Je vissersboot verlaten....

Installatie pastoor-deken Iván Garcia Ferman

Zondag 21 januari was ik in de Sint Christoforus pa­ro­chie te Schagen voor de in­stal­la­tie van pastoor-deken Iván Garcia Ferman. Een verlate in­stal­la­tie: de benoe­ming was in Corona-tijd en in de in­stal­la­tie was toen gedispenseerd, maar de wens was om die toch nog samen te kunnen vieren. Dat hebben we gedaan onder grote belang­stel­ling van de pa­ro­chi­anen van de regio. Het evan­ge­lie ging over de roe­ping van de apos­te­len, een toepas­se­lijke tekst op deze dag...

De Viering

Samen met Deken Iván con­ce­le­breer­den diens voor­gan­ger Eduard Moltzer, kape­laan Majiec Gradzki en kape­laan Majiec Sendecki. De diakens Toon Jorink, Hans Bruin en Henk Schra­der assis­teer­den evenals de beide cate­chisten Monica Wildeboer- Van Rossum en Anita Captein. Het gemengd koor van de pa­ro­chie zong prach­tig en vanuit Honduras waren ook de ouders van pastoor-deken Iván Garcia met de gemeenchap in Schagen verbon­den via de live-stream.

Felici­ta­ties

Na afloop maakten velen gebruik van de moge­lijk­heid de pas geïnstalleerde pries­ter te fe­li­ci­te­ren en was er voor pas­to­raal team, be­stuurs­le­den en een aantal vrij­wil­li­gers een heer­lijke lunch.

Van harte wensen we pastoor-deken Iván Garcia proficiat en veel zegen toe voor de toe­komst en sterkte bij alle zorgen voor de grote regio die aan zijn zorgen is toe­ver­trouwd.

Homilie

Wat vraagt de Heer van je?

DERDE ZONDAG DOOR HET JAAR B In­stal­la­tie deken Ivan Garcia Fermán

Dit moet ik doen!

We zullen allemaal weleens zo’n moment hebben gehad in ons leven dat we aanvoel­den: dit moet ik doen! Zo’n moment dat er iets op je weg komt, je een bepaalde in­spi­ra­tie krijgt of een inner­lijke aantrek­kings­kracht voelt om iets te gaan doen. Dat kan van alles zijn.

Voor­beel­den

Ik zou daar allerlei voor­beel­den van kunnen noemen; het kan bij­voor­beeld gaan om iemand die voelt: ik moet man­tel­zor­ger wor­den voor een dier­ba­re ouder, een familielid of vriend, ik voel me getrokken om mee te doen met werk voor dak- en thuis­lozen, ik voel aan dat het goed is voor mij om vrij­wil­li­ger te wor­den, om meer met mijn geloof te gaan doen, meer te bid­den enzo­voorts, enzo­voorts.

Is het dit?

Zo’n inner­lijke ge­trok­ken­heid tot iets moois en goeds, is er als iets ons aanspreekt en dat is iets wat we altijd serieus mogen nemen en moeten onder­zoeken: Is het dit wat God van me vraagt? Ligt deze mooie uit­daging op mijn weg? Het is eigen­lijk altijd iets goeds om - als je kunt - iets moois voor een ander of voor Christus en de Kerk te betekenen.

Vrij­wil­li­gers

Zo wor­den onze pa­ro­chies gedragen door talrijke vrij­wil­li­gers. Zonder vrij­wil­li­gers gaat het niet. Als een kerk moet sluiten, is het altijd mede door het ont­bre­ken van vrij­wil­li­gers. Een levende, krach­tige ge­meen­schap ont­staat door de inzet van de pries­ters, diakens, cate­chisten of pas­to­rale werkers, andere mede­wer­kers en tal­loze vrij­wil­li­gers. Nee, we mogen de pries­ters niet alleen laten staan, we moeten hen onder­steunen en bijstaan. Het is voor een pries­ter een vreugde om in ge­meen­schap te zijn met anderen, die posi­tief, crea­tief en vanuit een diep geloof met hem samen­wer­ken.

Roeping

Die inner­lijke ge­trok­ken­heid, die in­spi­ra­tie om iets moois te doen, mogen we gerust roe­ping noemen. We hebben allemaal een roe­ping; zeker, niet ie­der­een kent zijn of haar roe­ping, want het kost soms moeite om die goed te kunnen on­der­schei­den, maar we hebben allemaal een roe­ping.

Getrokken naar iets ver­keerds

Na­tuur­lijk kun je ook ge­roe­pen of getrokken wor­den tot iets ver­keerds. Zo kunnen we ergens niet zoveel zin in hebben en het dan maar niet doen, of iets laten zitten omdat het toch wat moeite kost of we raken ont­moe­digd. Maar alle goede dingen in het leven vragen om onze trouw en volhar­ding. Ga door, blijf trouw, blijf bij je goede keuzes.

Een advocaat

Ik sprak deze week een advocaat die veel personen bij­staat die iets gestolen hebben of een vernieling hebben aan­ge­richt, hui­se­lijk geweld, mis­bruik of ander grens­over­schrij­dend gedrag hebben begaan. “Het zijn eigen­lijk bijna allemaal aar­dige mensen”, zei die advocaat, “alleen: ze doen de ver­keerde dingen, vaak door drank of drugs of een bepaalde nood”.

Een keuze...

Zo kan het ook ons gebeuren, zelfs al vertonen wij geen crimineel gedrag, dat we getrokken wor­den tot iets wat eigen­lijk niet goed is en de ver­keerde dingen doen, bij­voor­beeld uit zwak­heid, kwaad­heid, lust, heb­zucht of om een oplos­sing te vin­den voor de problemen waar­mee we zitten. Maar het is be­lang­rijk om altijd eer­lijk, recht door zee en transparant te zijn en te kiezen voor wat waar is en goed, trouw en recht­vaar­dig.

God of de duivel?

Is het de Heer die mij roept of is het een duiveltje wat op mijn sch­ou­der zit? Het is heel be­lang­rijk te on­der­schei­den, maar als we inner­lijk overtuigd zijn dat het iets goeds is en iets moois dat op onze weg is gelegd, dan moeten we het doen, want dan is het de Heer die ons roept.

Toen kwam Jezus...

Deze zon­dag hoor­den we over de eerste leer­lin­gen van Jezus. Zij waren vissers. Ze waren eraan gewend vrij te zijn en hun eigen gang te gaan. Maar toen kwam Jezus langs: Hij liep langs het meer van Galilea waar de leer­lin­gen voor hun vissers­bedrijf aan de gang waren. De Heer riep hen en het kan niet anders of zij hebben in hun hart gevoeld dat dit de stem van God was die hun een levensroe­ping toe­ver­trouwde. Zij aarzel­den niet. Zij ston­den op en gingen mee en volg­den Jezus.

Dat ene moment

Dat ene moment dat zij voel­den wat zij moesten doen, hun roe­ping verston­den en er gevolg aan gaven: wat een gevolgen heeft dit gehad voor hun leven, voor kerk en chris­ten­dom en heel de ver­dere ge­schie­de­nis. Het zat maar in dat ene moment dat zij zich niet lieten weer­hou­den, niet bleven aarzelen, niet afhiel­den, maar moe­dig alles achter lieten, zon­der te weten wat de toe­komst hen brengen zou.

Wat moet ik doen?

Wat vraag de Heer van mij? Goede God, wat moet ik doen? Het is die vraag die we ons in allerlei omstan­dig­he­den mogen stellen, want alleen als we ons­zelf die vraag eer­lijk durven stellen, zullen we kunnen ont­dek­ken wat God voor ons heeft weg­ge­legd, wat ons leven vervulling zal geven en wat ons dus gelukkig zal maken. Hoe meer we als mens en als christen vrijgevige personen zijn, bereid om te geven en om onze tijd, geld, liefde, aan­dacht te schenken: hoe meer we dat doen, des te meer zullen we onze roe­ping en bestem­ming gaan vin­den. Een vrijgevig hart kan de mooiste gaven ont­van­gen!

De vissers­boot van de pastoor  

Jezus riep zijn leer­lin­gen om vissers van mensen te wor­den. Ook de deken, pastoor Ivan, heeft zich eens ge­roe­pen geweten om een heel nieuw leven te beginnen en zich­zelf te geven in dienst van Christus en de Kerk. Hij heeft de marine verlaten, dat was als het ware zijn vissers­boot, om visser van mensen te wor­den. Wil hem alstublieft steunen met uw harte­lijk­heid, met uw geloof, met uw inzet voor de pa­ro­chie en voor de ver­kon­di­ging van het evan­ge­lie.Van harte wens ik deken Ivan en U allen daarvoor Gods zegen!