalis­tische moslim groep
uit hun klooster in Algerije ont­voerd
en tenslotte na maan­den vermoord.

Zij waren niet de eerste chris­te­nen en pries­ters in Algerije
die het leven lieten
en ze zijn helaas ook niet de laatsten geweest;
Sinds jaren gaat er een golf van terreur
door de christen­ge­meen­schappen in Islami­tische lan­den.
Die zeven monniken
waren zich ervan bewust geweest dat zij gevaar liepen.
Zij had­den ervoor kunnen kiezen om weg te gaan,
maar zij hebben dat niet gedaan,
net zoals veel later
pater Frans van der Lugt bij zijn mensen bleef.

Een brief

Enige tijd na de dood van de monniken
werd een en­ve­lop­pe geopend met een schrijven
dat één van hen,
de prior, pater Christian de Chergé,
ooit aan zijn familie in Frank­rijk
had gegeven om dat te bewaren tot na zijn dood
en dan te openen.
Ik lees er een paar zinnen uit voor:
"Als het me op een dag over­komt
- en dat zou vandaag kunnen zijn -
dat ik slacht­of­fer word van terrorisme
... dan zou ik graag hebben
dat mijn commu­ni­teit, mijn Kerk, mijn familie
zich her­in­ne­ren dat mijn leven gegeven was
aan God en aan dit land".
Pater Christian was er dus op voor­be­reid dat hij zou sterven
en nam zich voor om niet te sterven in haat,
maar in liefde en ver­ge­ving.

Een drei­ging

Hij schrijft ver­der:
"Eenmaal het moment geko­men,
hoop ik die flits van hel­der­heid te hebben,
die me toelaat Gods ver­gif­fe­nis te vragen
en die van mijn broe­ders, de mensen,
en tezelf­der­tijd hem van harte te ver­ge­ven
die mij getroffen heeft".
Jaren leefde pater Christian al onder de drei­ging
dat hij gemar­teld en gedood zou wor­den;
hij had vaker gebe­den voor zijn moor­de­naar
al vóór die de daad had gepleegd,
met de volgende woor­den,
die ook in die brief staan vermeld:
"Dank ook aan jou,
vriend van de laatste minuut,
jij die niet zal geweten hebben
wat je deed.
Ja, ook voor jou
wil ik deze dank brengen
bij dit afscheid, door jou voor­zien.
En moge het ons, gelukkige moor­de­naars,
gegeven zijn
elkaar terug te vin­den in het paradijs,
als het God belieft.
Hij is ons bei­der Vader".

De kern

Dit kun je alleen schrijven
wanneer je leeft
vanuit de Eucha­ris­tie;
heel deze brief
is geïnspireerd door de Eucha­ris­tie,
door wat Jezus deed bij het laatste Avondmaal,
door hoe Hij zijn leven gaf voor de zon­daars
en stierf uit liefde;
door hoe Hij afscheid nam
en voor zijn ver­vol­gers bad.

Hiermee zijn we bij de kern
van wat zoveel chris­te­nen in de wereld nu
de moed geeft om door te gaan
in uiterst moei­lijke omstan­dig­he­den
en wat hen anders maakt dan andere mensen
die roepen ‘oog om oog’.

Intentie

Deze mirakelweek is ook voor ons
een uit­no­di­ging,
zoals ook die zieke mocht ervaren
die eeuwen gele­den, in het jaar 1345,
de heilige hostie ont­ving;
Deze week is een uit­no­di­ging
om van ons leven
Eucha­ris­tie en communie te maken:
een gave in dankzeg­ging,
met bereid­heid tot dienst en ver­ge­ving,
alles bezield door de liefde.
Zo wordt de intentie waar,
die dit jaar aan de Stille Omgang
is meege­ge­ven
“Voor U in ootmoed,
met U in geloof,
in U in de stilte”.

Wie zo eet en drinkt,
heeft het leven in zich,
eeuwig leven.
Amen