We moeten het samen doen...

Het belang van gemeenschap, van vergeven en vergeving ontvangen

Wij missen veel, leven meer geïso­leerd, maar ervaren meer dan ooit hoe be­lang­rijk gemen­schap is. We moeten het samen doen! Vrij­dag­mid­dag 27 maart hiel­den we in de ka­the­draal een boete­vie­ring met aanbid­ding ter gees­te­lij­ke voor­be­rei­ding op de gebeds­wake met de paus en de zegen Urbi et Orbi. We ston­den er stil bij ons eigen leven in het gewetens­on­der­zoek (zie onder) en daaraan voor­af­gaand heb ik een over­we­ging gehou­den over de bete­ke­nis van ‘samen’, van de ge­meen­schap van de Kerk voor ons, over ver­ge­ving en ver­zoe­ning en een ‘gees­te­lij­ke biecht’.

Die ‘gees­te­lij­ke biecht’ is ter voor­be­rei­ding op het paas­feest en het ont­van­gen van de aflaat waarvoor berouw over de zon­den en het voor­ne­men om het biecht­sa­cra­ment te ont­van­gen nodig zijn.

Live­stream

Bij ‘Uitzen­ding gemist’ van de live-stream van de ka­the­draal is deze vie­ring nog te volgen, zoals ook de preken en de Missen van de afgelopen dagen, in de ka­the­draal (woens­dag en don­der­dag) en in de St. Vitus waar ik dins­dag- en vrij­dag­och­tend was.

‘Samen’ en ver­trouwen

Zoals de paus dat daarna zou doen in zijn over­we­ging, ston­den we stil bij het belang van "samen": ver­bon­den­heid, ge­meen­schap en kerk, ver­ge­ven en ver­ge­ven wor­den. De paus liet ons horen dat we geen angst moeten hebben, dat het juist nu aan­komt op ver­trouwen.

Eerst vindt U de over­we­ging, daarna het gewetens­on­der­zoek

Over­we­ging

We missen iets...

Wij zijn bijeen bij de Heer,
Hij is hier verborgen bij ons
onder de gedaante van het Brood.
We zien de Hostie, Hij is er
en toch missen we iets.
Want we leven ons leven
als christen in Corona-tijd
in een groot vasten:
vasten en ont­hou­ding.
We missen de sacra­menten!
Dat is wel de grootste ont­hou­ding
van deze veer­tig­da­gen­tijd!

In de sacra­menten ont­moe­ten we de Heer,
maar Hij ziet ook nu op ons neer
en geeft langs andere wegen
Zijn bijstand en zegen.
Hij zal onze ziel weten te vin­den!

Gees­te­lij­ke voor­be­rei­ding

Ter voor­be­rei­ding op de zegen Urbi et Orbi
met de daaraan verbon­den volle aflaat,
willen we ons voor­be­rei­den
door onze nala­tig­he­den, onze zon­den
te betreuren
en ver­ge­ving te vragen:
een gees­te­lij­ke biecht.

Verge­ving vragen en ver­ge­ving schenken

In het sacra­ment van de biecht
schenkt God ver­ge­ving en ver­zoe­ning
aan allen die een­vou­dig zijn
en nederig van hart.

Het is mis­schien voor U een grote stap
om klein te erkennen:
“Vader, ik heb gezon­digd”,
dit en dat heb ik ver­keerd gedaan.
Toch zijn dat inzicht en die eer­lijk­heid
wezen­lijk, onmis­baar
voor een christen
en eigen­lijk voor ieder mens.

Je laten bevrij­den...

Vergeven is nood­za­ke­lijk.
Wij mensen moeten elkaar niet vast­pin­nen
op onze fouten,
maar ons hart ombuigen
tot ver­zoe­ning,
zoals Jezus dat heeft voor­ge­daan.
Wij moeten elkaar ver­ge­ven
en wij hebben Gods ver­ge­ving nodig,
want als onze gedachten en be­doe­lin­gen
niet wor­den gezuiverd en gelouterd,
kunnen we niet voor God bestaan
bij wie geen spoor van kwaad of zonde is.
Gaan biechten
- en van­avond dus: gees­te­lijk gaan biechten -,
wil zeggen:
je door Gods genade
laten bevrij­den
van je zon­den,
gereinigd wor­den
en ge­sterkt om Jezus te volgen.
Ons berouw
en ons verlangen
dit sacra­ment van be­vrij­ding
te kunnen ont­van­gen,
zijn nu wel voldoende.

