We moeten verbonden blijven!

Mis in de kathedraal en bijeenkomst Constantijnse orde

In onze samen­le­ving is de klem­toon komen te liggen op het individu. Je moet jezelf kunnen zijn, je eigen weg kunnen volgen, zelf weten wat je kiest. Maar of dat altijd de beste en de enige weg is? Op de vijfde zon­dag van Pasen ston­den we stil bij de waarde van ver­bon­den­heid bij het evan­ge­lie van de wijnstok en de ranken (Jo. 15, 1-8).
Op deze zon­dag kwam de Constan­tijnse Orde bijeen in de ka­the­draal, van­wege het feest van Sint Joris (23 april).

Gast­koor

Het ka­the­drale koor was op tournee, de schola cantorum van de Obrecht­kerk was zo goed waar te nemen onder lei­ding van Jane Lang, met organist António Pedrosa, en de vie­ring muzikaal met vooral Gre­go­ri­aanse zang goed te ver­zorgen samen met Michelle Mallin­ger, die enkele prach­tige soli zong.
Mgr. Willem van der Valk con­ce­le­breerde en diaken Philip Weijers assis­teerde. De rid­ders van de Constan­tijnse Orde namen deel aan de intocht­pro­ces­sie.

Constan­tijnse Orde

De Neder­landse dele­ga­tie van de Orde, voluit: Heilige Mili­tai­re Constan­tijnse Orde van Sint Joris, kwam na de Eucha­ris­tie­vie­ring bijeen in het bis­schops­huis. Daar werd aller­eerst gevierd dat mgr. Willem van der Valk op die dag zijn 80e levens­jaar voltooide. De ver­ga­de­ring van de Orde, onder­bro­ken door de lunch, werd af­ge­slo­ten met de Vespers in de kruis­ka­pel van de ka­the­draal, die aan de Orde is toegewezen. De ge­meen­schap is nog klein in Neder­land, maar wil gelei­de­lijk uitbrei­den. In sep­tem­ber a.s. is een investituur van nieuwe leden voor­zien. In ieder geval was dit weer een goede en mooie dag van harte­lijke ver­bon­den­heid waarin de Orde-leden ook weer een stap ver­der kwamen in het caritas-project dat ze willen gaan ont­wik­ke­len.

Homilie

EEN UITNODIGING OM VERBONDEN TE BLIJVEN

VIJFDE ZONDAG VAN PASEN B Ka­the­draal

Je moet vrucht dragen!

Als wij te horen krijgen
dat we vrucht moeten dragen,
want dat we anders wor­den wegge­wor­pen en verbrand,
dan zou­den we de nei­ging kunnen krijgen
om maar meteen in de actie te schieten:
Ik moet iets doen, anders gaat het mis!

Moet het meteen?

Maar eigen­lijk getuigt ieder woord van deze zin
van een reactie die wel heel men­se­lijk is,
maar tege­lijk net iets té men­se­lijk gedacht.
Want vrucht dragen wil niet altijd zeggen
dat je meteen iets moet gaan doen.
Het kan zelfs zijn dat we juist niet iets moeten doen.
Onze eerste reactie is niet altijd de beste,
zeker niet als er emotie meespeelt.

Opwelling

Het kan juist zijn dat we afstand moeten nemen;
soms kijken we een paar dagen later
al heel anders tegen een bepaalde situatie aan.
We merken dat we soms rea­geren
vanuit een opwelling, een eerste gevoel,
een emotie mis­schien
en dat we door afstand te nemen
kunnen rea­geren vanuit een dieper niveau
en waarde­voller besluiten kunnen nemen.

Als het wél dringt

Na­tuur­lijk wil ik hiermee niet zeggen
dat we niets zou­den moeten doen
om een dringend kwaad te voor­ko­men,
dat je bij­voor­beeld niet zou moeten springen
als er een kind dreigt te ver­drin­ken;
Nee! Na­tuur­lijk niet!
Soms mag er geen uitstel zijn.
Afstand nemen houdt dus niet in
dat we beter altijd maar passief kunnen blijven;
dat is niet de oplos­sing.

Vanuit de bron

Het gaat er veel meer om
verbon­den te blijven met een bron in ons,
een bron van leven, van inzicht,
van goede en even­wich­tige afwe­ging
en vanuit die bron te kunnen denken, han­de­len, spreken.

Stuurloos

Emoties en opwellingen maken ons onbesten­dig,
ze zullen er altijd zijn,
maar ze zou­den niet
de bron moeten zijn van ons han­de­len,
want ze maken ons leven en onze persoon
tot een stuurloos schip op een woelige zee.

Anker

Alleen als je verankerd bent, diep verankerd,
kun je in woelige tij­den
koers hou­den
zon­der heen en weer geslin­gerd te wor­den
als een speelbal van de gevoelens.
Zoveel mooie en be­lang­rijke zaken
wor­den onmoge­lijk
wanneer je niet leeft vanuit een bron.
Dat geldt voor een mooie levensweg,
voor relaties tussen mensen en het huwe­lijk,
voor zoveel meer
je kunt niet leven van het gevoel,
want dat is onbesten­dig
en wie daarop mee-dobbert
zal alle koers en rich­ting verliezen.

Workaholic?

