Een gebaar van liefde als antwoord op haat....

Op 14 sep­tem­ber vier­den we het feest van Kruisverhef­fing. We wor­den uit­ge­no­digd om op te zien naar het kruis dat ver­zoe­ning brengt en vrede en de cirkel van vergel­ding doorbrak...

Ik vierde de H. Mis in de ka­the­draal, een fees­te­lij­ke vie­ring met dr. Ton van Eck aan het orgel en met Erik Jan Eradus als cantor.

Homilie

Een gebaar van liefde als ant­woord op haat...

KRUISVERHEFFING

Kolbe

Precies een maand gele­den, op veer­tien au­gus­tus,
was de jaar­lijkse gedenk­dag
van de heilige pater
Maxi­mi­liaan Maria Kolbe.
Hij stierf in het con­cen­tratie­kamp Ausch­witz,
waar hij de plaats innam
van een huis­va­der.
Iemand had uit de hel van Ausch­witz
weten te vluchten
en als represaille
zou een aantal gevangen
de hon­ger­dood moeten sterven.
Eén van degenen die werd aangewezen,
barstte in tranen uit
en vroeg de kampcommandant
toch medelij­den te hebben met zijn jong gezin.
Op dat moment stapte Kolbe naar voren
uit de rijen van de ge­van­ge­nen
en zei:
"Neem mij maar,
in plaats van hem".
Die huis­va­der heeft
met grote ontroe­ring
de plech­tig­heid van de zalig­ver­kla­ring
van pater Kolbe nog mee­ge­maakt.
Pater Kolbe werd in de hon­gerbunker op­ge­slo­ten,
bemoe­digde zijn mede-ter-dood-ver­oor­deel­den
en men hoorde hen bid­den en zingen.
Het laatst van allen stierf deze pries­ter.

Kruisoffer

Het kan na­tuur­lijk niet anders
dan dat deze pries­ter die dage­lijks
de heilige Mis had opgedragen
en zo had gevierd en te­gen­woor­dig gesteld
dat Jezus zijn leven voor ons op het kruis heeft geofferd,
dat hij zijn Heer en Meester wilde navolgen
die zijn leven heeft gegeven
opdat wij eeuwig leven hebben.
Zozeer heeft God de wereld liefgehad.

In de hel van Ausch­witz
raakte even de hemel de aarde,
doordat Maxi­mi­liaan Kolbe
de cirkel van haat en geweld doorbrak
met zijn gebaar van liefde.

Een Japanse kar­di­naal

Mis­schien is het al der­tig jaar gele­den
dat de Japanse kar­di­naal ons land bezocht.
Het was in de tijd
dat Japan niet zo erg wilde erkennen
wat het in de tweede wereld­oor­log had aan­ge­richt.
Die kar­di­naal kwam om neer te knielen
bij het gedenk­te­ken voor de mensen
die slacht­of­fer wer­den van de jappen­kampen
en om nabe­staan­den en anderen te spreken
Het kan haast niet anders
dan dat hij de in­spi­ra­tie voor zijn inzet
had gehaald uit de Eucha­ris­tie
die hij dage­lijks vierde
en waarin Jezus onder ons komt
die door Zijn inzet-tot-de-dood
God en mens verzoent.

Opzien naar het kruis

Vandaag wor­den we uit­ge­no­digd
om op te zien naar het kruis,
niet zozeer als naar een mar­tel­werktuig
maar als naar een teken van jezelf-geven-uit-liefde,
een teken van ver­zoe­ning.
Daardoor is de wereld gered.

Vredesweek

Je zou dat zo graag ook op andere plaatsen willen:
gebaren van ver­zoe­ning,
overal waar onvrede en oorlog heersen.

We zijn bijna in de vredesweek
die op de zes­tien­de sep­tem­ber begint.
Niet de weg van vergel­ding en escalatie,
maar de weg van recht­vaar­dig­heid en ver­zoe­ning,
moeten we gaan, moeten allen gaan.
Laten we bid­den om vrede,
eraan denkend dat de ware vrede
komt van het kruis.

Vergeef het hun

Vergel­ding brengt ons bijna altijd in een spiraal
van haat en geweld
louter vergel­ding is geen weg naar vrede.

De traditie zegt
dat de soldaat bij het kruis
die Jezus' hart heeft doorstoken met zijn lans,
later een christen is gewor­den
en als marte­laar zijn leven voor Christus heeft gegeven.
Ook voor hem was Jezus er.

"Vader, vergeef het hun", zei Jezus aan het kruis.
Jezus heeft door Zijn open armen voor ie­der­een
en door zijn hart dat open staat voor ie­der­een
aan mensen de moge­lijk­heid gegeven
om naar Hem toe te komen.
Hij zet de eerste stap naar ie­der­een,
nu wacht Hij af of wij mensen ook een stap gaan zetten.

Hij kwam niet om te oor­de­len,
maar opdat de wereld door hem zou wor­den gered,
zelfs Zijn vijan­den...