Arsacal
button
button
button
button


Mis in de Santa Maria degli Angeli

Op bedevaart naar Assisi

Overweging Preek - gepubliceerd: woensdag, 2 mei 2018 - 1352 woorden

Woens­dag 2 mei vier­den alle deel­ne­mers aan de bedet­vaart van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam de heilige Mis in de Santa Maria degli Angeli, de grote basiliek die over het kerkje van Portiuncula is gebouwd. Dat is de plek van de bekende Fran­cis­cus-aflaat.

De heilige Eucha­ris­tie werd weer prach­tig opge­luis­terd door het ka­the­drale koor. De pries­ters die bij de bede­vaart aanwe­zig zijn con­ce­le­breren en ook de diakens vervul­den hun dienst­werk. De preek die ik bij deze Mis heb gehou­den vimdt u hier­on­der. Na afloop werd een groeps­foto gemaakt voor de basiliek. In de Mis die op zich ter ere van de heilgie Clara was, hebben we ook bij­zon­der voor ons bisdom gebe­den, want het is kerk­wij­dings­dag van onze ka­the­draal.

Vroe­ger had men het over "Pesjonkelen" als het erom ging de Portiuncula-aflaat te ver­krij­gen. Dat oude kapelletje dat Fran­cis­cus heeft her­steld, waar Clara haar geloften heeft afgelegd en in de buurt waar­van Fran­cis­cus is gestorven, is nog steeds een doel voor vele bede­vaarten, sinds Fran­cis­cus van de paus gedaan kreeg dat daar een bij­zon­dere en volle­dige aflaat aan verbon­den werd. 

De avond ervoor had ik heel gezellig met de tieners in een restaurantje in Assisi gegeten en daarna was het ook nog gezellig in het hotel. Een pelgrim vierde dat zij die dag zes­tig jaar getrouwd zou zijn geweest. Helaas heeft haar echt­ge­note deze dag niet meer op aarde mee kunnen beleven, maar we hebben er toch samen aan gedacht en een glaasje gedronken om de jubileum dag te vieren.

Op deze woens­dag 2 mei ben ik over­dag mee­ge­gaan met de groepen die pater Roland Putman ofm en diaken Rob Polet als reis­lei­der had­den. We bezochten Fonte Colombo, waar Fran­cis­cus zich graag terug trok als kluize­naar en waar hij zijn regel schreef. Ook onder­ging hij daar een hef­tige mid­del­eeuwse be­han­de­ling voor zijn oogkwaal, waarbij mij het middel erger leek dan de kwaal. Daarna trokken we naar Greccio, de plaats waar Fran­cis­cus zijn eerste kerst­stal heeft gemaakt. Het zijn beide plaatsen waar de geest van Fran­cis­cus voel­baar is, een­vou­dig en mid­den in de natuur, mooi om te bezoeken. Ik waar­deer ver­der bij­zon­der de comtacten met de mensen uit alle delen van ons bisdom gedurende de dag.

Het zijn dagen vol leuke ont­moe­tingen met mensen uit alle delen van het bisdom. Een van de kleinste ge­meen­schappen van ons bisdom met een eigen kerkje ligt in Oost­hui­zen. Ik denk dat de halve pa­ro­chie mee op bede­vaart is. De kerk is dan ook aan Fran­cis­cus toegewijd.

Op de web­si­te van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam is een ver­slag te lezen van Lizette Romeijn en zijn de fraaie foto' s te bewon­de­ren die Wim Koopman maakte.

HOMILIE

Die was fout...

Wij mensen moeten keer op keer opnieuw beginnen.
Als we problemen met iemand hebben,
is er na­tuur­lijk de nei­ging
ons op te sluiten in ons eigen gelijk.
Die ander was fout, zeker niet ik.
Als iets mislukt is of we hebben iets niet gehaald,
zijn er na­tuur­lijk allerlei omstan­dig­he­den buiten ons om,
waardoor het niet zo ging.
En soms hebben we na­tuur­lijk gelijk
of althans een beetje gelijk,
maar heel vaak ook
is er meer over te zeggen of te bedenken,
want was het nu wer­ke­lijk wáár
dat jij helemaal gelijk had en die ander helemaal niet,
dat de fout compleet bij die ander lag?
We willen allemaal graag goed zijn
en goed gevon­den wor­den
en we ver­tellen liever over onze pres­ta­ties en successen,
dan over wat er niet zo ging.
Hoe vaak ver­tellen mensen niet een leugentje
om een foutje te ver­bloemen of te verklaren
of om de schuld bij iemand anders
of bij de omstan­dig­he­den te kunnen leggen?

