Arsacal
button
button
button
button


Opnieuw eeuwige professie bij Benedictinessen in Aalsmeer

Nieuws - gepubliceerd: zondag, 9 november 2014 - 312 woorden
bij één van de vorige professies...
bij één van de vorige professies...

Op zon­dag 9 no­vem­ber vier­den we het feest van de Kerk­wij­ding van de Sint Jan van Lateranen. Voor de heilige Mis en een bezoek aan de zusters was ik in het Benedctinessen­kloos­ter “Maria, tempel van de heilige Geest” in Aalsmeer, waar zojuist bekend was gewor­den dat opnieuw een zuster haar eeuwige professie zal gaan doen in april van het komend jaar.

De zusters hou­den catechese-ont­moe­tingen, vooral met mensen uit de buurt, die erg populair zijn en waaraan een veer­tigtal mensen deelneemt, velen van hen niet katho­liek of gelovig. Ook groepen bezoeken de zusters en ie­der­een is altijd welkom om aan de heilige Mis deel te nemen, die echter vooralsnog in het Engels of in het Ita­li­aans wordt gevierd. De zusters zijn ook druk bezig met het leren van de Neder­landse taal.

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring is na­tuur­lijk de bete­ke­nis van de Sint Jan van Lateranen, “Mater et caput” - moe­der en hoofd van alle kerken - aan de orde geko­men. Het is niet alleen de ka­the­draal van de paus en daardoor teken en symbool van het unviersele karakter en de communio van de katho­lie­ke kerk, maar ook was het de eerste grote kerk die door keizer Constan­tijn voor de chris­te­nen werd gebouwd: de gelo­vi­gen die tij­den van ver­vol­ging had­den gekend en nu uit hun verborgen­heid tra­den, kwamen nu in een vol­ko­men nieuwe situatie terecht, waarin de verlei­ding werd om meer op het uiter­lijk te letten dan op de inhoud, meer op de pracht van de stenen dan op het zijn van levende stenen in het gees­te­lijk bouw­werk.

De uitdrij­ving uit de tempel als profe­tische symboolhan­de­ling die het ver­dwij­nen van de schei­ding tussen uit­ver­ko­ren volk en hei­denen aanduidde, stond centraal in de homilie. Die roept ons op zelf ook schei­dingsmuren weg te nemen, open te staan, niet in “zij” en “wij” te denken, maar uit te nodigen...

Terug