Het belang van ge­meen­schap

Toen Jezus door het land van Palestina trok
was een van de eerste dingen die Hij deed
apos­te­len roepen
om Hem te ver­ge­zel­len,
Zijn woor­den te horen
om samen met Hem een ge­meen­schap te vormen
en om door Hem uitgezon­den te wor­den.
En Hij wilde dat zijn leer­lin­gen
ook na Zijn hemel­vaart
een ge­meen­schap zou­den vormen,
die ge­meen­schap noemde Hij "Kerk" (Mt. 16,18).

Dus blijk­baar vond Jezus zelf het nodig
dat er een ge­meen­schap zou bestaan,
de ge­meen­schap van de Kerk.

Vanavond beleven we die
we­reld­wijde ge­meen­schap van de Kerk,
hier in ons gebed
en straks door de zegen van de paus,

Ge­meen­schap is be­lang­rijk,
dat ervaren vele mensen juist nu,
nu we sociaal contact moeten vermij­den.
We ervaren dat juist als we een­zaam zijn.
Alleen-zijn, altijd maar thuis zijn,
qua­ran­tai­ne en isolatie,
dat is best moei­lijk.
Velen onder­vin­den dat nu dage­lijks aan den lijve.

We kunnen niet zon­der naasten

Want andere mensen rela­ti­ve­ren onze dingen,
ontnuch­te­ren ons of genezen ons
van onze naïeve overmoed
of ze wijzen ons eens ergens op.
Andere mensen zijn voor ons een klankbord.
Dus is het goed om op een bepaalde manier
niet-alleen te zijn, gevoed te wor­den van buiten-af,
niet alleen ónze gedachten, ónze vragen, ónze zorgen.
Als je er mid­den in zit
lijken problemen zo groot, onoverkome­lijk.
Met meer afstand zijn veel meer betrekke­lijk.
Daaraan zien we:
we hebben elkaar nodig.

Alleen samen gaat het...

Daar komt nog bij:
als een mens altijd om zich­zelf heen cirkelt
met zich­zelf bezig is
en voor zich­zelf leeft,
is hij een egoïst.
We vergeten verdriet en pijn
als we voor een ander in de weer zijn.
Geven maakt gelukkig.

Trouwens de liefde is het be­lang­rijk­ste in het leven:
en dat is altijd: liefde tot God en de liefde tot de naaste;
dus ook weer: je openen naar de ander;
Liefde is niet: op je eentje ver­der je eigen weg gaan,
maar de ander verdragen, reke­ning hou­den met elkaar,
open staan voor elkaar,
enzo­voorts.

Deze tijd van isolatie en het mij­den van elkaar
- we moeten nu let­ter­lijk
met een boog om elkaar heen lopen -
kunnen ons juist weer laten beseffen
hoe be­lang­rijk ge­meen­schap is:
verbon­den met anderen
en verbon­den met God.

Daarom is er kerk...

Als we dit alles over­we­gen,
kunnen we aanvoelen waarom Jezus
de kerk­ge­meen­schap heeft gewild:
we hebben elkaar nodig,
we hebben de Heer nodig!

Wij hebben de Kerk nodig
en de Kerk heeft ons nodig.
Lasten we dus van­avond
bid­den in vereni­ging met heel de Kerk
en door de Kerk en de paus
de kracht van de ver­ge­ving met de aflaat ont­van­gen
doordat we spijt hebben
en een nieuw begin willen maken.

Wij hebben Gods ver­ge­ving nodig
want wij zijn maar zwakke mensen!

Hij staat klaar

God is goed.
En al begrijpen wij Hem niet,
toch heeft Hij niets ver­keerds gedaan.
Wij kunnen God niet ter verantwoor­ding roepen.
Hij staat boven ons.
Maar Hij wacht niet passief totdat wij komen
om het weer goed te maken, nee:
Onze Lieve Heer is altijd bezig
zijn gena­de­pij­len op ons af te schieten.
Hij wil ons hart raken met zijn liefde voor ons.
God zegt ook nooit: "Het is genoeg,
jij bent mijn kind niet meer".
Hij staat klaar om Zijn woord van ver­ge­ving te spreken.

Hij is God
en jij bent mens.

Vraagt en U zal gegeven wor­den,
klopt en U zal wor­den open gedaan

Open in gebed je ziel
voor je hemelse Vader
in alle open­heid en eer­lijk­heid,
stel jezelf vragen
bij wat je denkt en doet en laat,
onder­zoek je hart
en ont­vang de vol­heid
van Zijn ver­ge­vende liefde!

GEWETENSONDERZOEK

1. Onze ver­hou­ding tot God.

Heb ik naar mijn geloof geleefd? Heb ik contact gezocht met God in het gebed? Heb ik de Naam van God mis­bruikt door te vloeken of an­ders­zins? Heb ik op God geëerd door de H. Eucha­ris­tie mee te vieren, mijn gebed te doen en me open te stellen voor het contact met Hem, ook al moest ik daarvoor moeite doen of andere zaken laten schieten, of stelde ik die bezig­he­den boven mijn ver­plich­tingen tegen­over God en was feite­lijk mijn werk mijn God? Heb ik de heilige communie oneerbie­dig of onaan­dach­tig aan­ge­no­men?

stilte

Allen: Houd mij in leven, wees Gij mijn red­ding. Steeds weer zoeken mijn ogen naar U.

2. Onze ver­hou­ding tot onze mede­mensen thuis.

Heb ik tegen­over mijn ouders, ge­zins­le­den, andere naasten gedaan wat ik, als ik erover nadenk, had moeten doen? Hoe is mijn hou­ding en gedrag tegen­over hen? En tegen­over de anderen in huis? Ben ik posi­tief en opbouwend of te nega­tief, te kri­tisch? Heb ik geduld met anderen? Heb ik genoeg tijd voor mijn naasten? Probeer ik de sfeer in huis gezellig en goed te hou­den? Ben ik te streng of te toe­ge­vend? Kan ik gezag verdragen, aanvaard ik de plaats en verant­woor­de­lijk­heid van anderen?

stilte

Allen: Houd mij in leven, wees Gij mijn red­ding. Steeds weer zoeken mijn ogen naar U.

3. Onze ver­hou­ding tot anderen, meer in het alge­meen.

Probeer ik con­flic­ten uit de weg te ruimen? Ben ik licht­ge­raakt en drif­tig? Probeer ik gelijk­ma­tig van humeur te zijn? Overwin ik egoïsme door hulpvaar­dig te zijn? Ben ik recht­vaar­dig tegen­over anderen? Heb ik iemand door woor­den of daden ertoe gebracht om kwaad te denken of te doen? Heb ik de vei­lig­heid van anderen in gevaar gebracht? Ben ik haat­dra­gend? Hoe staat het met kwaad spreken en rod­de­len? Verspreid ik geruchten of verhalen die de goede naam van anderen aantasten Bezie ik anderen vanuit de chris­te­lijke naasten­liefde?

stilte

Allen: Houd mij in leven, wees Gij mijn red­ding. Steeds weer zoeken mijn ogen naar U.

4. Andere aspecten van ons gedrag

Hoe waren andere aspecten van mijn gedrag? Ben ik onma­tig in eten of drinken? Ben ik seksuele verlei­dingen uit de weg gegaan? Ben ik op dit punt zuiver geweest in mijn be­doe­lin­gen, gedachten en daden? Hoe was mijn omgang met in­ter­net? Heb ik geld of goe­de­ren van anderen weg­ge­no­men, zon­der dat ik daar recht op had? Heb ik anderen bedrogen? Heb ik naar vermogen hulp gebo­den waar die nodig was? Ben ik betrouw­baar of leuge­nach­tig in mijn woor­den en daden? Kan men ervan op aan als ik iets beloof of beweer? Ben ik jaloers of probeer ik blij te zijn met hen die blij zijn? Doe ik mijn werk zorg­vul­dig? Ac­cep­teer ik terechte kri­tiek? Zie ik in mijn werk een dienst aan de naaste of alleen een middel om geld te verdienen of mijn eer­zucht te bevre­digen? Leef ik erg voor het mate­rië­le? Heb ik veel voor mezelf nodig of leef ik sober?

Allen: Houd mij in leven, wees Gij mijn red­ding. Steeds weer zoeken mijn ogen naar U.