Een laatste stap voor de wijdelingen van dit najaar

Willibrorddag op het seminarie

Op de ge­dach­te­nis van de heilige Engelbe­waar­ders, 2 ok­to­ber, vond in het semi­na­rie de eerste Wil­li­brord­dag van het nieuwe studie­jaar plaats. Er was veel te vieren: twee se­mi­na­risten leg­den de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw af voor de diaken­wij­ding op 18 no­vem­ber en we vier­den dat en se­mi­na­rist en een pries­ter het licentiaat had­den behaald. Pastoor Jules de Bruin ging in dialoog over het omgaan met vrij­wil­li­gers. Een kort ver­slag en de homilie van deze dag.

Ge­loofs­be­lij­de­nis, licentiaat en nieuwe se­mi­na­risten

Juan Ignacio Jiménez Walker is na semi­na­rie en itinerantie juist uit Rome terug gekeerd waar hij het licentiaat in het canoniek recht heeft behaald aan de Pau­se­lijke La­te­raanse Uni­ver­si­teit. Hij en Josue Enmanuel Mejia Sanchez leg­den op deze avond tij­dens de Eucha­ris­tie­vie­ring de ge­loofs­be­lij­de­nis en de eed van trouw af die de laatste stap zijn voor de diaken­wij­ding. Ook Maciej Gradzki heeft een licentiaat behaald in de theo­lo­gie aan de theo­lo­gische facul­teit van Lugano. Ik begroette de twee nieuwe se­mi­na­risten, Pedro en Christian; we zijn in afwach­ting van nog twee andere pries­ter­stu­denten.

Ont­moe­ting met de jonge pries­ters

Het was voor mij ook weer een gelegen­heid om de jonge pries­ters te ont­moe­ten en met hen in gesprek te gaan in een ont­moe­ting van vijf kwar­tier. De eerste maan­dag van de maand is hun studie­dag met een pro­gram­ma van de voort­ge­zette vor­ming. Het is goed en sti­mu­lerend om elkaar zo te ont­moe­ten.

Zorgen voor de pries­ters (en vreugdes!)

Één van de meest stress­volle zaken is wel de reorgani­sa­tie van de pa­ro­chies. Het komt nogal eens voor dat er een vrij sterke drang is om de kerk niet te sluiten en een nieuwe bestem­ming te geven maar om die op kosten van de pa­ro­chie als een soort buurthuis te gaan gebruiken. Ver­schil­lende pries­ters hebben van vervelende situaties rond reorgani­sa­tie een burn out gekregen en dat kunnen we na­tuur­lijk niet zo laten voort­gaan. Hier moet ik de pries­ters echt helpen en steunen! Kwesties rond reorgani­sa­tie van pa­ro­chies komen na­tuur­lijk ook aan de orde in de gesprekken. Gelukkig kwamen er vele mooie dingen aan de orde die sti­mu­lerend en beves­tigend zijn: de wereld­jon­ge­ren­da­gen en jon­ge­ren die door willen gaan met ont­moe­tingen en vor­ming, familie­da­gen, Alpha-cursussen en jon­ge­ren die katho­liek willen wor­den.

De dag sloot af met de Eucha­ris­tie­vie­ring en een ge­za­men­lijk avondmaal

Homilie

Omdat we bescher­ming nodig hebben

2 OKTOBER GEDACHTENIS VAN DE HH. ENGELBEWAARDERS -Wil­li­brord­avond

Een laatste stap...

Beste Juan Ignacio en Josue Emmanuel,
jullie zetten van­avond de laatste stap
voor de diaken­wij­ding,
een stap mdie al helemaal gericht is
op het dienst­werk van het diaconaat
dat jullie zullen gaan uit­oefe­nen:
je beloofd dat te doen
in trouw aan de Christus
en door te getuigen van het geloof
dat jullie hier belij­den.
We bid­den voor jullie in deze laatste maan­den
voor jullie diaken­wij­ding.
Wim Zürlohe heeft de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw
al afgelegd voor zijn diaken­wij­ding;
ook hem willen we graag be­ge­lei­den
met ons gebed
in deze laatste weken voor zijn pries­ter­wij­ding
op 28 ok­to­ber.

Een goed begin van het semi­na­rie­jaar gewenst!

Aan het begin van dit nieuwe studie­jaar
wil ik jullie, beste se­mi­na­risten,
een heel goed jaar toewensen;
dat het beeld van Jezus Christus
in je mag groeien en tot ontplooiing mag komen.
Ik wens jullie Gods zegen
voor je gees­te­lij­ke vor­ming,
je men­se­lijke en intellectuele vor­ming!

Mgr. Bomers

Vorige maand, op 12 sep­tem­ber,
was het 25 jaar gel­den
dat bis­schop van Haar­lem
mgr. Henricus Bomers
plot­se­ling overleed.
Ik wil hem ook van­avond even gedenken
want hij is de stichter
van Re­demp­to­ris mater
en het Wil­li­brord­semi­narie.
Hij heeft veel moeten doorstaan,
maar zijn geloof en zijn moed
hebben veel betekend voor het bisdom
in een lijn die door mgr. Punt is voort­ge­zet.

De engelbe­waar­der

We vieren vandaag de engelen die ons be­ge­lei­den.
Mensen kunnen soms als engelen zijn,
maar het evan­ge­lie wijst ons er vandaag op
dat ook wij mensen van God
be­scher­mengelen hebben gekregen
die over ons waken.
Tot die Engelbe­waar­der bid­den we
het gebed dat je vast ook wel kent:
“Engel van God die mijn bewaar­der zijt,
aan wie de god­de­lijke goed­heid mij heeft toe­ver­trouwd,
verlicht, bewaar, geleid en bestuur mij. Amen.

Is groter ook veili­ger?

Mensen hebben eerbied voor wat groot en gewel­dig is.
Je kunt zelf ge­mak­ke­lijk geneigd zijn
om de kleine kanten van jezelf
te verstoppen, weg te hou­den.
Het is ge­mak­ke­lijker een ander te overtroeven
je boven een ander op te stellen,
dat is een veili­ger positie
dan wanneer je jezelf
in je kwets­baar­heid toont.
Als je jezelf groot maakt
lijk je veili­ger, min­der verwond­baar te zijn.

Lege contacten

Maar het gevolg is
dat je eigen­lijk niet echt bij jezelf bent,
zoals je wer­ke­lijk bent:
een schepsel,
dat alles ont­van­gen heeft,
niets uit zich­zelf is.
Het jezelf groot maken,
je eigen kunde, kennis,
nog even uit laten komen
hoe knap jezelf was,
hoe dom anderen eigen­lijk zijn,
jezelf verheffen,
o, het is zo men­se­lijk,
maar het maakt je contacten met anderen
en vooral met God zelf
eigen­lijk leeg:
“Wie zich­zelf gering acht,
zoals dit kind,
is de grootste
in het rijk der hemelen”,
zei Jezus ons in het evan­ge­lie vandaag.

De engel die je gegeven is

Aanvaard jezelf
als een kind,
geloof dat je ware groot­heid
die is welke God je geeft
en die ligt in je onster­fe­lijke ziel,
waardoor je Zijn beeld bent,
en dat die ligt in de engel die Hij je gegeven heeft
en die staat voor Gods aange­zicht,
zoals het evan­ge­lie vandaag zegt.

Zijn voor­beeld

God zelf heeft ons het voor­beeld
van het ware mens-zijn gegeven
door de kleinste, de geringste,
de meest ver­wor­pene te wor­den.
Zo is Hij één met ons gewor­den.
En is niet ook onze weg
naar een echt men­se­lijk contact:
onze eenvoud,
onze dienst­baar­heid,
onze harte­lijk­heid,
onze gering­heid?

Puber of vol­was­se­ne en kind?

Wie leeft vanuit de behoefte
zich als goed, groot en bewon­de­rens­waar­dig
voor te doen,
maakt eigen­lijk niet echt contact
 met andere mensen.

Het feest van vandaag
wil ons zeggen
dat we voort­du­rend onder bescher­ming staan
en dat we die bescher­ming en zorg nodig hebben.
Het is de puber die graag volwassen wil zijn,
het zelf wil kunnen.
Echt volwassen is hij
die zich­zelf heeft leren kennen
en zich aanvaardt zoals hij is
en dus zich met liefde realiseert
dat hij als een klein kind
voort­du­rende zorg en bescher­ming nodig heeft.