Afscheid van de oudste priester van ons bisdom

Jan Willems is rustig heengegaan

Maan­dag 29 januari hebben we pastoor Jan Willems, de oudste pries­ter van ons bisdom, naar zijn laatste aardse rust­plaats begeleid in het pries­tergraf van het paro­chie­kerkhof van de H. Vitus in Blaricum waar hij tot zijn emeritaat pastoor was geweest. Vooraf ging een stemmige Uitvaart­mis, met Gre­go­ri­aanse zang, volkszang en meerstemmige zang en soli.

Zang

Het zang­koor, samen­ge­steld uit leden van het Caecilia­koor van de pa­ro­chie en leden van het Thoas­koor van Huizen en soliste Elma van den Dool hebben echt hun best gedaan.

Con­ce­le­branten

Acht pries­ters con­ce­le­breer­den met mij en deken Carlos Fabril volgde de vie­ring in Brazilië waar hij bij zijn erns­tig zieke moe­der is. Begalve de kape­laans en oud-kape­laans waren pater Wijnand van Wegen en deken Jules Dresmé er, terwijl er ook in de kerk nog gees­te­lij­ken waren. Kortom, er waren de nodige mede­broe­ders om hem uitgeleide te doen.Een goed bezette kerk getuigde van de warme her­in­ne­ringen die veel mensen aan pastoor Willems hebben.

Mooie woor­den

Pastoor Nico van der Peet hield een ope­nings­woord en deed de Absoute, neef Nico Knol las het evan­ge­lie en de ge­dach­te­nis van de over­le­de­ne in het Eucha­ris­tisch gebed, vicevoor­zit­ter Florent Vlak sprak een woord namens de pa­ro­chie en mw. Ria de Git-Ligthart haalde her­in­ne­ringen op uit de familie­kring.

Hieorn­der vindt U de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den

IN VERTROUWEN HEM TOEVERTROUWEN

UITVAART PASTOOR JOHANNES HENDRIKUS (JAN) WILLEMS

Dank­baar­heid

Broe­ders en zusters,

Na­tuur­lijk is er nu ook droefenis en verdriet,
maar toch:
Dit is geen droeve begrafenis,
want het is vooral met dank­baar­heid
dat we terugzien op een lang en vrucht­baar leven
van een gelukkig pries­ter,
die met vreugde en zacht­moe­dig­heid
zijn her­der­lijk en pries­ter­lijk ambt
68 jaar lang heeft mogen vervullen
en tot op hoge leef­tijd actief is geweest.
Ik wil als bis­schop van dit bisdom
mijn dank­baar­heid graag tot uiting brengen
voor zoveel jaren trouw pries­ter­lijk dienst­werk
als kape­laan, rector, pastoor en deken.
Dank U, goede God,
voor wat pastoor Jan Willems zo’n lange periode
heeft mogen en kunnen doen
voor Christus, voor het Evan­ge­lie en de Kerk!
Dat evan­ge­lie zou hij altijd weer
verbin­den met het leven van mensen,
met het leven en de reali­teit van nú,
van de wereld waarin wij leven.
Dank U voor de liefde en inzet die hij had
voor de mensen die aan hem waren toe­ver­trouwd,
dank U voor het goede en mooie dat hij heeft doorge­ge­ven,
dank U voor zijn geloof, zijn harte­lijk­heid en trouw.

Naar huis gehaald

Zeker, er is het gemis
en dat zullen dier­ba­re naasten
zeker ervaren,
onder wie ik als eerste wel Tiny Ligthart
mag noemen,
die tot het laatst zo trouw en liefde­vol
voor pastoor Jan Willems heeft gezorgd.
De Heer heeft hem naar huis gehaald,
juist op het moment dat jullie aan het denken waren
over een andere rich­ting voor de toe­komst
en juist toen hij me gevraagd had
zijn uit­vaart te doen,
in ver­band met zijn toch wat afnemende ge­zond­heid.