Zonder ver­ge­ving geen leven

Toch is het fun­dament van ons chris­te­lijk, katho­liek geloof
dat we leven van ver­ge­ving.
Dat vraagt na­tuur­lijk van ons
dat we onze fouten willen zien
en ervan willen leren,
dat we ver­ge­ving willen vragen
en willen ver­ge­ven.
Dat is waar­schijn­lijk ook wel de diepste reden
waarom het sacra­men­tele huwe­lijk onontbind­baar is:
die onontbind­baar­heid betekent
dat je altijd weer opnieuw mag beginnen,
het is nooit uit en af,
zoals we bij God altijd weer opnieuw mogen beginnen
en er altijd weer ver­ge­ving moge­lijk is,
voor wie wer­ke­lijk een nieuw begin wil maken.
Toen heel veel min­der mensen
het sacra­ment van ver­zoe­ning gingen ont­van­gen,
nam het aantal echt­schei­dingen toe.
Ergens zie ik hier een ver­band:
in elke relatie
- met God, met je vrouw of man of met wie dan ook -
is ver­ge­ving nodig;
opnieuw beginnen: de liefde vraagt erom.
Laten we het sacra­ment van het huwe­lijk hoog hou­den.

Als het niet lukt...

Dit is geen oor­deel over mensen die ge­schei­den zijn!
Het is wel goed om dat erbij te vermel­den.
Soms was een huwe­lijk geen huwe­lijk.
De kerk heeft ook daar wegen voor om dat te con­sta­te­ren.
En dan maken we allemaal mee
dat we zo graag toe­na­de­ring, ver­ge­ving
en een nieuw begin willen,
maar het lukt maar niet,
we kunnen de ander niet bereiken,
de ander is daar niet toe bereid.
Dan is het al heel wat als we zelf in ons eigen hart
toch een open­heid bewaren,
als we zelf die hand zou­den willen uits­te­ken,
als verlangen naar een nieuw begin.
Bij God is dat nieuwe begin altijd moge­lijk.
Hij staat klaar om te ver­ge­ven, Zijn liefde blijft altijd.

Als er niet ge­spro­ken wordt

In de relatie met een man of vrouw
of met een andere naaste
kan het gebeuren
dat mensen van elkaar vervreem­den
omdat ze nergens over praten.
Mensen zijn soms geneigd om te denken
dat iets wat ze hebben gedaan of gezegd
niet zo be­lang­rijk was.
Het is voorbij en het was niet be­lang­rijk genoeg
om er waarde aan te hechten,
om erover te praten,
om erop terug te komen.
Maar of dat wer­ke­lijk zo was,
weten we eigen­lijk pas
door het in gesprek te brengen,
door erover te praten.
Mensen kunnen inner­lijk van elkaar vervreem­den,
doordat er niet ge­spro­ken wordt,
niet onder woor­den wordt gebracht,
wat voor gevoelens en geraakt­heid er leven.
Zo kunnen we een gevoelig­heid voor elkaar verliezen
en kunnen mensen uit elkaar groeien.

Bouwen aan een relatie

In onze relatie met God
is dat niet heel veel anders.
We zijn mis­schien geneigd te denken
dat de goede God in de hemel
niets van wat wij doen heel erg vindt
en dat we het over het geheel geno­men
nog niet zo slecht doen,
zeker niet als we naar anderen kijken.
Dat mag allemaal zo zijn,
maar eigen­lijk gaat het daar niet om.
Het gaat om de liefde tot God,
het gaat om het bouwen aan een relatie,
om niet te vervreem­den van elkaar,
elkaar te blijven aanvoelen.

Portiuncula

We zijn hier samen op een bij­zon­dere plek.

Op een nacht in juli van het jaar 1216
was Fran­cis­cus bij dit kapelletje neergeknield.
Terwijl hij aan het bid­den was
kreeg hij een ver­schij­ning
van Jezus, Maria en een schare van engelen.
Jezus vroeg hem: wat zou je wensen?
Dat ieder die hier komt en spijt heeft van zijn zon­den en biecht,
ver­ge­ving van alle zon­den krijgt
en van alle straffen die daaraan verbon­den zijn,
was het ant­woord van Fran­cis­cus.
Dat was goed, zei de ver­schij­ning
maar hij moest daarvoor naar de paus gaan,
die gelukkig akkoord was
en een volle­dige aflaat verbond
aan het bezoeken van deze kleine kapel
met een gebed voor de intenties van de paus,
de ge­loofs­be­lij­de­nis en het Onze Vader
en na­tuur­lijk met de biecht.
Het is de Portiuncula-aflaat
die we op 1-2 au­gus­tus
ook in andere kerken kunnen ont­van­gen.
Dit is hier in Assisi dus bij uitstek de plaats
van ver­ge­ving en ver­zoe­ning.

De geest van Assisi

Hier mogen we ons dus die vraag even stellen:
Wie heeft ons geraakt?
Waar zit onze pijn?
Blijven we in de rol van slacht­of­fer zitten?
Of in het harnas van het eigen gelijk?
Of zullen we op weg gaan naar ver­zoe­ning?
Ja, dat is de vraag van deze plaats:
waar heeft ons hart ver­ge­ving,
onze ziel ver­zoe­ning nodig?
Met wie moeten we in ons hart nog vrede sluiten?
De geest van Assisi
is een geest van vrede en ver­zoe­ning.
Hoe kan die geest van Fran­cis­cus en Clara
over ons vaar­dig wor­den?
Amen.


Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug