Randy Simileer diaken gewijd

in de Sint Martinuskerk in Bovenkarspel

Op zon­dag 10 februari mocht ik mijn eerste wij­ding ver­rich­ten: Randy Simileer werd in de Sint Martinus­kerk in Bo­ven­karspel tot diaken gewijd. De pa­ro­chies van de regio had­den de plech­tige en fees­te­lij­ke vie­ring prima voor­be­reid: een heel groot dames- en heren­koor met mensen uit de ver­schil­lende pa­ro­chies luister­den de vie­ring heel mooi op. De kerk was fraai versierd met heel veel witte en gele tulpen, de ker­ke­lijke/pau­se­lijke kleuren.

De rector van de Tilten­berg, vica­ris G. Bruggink, spi­ri­tu­aal pater dr. G. Wilkens sj, deken E. Moltzer, pastoor pater P. Peelen sj en pater M. Vijver­berg con­ce­le­breer­den, terwijl Ph. Weijers als diaken assis­teerde. Op de eerste rij zat na­tuur­lijk Randy's echt­ge­note Ana, zijn ouders en naaste familie. Ook de twee kin­de­ren van Randy en Ana hebben - hoe jong ze ook zijn - de hele vie­ring mee kunnen maken.

Hier­on­der de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den. Bij het begin ervan heb ik nog even stil gestaan bij pastoor E. Karregat, emeritus pastoor, die er helemaal was geweest als hij half had gekund, maar het door om ge­zond­heidsre­denen moest laten voor­bij­gaan.

Homilie

Beste Randy, beste Ana, broe­ders en zusters, Aller­eerst wil ik graag mijn vreugde uit­spre­ken dat ik vandaag hier bij U in Bo­ven­karspel deze heilige diaken­wij­ding mag toedienen en vieren.

Ik weet dat heel wat mensen zich ervoor hebben ingezet om deze unieke gebeur­te­nis tot een bij­zon­dere, fees­te­lij­ke vie­ring te maken. Heel veel dank daarvoor.

West Friesland is een streek waar veel gees­te­lij­ken uit zijn voort­ge­ko­men.

Pries­ters, broe­ders, zusters, veel mis­sio­na­rissen ook, kwamen hier vandaan, waar­on­der kar­di­naal Willebrands, de grote man van de oecumene; en ook een docent van Randy, de bekende filo­soof en pries­ter Leo Elders komt uit deze streek.

Ja, West­fries­land heeft een rijke traditie van inzet voor de Kerk en dat is een reden temeer dat ik verheugd ben om deze diaken­wij­ding van Randy Simileer in Bo­ven­karspel te mogen vieren.

De nieuwe diaken zal in Uw mid­den dienst­baar zijn.

Hij zal U nabij zijn in vreugde en verdriet, hij zal voor U bid­den, hij zal U inlei­den in het geloof, hij zal U Gods Woord en Gods liefde ver­kon­di­gen, uw kin­de­ren dopen, hen voor­be­rei­den op de eerste communie en het vormsel, uw doden naar hun rust­plaats be­ge­lei­den, huwe­lijks­vie­ringen doen, bij­zon­dere zorg hebben voor de armen en de zwakkeren, eigen­lijk te veel om op te noemen; toch is hij maar één mens en hij heeft een vrouw en een gezin en die mogen ook niet tekort komen.

Na­tuur­lijk zal hij al die taken vervullen samen met de pastoor en de pas­to­raal werkster en alle mede­wer­kers en vrij­wil­li­gers.

Maar de basis van alles is toch niet zijn eigen kracht, de basis van alles is Gods genade, de kracht die God hem geeft.

Dat waren de woor­den van de apostel Paulus in de tweede lezing van vandaag.

Die apostel had vre­se­lijk hard gewerkt: “Ik heb har­der gewerkt dan alle anderen”, schrijft hij.

Maar het kwam niet door eigen kracht: “Door de genade van God ben ik wat ik ben”.

Zoals Jezus tot Zijn apos­te­len zei bij het laatste avondmaal: “Los van Mij, kunt ge niets”.

Soms denken wij dat het anders is, dat we heel veel uit ons­zelf kunnen, dat we zelf heel knap, ver­stan­dig, han­dig en wat al niet zijn en dan wor­den we ineens weer met onze neus op de feiten gedrukt: Je hebt alles gekregen, alles is gave, uit­ein­delijk is alles genade.

Ook de apos­te­len moeten dat ervaren in het evan­ge­lie van vandaag: ze hebben de hele nacht gezwoegd, hard gewerkt en het is niks gewor­den.

Er kwam geen enkele vis in hun net, terwijl toch de nacht - men­se­lijker­wijs ge­spro­ken - de beste tijd is om uit vissen te gaan.

Maar het lukt niet en dan komt de Heer die een enorme overvloed aan vissen geeft.

Zoveel had­den ze nog nooit gevangen! Uit­ein­de­lijk is dat de meeste be­lang­rijke erva­ring van iedere mens: Ik kan het niet, ik loop tegen mijn grenzen aan, mijn zeker­he­den zijn zo zeker niet.

Of ook, posi­tief: Hoe heb ik dit gekund? Waar heb ik dit vandaan? Dit heb ik niet uit mij­zelf, het is mij ge­schon­ken.

Het is goed dat we dat af en toe ervaren, Als we het allemaal wél zou­den kunnen, had­den we God niet nodig.

En als Petrus ziet wat de Heer aan hem gegeven heeft, voelt hij zijn eigen klein­heid, zijn zwak­heid, dat hij deze genade niet ver­diend heeft en hij knielt neer en zegt: “Heer, ga van mij weg, ik ben een zon­dig mens”.

De genade is onver­diend, je voelt je klein en dat is weer de basis voor de dank­baar­heid: Zien, beseffen wat God je ge­schon­ken heeft, niet alleen je moei­lijk­he­den, je verdrie­tige dingen zien, maar breng je Zijn gaven te binnen, want de dank­baar­heid is de basis voor een gelukkig leven dat naar de hemel leidt.

En na deze erva­ring van wat de Heer aan hem gegeven had - zo’n overvloed aan vissen - wordt Simon Petrus ge­roe­pen om alles achter te laten, Jezus te volgen en zich in te zetten voor het evan­ge­lie.

Dat mag, beste Randy, de be­lang­rijk­ste erva­ring zijn van deze dag: de diaken­wij­ding is een geschenk, een genade, onver­diend, maar mooi; die genade is er niet zozeer voor jezelf, het gaat niet om verheven plaats, een voet­stuk of zo, maar je ont­vangt een genade, ten dienste van anderen.

In iedere Mis waarbij je als diaken dienst doet, lees jij het evan­ge­lie voor en je assis­teert aan het altaar.

Zo komt tot uiting dat je als diaken ge­roe­pen bent om het evan­ge­lie te ver­kon­di­gen en voor te leven en om dienst­baar te zijn aan de mensen naar het voor­beeld van Jezus, die Zijn leven voor ons heeft gegeven.

Het woord “diaken” betekent zelfs let­ter­lijk “die­naar”.

Vandaag word je op een nieuwe manier en voor je hele ver­dere leven aan de dienst van God en je naaste toegewijd.

We leven in een tijd die niet ge­mak­ke­lijk is. De Kerk ligt onder vuur en de samen­le­ving is in crisis. Dat leidt tot onrust, onbegrip, verdriet. onmacht ook en pijn.

Veel mensen hebben het moei­lijk: als je je baan verliest, geen baan kunt krijgen, je huis niet kunt verkopen, met schul­den komt te zitten, of ook pijn hebt om de kerk, om kin­de­ren of klein­kin­de­ren, verdriet om mensen die weg­val­len, ziek zijn, relaties die stuk gaan....

Dat maakt het voor een diaken en voor ieder die in de pas­to­raal is aan­ge­steld, niet altijd een­vou­dig.

Tege­lijk is het iets heel moois als je naast mensen mag staan en mag delen in hun verdriet en pijn, dát een stukje met hen mag dragen en uit­ein­delijk ook iets van uit­zicht mag bie­den dat er Iemand is die op je wacht, een God die van je houdt en voor je zorgt.

Die niet de kruisen van je wegneemt, maar je sterkt en die je na dit tranendal een toe­komst geeft.

Die God is Iemand die van je houdt, zoals je bent en die er altijd voor je is.

Beste Randy, broe­ders en zusters, we willen nu zingend bid­den om de komst van de heilige Geest.

We bid­den dat die heilige Geest over jou mag komen, Randy, en dat die mis­schien iemand hier aanwe­zig zal in­spi­re­ren om ook zijn leven te geven als pries­ter, diaken of reli­gi­eus of op andere wijze in dienst van Christus en Zijn Kerk - naar de beste Westfriese tradities! - om geloof, hoop en liefde te brengen aan de mensen in onze tijd.

AMEN.