Wij kunnen de wereld geen vrede geven....

maar we kunnen wel wegbereiders zijn

Zondag 10 de­cem­ber vier­den we in de ka­the­draal de tweede zon­dag van de Advent in aanwe­zig­heid van de Constan­tijnse Orde die in de loop van de mid­dag aan het begin van de Vespers de kruis­ka­pel in gebruik nam als kapel voor de orde. Het evan­ge­lie hield ons Johannes de Doper voor die de wegbereidde voor de komst van Christus. Wat heeft dit ons te zeggen?

H. Mis

De rid­ders van de Constan­tijnse Orde namen deel aan de Eucha­ris­tie­vie­ring die door het mannen­koor werd gezongen, onder lei­ding van Laine Tabora met aan het orgel titulair organist dr. Ton van Eck. De vie­ring is na­tuur­lijk nog terug te zien op ka­the­draal TV: Heilige Mis - Zondag 10 de­cem­ber - 2e Zondag van de Advent (youtube.com)
Plebaan-deken Floris Bun­scho­ten en mgr. Willem van der Valk con­ce­le­breer­den, terwijl diaken Philip Weijers assis­teerde.
In dank­baar­heid her­dacht ik op deze dag en in deze Mis ook dat ik twaalf jaar gele­den tot bis­schop werd gewijd.

Constan­tijnse Orde

De Constan­tijnse Orde hield haar bij­een­komst met de pre­sen­ta­tie van het boek "Een gees­te­lij­ke weg voor de Ridders en Dames van de Constan­tijnse Orde" (waar­van het eerste exemplaar is uit­gereikt aan de vice-gedele­geerde Otte Strouken), een lunch, een bij­een­komst waarin de toe­komst­plannen wer­den be­spro­ken en de vespers met toe­wij­ding van de kruis­ka­pel aan de Constan­tijnse Orde en het gebed van de Constan­tijnse rid­der. Voor­af­gaand aan de pre­sen­ta­tie van het boek ver­telde jhr. Eric Rutgers van Rozen­burg van het Heilig Kerst­mis­gilde - dat sinds jaar en dag een kapel heeft in de ka­the­draal - over de unieke ge­schie­de­nis van deze meer dan 700 jaar oude in­stel­ling.

De foto's die hierbij zijn geplaatst zijn van de vespers en toe­wij­ding van de kruis­ka­pel aan de Constan­tijnse Orde.

Homilie

KAN ER OOIT VREDE ZIJN?

TWEEDE ZONDAG VAN DE ADVENT B - ka­the­draal

We zijn in de Advent,
tijd van ver­wach­ting, tijd van hoop,
tijd van uitzien naar de komst van de Heer,
nu eerst op het kerst­feest,
maar de hoop en ver­wach­ting gaan ver­der,
tot aan het einde der tij­den.
Dat lijkt allemaal haaks te staan
op de wer­ke­lijk­heid waarin wij leven,
de wer­ke­lijk­heid van een gebroken wereld.

Gebroken­heid

Met de gebroken­heid van het aardse bestaan
hebben we allemaal dage­lijks te maken.
Als we die gebroken­heid niet ervaren
bij­voor­beeld door sterf­ge­vallen
of ge­zond­heids­pro­ble­men
bij ons­zelf of onze naasten
dan komen we die in ieder geval wel tegen
in alle berichten die dage­lijks
op ons af komen over oorlogen en geweld
in Oekraïne, Palestina en Israël
en andere situaties van gebroken­heid
of door problemen en con­flic­ten
in eigen omge­ving.

Ook wij­zelf...

Die gebroken­heid is het vaste blijvend kenmerk
van de wereld waarin wij leven
en die ervaren we ook in ons zelf:
we zijn zelf in zekere zin gebroken mensen
want we doen vaak niet het goede dat we eigen­lijk willen
en we doen dan weer wel het niet zo goede,
wat we eigen­lijk niet willen;
we willen sterk zijn,
maar zijn vaak zwak,
je wilt goed met iemand om gaan,
maar het gaat toch weer fout,
je wilt iets doen voor een ander,
maar komt er toch niet toe,
je maakt je een goed voor­ne­men,
maar voert het toch weer niet uit,
of maar half...
je valt jezelf tegen,
je zelf­beeld krijgt een knauw
enzo­voorts...

We ervaren dus allemaal wel
- bewust of min­der bewust -
de gebroken­heid van ons bestaan.

