Bisschoppen nemen afscheid van secretaris-generaal

nieuwe heilige pausen herdacht

Na hun maan­de­lijkse ver­ga­de­ring van 13 mei hebben de Neder­landse bis­schop­pen afscheid geno­men van diaken mr. dr. J (Hans) B.M. Nijhuis (66), se­cre­ta­ris-generaal van de bis­schop­pen­con­fe­ren­tie. Hij wordt opge­volgd door mw. mr. P.S.J.M. Daalmans.

Dit gebeurde tij­dens de Eucha­ris­tie­vie­ring en een fees­te­lij­ke maal­tijd, waarbij kar­di­naal Eijk een fraaie plaquette van de heilige Wil­li­brord uitreikte. In zijn dank­woord blikte diaken Nijhuis terug op de be­lang­rijk­ste gebeur­te­nissen van zijn ambts­pe­rio­de, waarbij het Ad Limina bezoek van de bis­schop­pen aan Rome het onbetwist­baar hoogte­punt was. In de Eucha­ris­tie­vie­ring van het feest van O.L. Vrouw van Fatima wer­den ook de beide heilig verklaarde pausen her­dacht: paus Johannes XXIII en paus Johannes Paulus II.

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik de volgende homilie gehou­den:

homilie

Het feest van Onze Lieve Vrouw van Fatima
Is in zekere zin een bela­den dag:
De bood­schappen die de zienertjes hebben gekregen
wijzen op de ernst van de tij­den,
op de nood­zaak van beke­ring
en de zwaar­we­gende con­se­quenties die er zijn
wanneer die beke­ring uitblijft.
We zien die ernst van de tij­den om ons heen:
regel­ma­tig wor­den we gecon­fron­teerd
met situaties die ons dui­de­lijk maken
hoe­zeer onze samen­le­ving van een God­de­lijke wet
verwij­derd is geraakt.

Dat zeg ik zeker niet
omdat we ons beter te wanen dan ‘de rest’;
de mis­bruik­klach­ten van de laatste jaren
maken wel dui­de­lijk
dat we ons niets hoeven te ver­beel­den.

God geve ons
op voor­spraak van Onze Lieve Vrouw van Fatima
dat wij het kwade, de verdorven­heid
nooit gewoon gaan vin­den!

Het derde geheim van Fatima
dat in het jaar 2000 is ont­huld
maakt bovendien dui­de­lijk
dat we in deze situatie
voor­be­reid moeten zijn op aan­val­len op de Kerk,
in het visioen ver­beeld
door de aan­slag op de witte figuur van de paus.
Heel let­ter­lijk is dit wer­ke­lijk­heid gewor­den
in de aan­slag die op het leven
van de nu heilige paus Johannes Paulus II
is gepleegd,
op deze dag, nu 33 jaar gele­den;
De paus heeft daarbij - zoals we allen weten -
de bij­zon­dere bescher­ming van Maria ervaren
en de kogel die hem trof
het jaar erop In Fatima achter­ge­la­ten.
Deze Fatima- dag is daarom tege­lijk een goede dag
om even stil te staan
bij de heilig­ver­kla­ring van deze twee pausen,
die bei­den Fatima hebben bezocht,
de een als paus, de ander kort voor zijn verkie­zing.
Het lijkt me dat in hun bei­der leven
het ant­woord te vin­den is op de vraag
hoe wij met de situatie waarin wij verkeren
- die van seculari­sa­tie, ver­vlak­king, van ver­wij­de­ring van de wet van God -
moeten omgaan.

Paus Johannes XXIII was zich er zeer van bewust
dat deze tij­den om een ' aggi­or­na­mento' vroegen,
een aanpas­sing niet van de leer of het geloof,
maar van de wijze van zijn en opereren van de Kerk.
Het concilie dat hij heeft bijeen­ge­roe­pen
heeft de nadruk gelegd op de Kerk als ge­meen­schap,
als ' communio'
met alle gelo­vi­gen als actieve dra­gers
van de zen­ding van de Kerk,
van haar evangeli­sa­tie,
en van haar zen­ding om te heiligen
en alles in te richten over­een­koms­tig
de wil en het hart van haar Heer.
In zijn per­soon­lijk leven straalde deze paus
een goed­heid, men­se­lijk­heid en toe­gan­ke­lijk­heid uit,
die nog heden inspireert
en een voor­beeld is voor onze hui­dige paus Fran­cis­cus.
Het kan niet anders of we moeten allen
in onze tijd dit voor­beeld van harte­lijk­heid en open­heid navolgen,
omdat de Kerk niet groeit door proselitisme
maar door aantrek­kings­kracht,
zoals paus Fran­cis­cus nog onlangs
in de Exhor­ta­tie Evangelii Gaudium schreef.

Als we aan het leven van paus Johannes Paulus II denken
komt ons na­tuur­lijk on­mid­del­lijk
zijn enorme kracht en zijn door­zet­tings­ver­mo­gen voor de geest.
Mij staat nog dui­de­lijk voor ogen
hoe hij bij de wereld­jon­ge­ren­da­gen van Toronto
tot de jon­ge­ren zei toen het begon de regenen:
"Denk aan je doopsel"
En toen het daarna hard begon te waaien:
"Denk aan je vormsel".
Woor­den die voor mij een beeld waren
van zijn gees­te­lij­ke kracht
en van de chris­te­lijke moed
die hij de jon­ge­ren wilde voor­hou­den:
Zie geen moei­lijk­he­den,
zie uit­dagingen!
Johannes Paulus is echt tot het uiterste gegaan
in het zich geven voor Christus en Zijn Kerk.
Ook hij was zeer open en toe­gan­ke­lijk,
een gewel­dige mis­sio­na­ris!
Tege­lijk heeft hij zeer veel betekend
voor tal van terreinen van de ker­ke­lijke leer,
met name op het gebied van de sociale leer van de Kerk,
de fun­da­men­tele moraal en de antropo­lo­gie.

Dit leren deze twee pausen ons
die in deze gese­cu­la­ri­seerde tijd
het evan­ge­lie wil­den beleven en door­ge­ven.
Na­tuur­lijk zijn we aller­eerst
- voor­af­gaand aan elke bis­schop­pe­lijke taak-
zelf ge­roe­pen Christen te zijn,
hoor­ders en uit­voer­ders van het Woord.
Ver­vol­gens is het onze roe­ping
niet op te geven
en met kracht en over­tui­ging dat Woord te ver­kon­di­gen
en ons­zelf daar helemaal voor te geven.
En we zijn ge­roe­pen om dat te doen
met een grote harte­lijk­heid, open­heid, toe­gan­ke­lijk­heid
opdat mensen zich aange­trok­ken kunnen voelen,
het werk en het hart van de Goede Herder herkennen.

Moge de Heer ons geven en helpen
goede her­ders te zijn
naar het hart van de Heer
en het voor­beeld van deze twee nieuwe heilige pausen.
Amen.