Arsacal
button
button
button
button


We missen gemeenschappelijke basis-waarden

Kerstviering bisdom-medewerkers

Overweging Bezinning - gepubliceerd: vrijdag, 22 december 2017 - 888 woorden

Op vrij­dag­mid­dag 22 de­cem­ber werd de kerst­vie­ring gehou­den voor de bisdom-mede­wer­kers. Voor de eerste keer vond die plaats in het bis­schops­huis naast de Haar­lemse ka­the­draal. In de bis­schop­pe­lijke sacristie werd een be­zin­ning gehou­den, daarna was er een hapje en een drankje in de zaal van het bis­schops­huis.

Tijdens de be­zin­nende kerst­vie­ring zongen de Sorelle - Lisanne Bosman, Emma Algie en Caroline Heller, afkoms­tig vanuit het ka­the­drale koor, enkele mooie kerst­lie­de­ren. Mgr. Jan van Burg­ste­den las het evan­ge­lie van de aan­kon­di­ging voor. Ik heb on­der­staan­de gebe­den uit­ge­spro­ken en mgr. Jozef Punt sprak een be­zin­nende kerstge­dachte, waarbij hij ook ver­schil­lende hoogte­pun­ten en diepte­pun­ten in het leven van de bisdom-curie her­dacht en allen de zegen gaf.

De kerst­bij­een­komst werd daarna tot in de vroege avond voort­ge­zet in het bis­schops­huis.

WE MISSEN EEN GEMEENSCHAPPELIJKE OVERTUIGING

Toch vieren we Kerst­mis...

De grote wereld zit vol span­ningen

- zoals eigen­lijk ieder jaar -

oorlogen zoals in Syrië en Irak,

waar in som­mi­ge gebie­den mensen terug kunnen keren,

span­ningen rond Jeru­za­lem, Libanon en Noord-Korea,

toe­ne­mende slaven­handel, mensen­handel, mis­bruik

en de drei­ging van terrorisme.

Ondanks alles vieren we kerst­mis

en zingen de engelen toch weer

over vrede op aarde,

omdat we blijven geloven

dat dit alles niet hopeloos is,

dat er per­spec­tief is

en uit­ein­delijk alles is geborgen in Gods hand.

Respect

Daarom willen we bid­den

om vrede op aarde

en een mens­waar­dig bestaan voor iedere mens.

Dat niet de macht van wapens of geld regeert,

maar respect voor de on­aan­tast­bare waar­dig­heid van iedere mens,

wie die ook is of waar die zich ook bevindt

- de arme, de zwakke, de zieke, de onge­bo­re­ne, de oude,

ja, wer­ke­lijk ie­der­een -

en dat dit respect mag groeien en steeds meer gedeeld zal wor­den.

Vredesini­tia­tie­ven

Laten we bid­den om zegen

over de vredesini­tia­tie­ven

die door de katho­lie­ke kerk

in Congo, Venezuela, Cuba, Colombia

zijn onder­no­men

of die door anderen

zijn be­gon­nen,

dat die vruchten mogen dragen

Ver­plich­tingen

Wij wor­den vaak heel erg bezig gehou­den:

de maat­schap­pij is druk,

je moet hard werken,

alles moet snel

eigen­lijk moest je gis­te­ren al klaar zijn.

En naast ons werk

hebben we vaak allerlei ver­plich­tingen.

Voor veel mensen blijft er

weinig tijd over voor re­flec­tie

of tijd die ze in vrij­heid in kunnen vullen.

Ons leven is vaak als een TGV

die aan het land­schap voorbij raast.

Geen tijd

Ook de samen­le­ving als zodanig

wordt daardoor ge­ken­merkt,

er is geen tijd meer en geen rust

voor een be­zin­ning op de waar­den

die aan ons mens-zijn ten grond­slag liggen

en de maat­schap­pij

is heel seculier gewor­den.

Gedeelde waar­den?

We kunnen inder­daad de vraag stellen

of er nog gedeelde, gemeen­schap­pe­lijke

over­tui­gingen en waar­den zijn.

Zeker, er zijn zaken die niet mogen,

zoals terecht wordt aange­ge­ven bij

“nix < 18” en “#me too”,

maar tege­lijk lijkt in dezelfde dis­cus­sie

porno of blowen wel aanvaard­baar te zijn.

Ik denk dat er niemand meer is

die kan uitleggen waarom dat zo is,

omdat we geen gedeelde

waar­den en normen meer hebben,

omdat er geen gemeen­schap­pe­lijke

basis-over­tui­ging is,

zoals de chris­te­lijke die zoveel eeuwen is geweest.

Dat we stil mogen staan...

Daarom willen we bid­den

dat we niet overal aan voorbij zullen leven,

dat we echte vreugde kunnen ervaren,

dat we stil mogen kunnen staan

bij wat ons leven waarde­vol maakt,

bij wat de zin van dit alles is en het doel

en wat de kracht­bron van waaruit we leven.

En dat vragen we na­tuur­lijk niet alleen voor ons­zelf,

maar voor alle mensen

in onze vluch­tige, wegwerp­maat­schap­pij.

Ja, laten we bid­den om zorg voor het milieu,

ook voor het gees­te­lijk milieu

en dat het licht van Christus daarin mag schijnen.

Laat ze niet weg waaien...

Na­tuur­lijk zullen er in iedere mens (of bijna iedere mens),

hoe druk hij ook is,

op bepaalde momenten

toch reli­gi­euze gevoelens opkomen,

gevoelens van dank­baar­heid,

van een schreeuw om hulp,

van ver­wach­ting of ver­won­dering,

van verdriet om gemis.

Laten we bid­den dat die gevoelens

niet weg zullen waaien

in de drukte van het bestaan,

dat mensen de tijd nemen

om ze toe te laten en te ver­die­pen,

dat mensen een gericht­heid mogen bewaren

op gees­te­lij­ke rijkdom, inner­lijke vreugde,

wer­ke­lijke liefde.

Simpel

Alles in het kerst­ver­haal is een­vou­dig, simpel,

ver weg van de grote poli­tieke gebeur­te­nissen van die tijd:

een voe­derbak in een stal,

een man en een vrouw zon­der maat­schap­pe­lijk aanzien,

heel gewone mensen

uit een heel gewoon en onbekend dorp,

die een Kind krijgen.

Dit was niet op het jour­naal geko­men;

CNN had geen cameraploeg gestuurd;

het bericht was de wereld niet inge­gaan.

Daar was het allemaal veel te simpel voor.

De geest van het kerst­feest

Laten we bid­den dat die geest van het kerst­feest,

die een geest is van eenvoud, liefde, harmonie,

van een leven zon­der opsmuk,

zon­der indruk-maken-op-anderen,

een geest van geloof en ver­trouwen,

dat die geest

onze wereld opnieuw mag binnen gaan.

Ons bisdom

Laten we ook bid­den voor ons bisdom Haar­lem-Am­ster­dam,

om zegen over onze bis­schop,

over alle pries­ters, diakens, pas­to­raal werkers, cate­chisten,

alle vrij­wil­li­gers en alle mede­wer­kers van onze dio­ce­sane curie.

Dat er een goede inzet en samen­wer­king mag zijn,

dat er een goede geest mag heersen,

dat er liefde en inzet mag zijn voor het evan­ge­lie,

voor Christus en de Kerk

 

En laten we bid­den

dat dit Kerst­feest

velen mag in­spi­re­ren

om Jezus beter te leren kennen

en Zijn levens­wij­ze te volgen.

Terug