Het meege­ge­ven kwaad

In de theo­lo­gie en de ge­loofs­leer
wordt daarbij verwezen naar erfzonde,
ook erfschuld genoemd:
dat wil zeggen: met het leven en alle plus­pun­ten
krijgen we min­pun­ten meege­ge­ven:
we zijn niet volmaakt,
het goede en het geluk zijn broos, kwets­baar
ook in ons bestaan
en dus ook in de wereld,
zoals we die ervaren.
In die gebroken­heid spelen mensen zelf een grote rol:
het zijn bij­voor­beeld mensen
die haat zaaien en wraak nemen
of die een leef­stijl hebben ont­wik­keld
die nadelige gevolgen heeft
voor klimaat en milieu we­reld­wijd.
En het ene kwaad roept vaak weer het andere op,
zo ont­staat een spiraal van schuld en kwaad,
van haat en geweld:
een slacht­of­fer die dader wordt,
de ene oorlog die de andere uitlokt,
de gekwetste trots die wraak neemt
enzo­voorts.

Zal er ooit vrede zijn?

Zal het ooit anders kunnen zijn?
Kan de wereld ver­an­de­ren in po­si­tie­ve zin?
Ik denk dat als we mensen
in een onder­zoek zou­den vragen
of er ooit duur­zaam vrede zal komen op aarde,
velen zullen ant­woor­den
dat dit niet moge­lijk is.
En inder­daad, we zien al onder gewone mensen,
hoe ge­mak­ke­lijk ver­hou­dingen
blijvend verstoord kunnen raken,
hoe ge­mak­ke­lijk liefde
kan omslaan in duurzame haat
en hoe moei­lijk het is de vrede te bewaren.

Het lijkt er dus wel op
dat we zo’n duurzame vrede-overal
niet zelf tot stand kunnen brengen.

Is er dan iets wat we wél kunnen doen?
Kunnen we vrede dich­ter­bij brengen?

De ware vrede

De bijbel zegt ons dat de ware vrede
door Christus zal komen
en eigen­lijk al geko­men is
als een zaadje in ons hart:
het ko­nink­rijk Gods
- ko­nink­rijk van vrede en ge­rech­tig­heid -
is al onder ons,
maar zal pas aan het einde der tij­den
en bij de weder­komst van de Heer
zicht­baar zijn en open­baar.
Het is er wel, maar ook nog niet.
Het is er in ieder geval
in een verlangen naar vrede.

Wat kunnen we doen?

Wat kunnen wij nu dan doen?
We voelen ons vaak onmach­tig.
Toch moeten we het verlangen
naar vrede en heel­heid
blijven koes­te­ren.

Velen van ons kennen wel het beeld
uit het evan­ge­lie van Matteüs (7,13-14)
dat door gees­te­lij­ke schrijvers
en kleurige schoolplaten is vorm gegeven:
een brede weg die mak­ke­lijk begaan­baar is,
het ziet er heel gezellig uit,
maar die leidt naar een afgrond of de hel,
die weg leidt niet tot iets goeds of moois.
Daar­naast loopt dan een smalle weg,
las­tig begaan­baar,
je moet voorzich­tig vooruit gaan,
goed kijken waar je je voeten zet,
het is hard en moei­lijk,
maar de weg leidt naar een hemels doel.

Zo zal het zijn met ons verlangen
naar een weg die naar vrede leidt.

Wat we niet kunnen en wat wél

Wij kunnen de wereld geen vrede geven,
wij kunnen haar niet heel maken,
de gebroken­heid niet teniet doen,
wij kunnen wel leven
vanuit het visioen van vrede
en wegberei­ders voor vrede proberen te zijn,
in het groot en in het klein.
Die insteek - bij al onze zwak­heid mis­schien -
is al een be­lang­rijk begin.
Ieder ini­tia­tief, ieder woord dat we spreken
en dat op vrede en harmonie staat gericht,
kan harten voor­be­rei­den
voor de vrede van Christus.
En dat is onze chris­te­lijke roe­ping:
wegberei­ders van vrede te zijn,
in de zin van de vrede die we elkaar
in iedere Eucha­ris­tie­vie­ring toewensen
en die start vanuit het hart van concrete mensen.

Wegberei­ders

Zo is Jezus zelf be­gon­nen,
we hoor­den het vandaag in het evan­ge­lie.
Voor Hem uit ging een wegberei­der,
Johannes de Doper.
Die moest de wegen banen
voor de komst van de Vrede­vorst
die ons doopt met de heilige Geest,
Johannes bereidde de komst van Jezus voor
en de komst van Zijn rijk van vrede en ge­rech­tig­heid.

Onze taak is eigen­lijk niet anders.
wij zijn ge­roe­pen - allemaal -
om weg berei­ders van Jezus Christus te zijn.
Nee, niet door woor­den en daden
die de wereld op slag zullen ver­an­de­ren
in een paradijs van vrede
- dat zal er pas aan het einde der tij­den zijn
en niet door ons -
maar wel door de zaadjes te zaaien
die het verlangen daar­naar levend hou­den
en het goede in mensen bevor­dert,
 dat vre­derijk komt niet van ons,
het zal een gave zijn van de koning van de vrede,
Christus onze Heer.
Moge ons denken, han­de­len, spreken
harten mede openen voor Zijn komst.