Een laatste bezoek

Toen ik hem op 1 de­cem­ber kwam bezoeken
was hij digi­taal zijn brevier aan het bid­den,
zoals hij altijd trouw deed.
Ik sprak een blije en dank­ba­re pries­ter.
Tot op deze hoge leef­tijd
heeft hij steeds meegeleefd met de kerk
en met zijn bisdom,
waarbij de ka­the­draal voor hem
altijd een speciale plaats heeft ingeno­men.
Daar was hij tot pries­ter gewijd,
daar voelde hij zich mee verbon­den
en die steunde hij dus ook voor de res­tau­ra­tie.

Inzet ook na het emeritaat

En hij was tot voor kort bij de sint Jans­pro­ces­sie in Laren,
waarbij hij de vroeg­mis op het kerkhof deed;
hij was er in Kevelaer met de bede­vaart vanuit het Gooi,
hij was er voor de zieke en oudere pries­ters
die hij bezocht,
hij was er in contact met zijn jonge mede­broe­ders,
die hij harte­lijk steunde.
Kortom, we zullen hem allemaal missen,
maar we mogen niet egoïstisch zijn:
hij is in vrede,
hij gaat de poort van het eeuwig leven binnen
en we mogen erop ver­trouwen
dat hij daar nu gelukkig zal zijn.

Niets zal ons schei­den

“Wie zal ons schei­den van de liefde van Christus”,
het waren de woor­den van de apostel Paulus
die we hoor­den.
De dood niet, geen boze macht of kwade geest,
niets kan je schei­den van de liefde van God.
Het is een uit­no­di­ging, die woor­den van Paulus,
om niet bezorgd te zijn of angs­tig,
maar je rus­tig toe te ver­trouwen
aan die liefde van God
en in vrede te zijn.

Toe­ver­trou­wen

In dat ver­trouwen mogen we pastoor Jan Willems
toe­ver­trou­wen aan die va­der­lijke zorg
van de goede God,     
dank­baar omdat hij
zoveel moois en goeds heeft verricht
en het geloof heeft bewaard;
in dat ver­trouwen ook mogen wij zelf
voort­gaan op onze levensweg.
En het kan daarbij na­tuur­lijk heel goed zijn
dat ons dingen zijn over­ko­men,
of dat we zelf dingen hebben gedaan,
waar we spijt van hebben,
die we liever anders had­den gezien,
maar uit­ein­delijk staan we allemaal voor God
die als een goede Vader,
met barm­har­tig­heid en begrip
naar ons leven kijkt.
Hij begrijpt ons nog beter dan wij ons­zelf snappen;
En dus telt voor God
niet het zwaarst
fouten die we mis­schien hebben gemaakt
of de zon­den die we hebben gedaan,
voor hem tellen het allermeest het geloof en de liefde
waar­mee we voor God staan met een hart
dat verlangt Gods liefde te ont­van­gen.
We staan voor God als bede­laars.

Zalig­spre­kingen

In het evan­ge­lie hoor­den we de zalig­spre­kingen
uit de Bergrede, die Jezus heeft gehou­den.
Daar wor­den door Jezus niet de mensen zalig geprezen
die een groot fortuin hebben weten te vergaren,
niet de rijken en de mach­tigen,
maar de een­vou­digen, de zacht­moe­di­gen,
de vrede-bren­gers
en wie niet zo vol zijn van zich­zelf,
niet hoeven te over­heer­sen.
In die zalig­spre­kingen van de Bergrede
kunnen we pastoor Willems herkennen
en de geest waarin hij heeft willen leven;
zo hebben mensen hem ervaren.
Nu mogen we hem toe­ver­trou­wen
aan de Heer die hem hier op aarde al
in zijn dienst ge­roe­pen had als pries­ter.

Van anage­zicht tot aange­zicht

Moge hij nu de vervulling bereiken
van al wat hij heeft gehoopt,
moge hij God zien van aange­zicht tot aange­zicht,
voor ons is dat allemaal nog een onuitspreke­lijk geheim,
waar­van wij ons niet eens
een rea­lis­tische voor­stel­ling kunnen maken,
maar moge het voor hem nu
de volle wer­ke­lijk­heid zijn!

Heer, geef hem de eeuwige rust
en het eeuwig licht verlichte hem.
Moge hij rusten in vrede!