”Elke rank aan Mij die geen vrucht draagt,
snijdt Hij af”,
zegt Jezus vandaag.
Dat het dus be­lang­rijk is om in je leven
vrucht te dragen,
dat vin­den we hier wel terug in het evan­ge­lie,
maar dat is geen uit­no­di­ging
om een workaholic te wor­den,
voort­du­rend in actie te zijn,
eer­der integen­deel!
Het is een uit­no­di­ging om verbon­den te blijven.

Koptele­foon

Die uit­no­di­ging om verbon­den te blijven,
is in onze tijd een tame­lijk grote uit­daging.
De samen­le­ving is min­der “samen leven” gewor­den
en meer ieder op zich, in­di­vi­dueel.
Maar de kop­te­le­foon op ons hoofd
zou geen teken moeten zijn
dat je je afsluit van anderen.
Ver­bon­den­heid is van groot belang.
“Alleen ga je snel, samen kom je ver­der”
en in Afrika zeggen ze:
“It takes a village to raise a child”,
je moet het samen doen.

Verbon­den met andere mensen

Er is een ver­bon­den­heid met andere mensen,
die je veel kan geven,
want geen mens is bestemd
om een­zaam en alleen te zijn,
we zijn als sociale wezens geschapen.
Door de ont­moe­ting met andere mensen
krijgen we ideeën, inzichten, nieuwe verge­zichten.
Zo kunnen we op afstand
naar een migrant of asiel­zoe­ker kijken
en mis­schien alleen zien dat die anders is dan wij,
of je kunt die persoon ont­moe­ten
en dan begint een leer­pro­ces
waardoor je elkaar kunt verrijken.

Verbon­den met je je diepere zelf

En er is een ver­bon­den­heid met ons diepste zelf,
met onze ziel, met ons wezen,
door die ver­bon­den­heid met ons inner­lijk,
waar we ervaren wat goed is, wat waar is en mooi,
kunnen we waarde mee­ge­ven
aan wat we zeggen en doen.
Wees verbon­den met jezelf, je diepere zelf...

Verbon­den met de bron...

De diepste en mooiste ver­bon­den­heid is die
met de bron van je bestaan,
met God zelf.
Als je leven een leven is
voor Gods aange­zicht, in Zijn te­gen­woor­dig­heid,
als je als een rank verbon­den bent met de wijnstok,
zoals Jezus dat in het evan­ge­lie zegt,
dan zal je leven vrijwel auto­ma­tisch
vruchten dragen,
zoals een wijnstok vruchten draagt
door de levenssappen die naar de ranken vloeien:
“Wie in Mij blijft,
terwijl ik blijf in hem,
die draagt veel vrucht,
want los van Mij,
kunt gij niets”.

Minpunten

Na­tuur­lijk beleven wij die ver­bon­den­heid
met al onze gebrekkig­he­den,
al onze min­pun­ten,
maar dat is niet zo erg;
als we verbon­den blijven,
komt het wel goed,
met vallen en opstaan mis­schien,
maar het komt erop neer dat je zegt en beleeft:
ik leef met God,
alles komt uit Zijn hand,
moge ik het van Hem ont­van­gen...

Een groot goed...

Ver­bon­den­heid is een groot goed,
met je diepere zelf, met anderen,
met onze God en Heer...
Je zult vrucht dragen,
rijke vrucht...

GEBED VAN DE GELOVIGEN (VOORBEDE)

VIJFDE ZONDAG VAN PASEN B KATHEDRAAL

B. Laten we bid­den tot God onze Vader en met Hem verbon­den blijven

Voor de koning

1. Laten we bid­den om Gods zegen voor de koning en zijn familie; dat de koning een goede ge­zond­heid mag genieten en hij een verbin­dende factor mag zijn en blijven in onze samen­le­ving. Laat ons bid­den.

Voor de Evangeli­sa­tie

2. Laten we bid­den dat steeds meer mensen de bood­schap van het evan­ge­lie en de Kerk mogen ver­ne­men en met elkaar en met God verbon­den zullen leven. Laat ons bid­den

Agressie in de samen­le­ving

3. Laten we bid­den voor onze samen­le­ving: bid­den we om meer ver­bon­den­heid met elkaar en respect­volle omgangs­vor­men en denken we daarbij aan de mensen die in hun beroep met agressie en ongepast gedrag te maken krijgen. Laat ons bid­den

Vredeson­derhan­de­lin­gen

4. Bidden we dat de in­span­ningen van de lei­ders van de volkeren min­der op oorlog en vergel­ding en meer op het bereiken van een recht­vaar­dige vrede wor­den gericht. Laat ons bid­den.

Voor ons­zelf

4. Bidden we ook voor ons­zelf dat we niet op­per­vlak­kig zullen zijn maar naar de diepte gaan, verbon­den met de Bron van ons bestaan en dat we mede daardoor gelukkig en in vrede kunnen leven. Laat ons bid­den.

Slot­ge­bed

 B. Almach­tige en goede God, U die ons door het doopsel en het vormsel hebt verbon­den met uw Zoon Jezus Christus, geef dat Zijn woor­den. Zijn leven ons mogen blijven in­spi­re­ren tot daden van goed­heid en waar­heid, waar­mee we Uw naam ver­heer­lij­ken, U die leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen.