Allerzielen....

Bidden voor... en denken aan wie ons zijn voorgegaan

Iedere keer opnieuw
wor­den wij mensen
eraan herinnerd
dat ons leven ster­fe­lijk en voor­bij­gaand is:
hoeveel mensen hebben we
al niet voor ons uit zien gaan...
groot­ou­ders, ouders, echt­ge­noot of echt­ge­note
fami­lie­le­den, vrien­den of kennissen.
En iedere keer wanneer je iemand af moet staan,
ervaar je dui­de­lijk:
ik kom ook aan de beurt,
ook mijn leven is maar even,
een lichtflits in de tijd...

Moet je daar triest van wor­den?
Nee!
Na­tuur­lijk, ie­der­een die een dier­baar iemand
af moet staan,
voelt de pijn van het gemis,
de leegte en het verdriet.
Het is dan vaak een lange worsteling
voordat je weer in de zon kunt lopen.
Geduld,
ergens toch bij al het verdriet
het ver­trouwen bewaren
dat het goed komt.
Door­gaan, rus­tig door­gaan...

Eigen­lijk is het niet zo triest:
we krijgen een bepaalde proef­tijd,
korter of lan­ger,
waarin we mogen laten zien
dat we ons "ja" tot God willen spreken;
we krijgen een kans om te laten zien
dat we met Gods hulp
iets moois van ons leven willen maken,
maar dan is het over
en bereik je je doel,
dan ben je gelukkig.

Dat velen in ons land
met luxe verwend zijn
(maar voor veel andere mensen geldt dat niet),
is aan de ene kant pret­tig en fijn,
aan de andere kant
wordt het afscheid nemen moei­lijker
en het kost meer moeite
om voor ogen te hou­den
dat dit toch niet het eigen­lijke is,
dat we maar passanten zijn,
voorbij­gan­gers in de tijd.

En toch is dat nodig!

Als engel moet je kunnen zweven,
niet vastzitten aan het hebben en hou­den,
aan je eigen dingen, je eigen leven.
Alles moet je kunnen loslaten,
zodat God alles voor je kan zijn.
Echt een vrije mens voor God te wezen:
we weten hoe moei­lijk dat kan zijn.

Daarom is Aller­zie­len een gebeds­dag voor de over­le­de­nen.
We bid­den voor de zielen in het vagevuur.
Met die uitdruk­king
- die mis­schien wat ouderwets klinkt -
bedoelen we dat we willen bid­den
voor alle gelo­vi­gen
die bij hun over­lij­den
nog gehecht zijn aan het aardse,
aan het kwade en hun eigen ik,
die nog neit vrij van dit soort smetten zijn.
Met ons gebed willen wij hen steunen
om - laat ik het zo maar zeggen -:
van ballast gezuiverd te wor­den
en vrij naar boven te zweven,
naar het rijk van de goede God,
waar je nu eenmaal niets van wat kwaad is
mee naar binnen kunt nemen....

Heer, geef de zielen van alle overle­den gelo­vi­gen de eeuwige rust
en het eeuwig licht verlichte hen,
dat zij mogen rusten in vrede!

Op Aller­zie­len 2 no­vem­ber had ik het geloofs­ge­sprek voor RKK-TV dat nog is na te zien op rkk.nl:

• Geloofs­ge­sprek met Mgr. Hendriks