Installatie vicaris Bruggink tot pastoor van ”Het klaverblad”

roepingen: de koortsthermometer van de kerk

Het samen­wer­ken van pa­ro­chies moet niet lei­den tot alleen maar min­der, min­der, maar tot nieuw elan, vanuit een actief geloof van allen die bij de pa­ro­chie zijn betrokken. Op zon­dag 1 februari mocht ik in de pa­ro­chies van "Het Klaver­blad" vica­ris Gerard Bruggink, rector van De Tilten­berg, tot pastoor/admini­strator installeren. Samen met pas­to­raal werker Ans Dekker en met kape­laan Rob Verhaegh zal hij het pas­to­raal team vormen van de pa­ro­chies van Onze Lieve Vrouw Ten­hemel­op­ne­ming (Vo­ge­len­zang), H. Jozef (Benne­broek) en de H. Bavo en de Onze Lieve Vrouw Hemel­vaart te Heem­ste­de, een samen­wer­kings­ver­band dat vorig jaar is ontstaan. Zowel de nieuwe pastoor als ikzelf nodig­den de pa­ro­chies uit een begeesterde geloofs­ge­meen­schap te (blijven) vormen.

Homilie

Geachte nieuwe pastoor, Vica­ris Bruggink, broe­ders en zusters,

Na­tuur­lijk verheugen we ons allen
dat we vandaag een nieuwe pastoor mogen begroeten
voor de pa­ro­chies van Het Klaver­blad.
Namens de Bis­schop, mgr. Jozef Punt,
dank ik vica­ris Bruggink
voor zijn pries­ter­lijke beschik­baar­heid
om naast zijn andere werk
deze her­der­lijke taak op zich te nemen.

Pastoor zijn: een mooie taak

Het is een mooie en dank­ba­re,
soms ook moei­lijke taak
om her­der, pastoor te zijn.
Mooi en dank­baar is die taak
omdat de pastoor ge­roe­pen is
om mensen bij Jezus Christus te brengen
en Christus bij de mensen,
in de ver­kon­di­ging, in de sacra­menten,
in pas­to­rale nabij­heid
en door de wijze waarop hij­zelf
Jezus probeert na te volgen.
De pastoor is ook bij uitstek ge­roe­pen
om man van ‘communio’ te zijn:
mensen te verbin­den
en hen te helpen om elkaar
als broe­ders en zusters te zien,
ge­meen­schap te vormen.

Groeien in een­heid

Wat dat betreft staat Het Klaver­blad
voor een uit­daging
omdat het nog niet zo lang gele­den is
dat de pa­ro­chies samen zijn gegaan
in één samen­wer­kings­ver­band.
De een­heid met elkaar moet nog groeien
en we hebben allemaal de roe­ping en de taak
om daaraan bij te dragen.

Niet beschul­digen maar schuld belij­den

De basis daarvoor is altijd de nede­rig­heid
en het vermogen om niet naar een ander te wijzen
als bron van het kwaad
maar naar jezelf te kijken.
In de kerk zijn we allemaal ge­roe­pen
om ons­zelf als zon­daars te zien,
als mensen die tekort schieten en beperkt zijn.
Dat geeft ook niet,
als we elkaar maar kunnen ac­cep­teren
zoals God dat met ons doet:
toen mensen zich afkeer­den,
tegen God in opstand kwamen
en elkaar het leven zuur maakten,
besloot de Heer, de God van hemel en aarde,
om de kleinste plaats in te gaan nemen,
een mens te wor­den, een arme kind, een uit­ge­sto­tene.
Jezus is ons voor­beeld,
onze in­spi­ra­tie­bron,
onze Redder en Ver­los­ser.
Wij leven van de ver­zoe­ning
die Hij ons geeft
en die wij door­ge­ven,
wanneer wij elkaar de hand reiken.

De koortsthermo­me­ter van onze kerk

We weten allemaal dat de pries­ters
niet zo dik gezaaid zijn
en we beseffen denk ik ook allemaal
dat het aantal pries­terroe­pingen
ook een soort om­ge­keerde koortsthermo­me­ter is
voor de situatie in de kerk.
Als het aantal pries­terroe­pingen hoog is,
is dat een teken van een bloeiende geloofs­ge­meen­schap,
als er weinig pries­ter­kan­di­da­ten zijn,
is er na­tuur­lijk meer aan de hand.
We leven in een tijd
die voor geloof en kerk
niet zo ge­mak­ke­lijk is.
Uit een enquête die pas
door een dag­blad werd ge­pu­bli­ceerd,
kwam als re­sul­taat
dat heel veel Neder­lan­ders denken
dat religies alleen maar
een bron van veel ellende zijn.
Mensen associëren geloof met terrorisme en mis­bruik
en zien de katho­lie­ke kerk vaak
als een ontoe­gan­ke­lijk instituut,
ver van de wereld van onze tijd.
Na­tuur­lijk heeft paus Fran­cis­cus
daar ver­an­de­ring in gebracht.
Vele mensen herkennen in hem
een nabije kerk,
die de noden van de mensen ver­staat,
die erop uitgaat
en aan­dacht voor de armen heeft.
Maar dat betekent nog niet dat de kerken
weer vol­stro­men
en mensen in ons land
ook een posi­tief beeld hebben van de kerk als geheel
en van onze bis­dom­men en pa­ro­chies.
Voor veel mensen staat het geloof
best ver af,
ze zijn er niet zo goed van op de hoogte,
geloven mis­schien wel dat er “iets” is,
maar weten daar weinig invulling aan te geven.

Hij blijft dezelfde...

Dat was vijf­tig jaar gele­den nog heel anders:
toen waren er meer dan 50.000
reli­gi­euzen en pries­ters in ons land
en ook nog eens 10.000 in de missie.
Zij werkten onder meer in scholen, zieken­hui­zen,
bejaar­den­zorg, kin­derte­hui­zen en thuis­zorg
en waren in veel plaatsen
een vast onder­deel van het straat­beeld.
Er was toen veel waar­de­ring voor het werk
van al deze mensen
die uit de katho­lie­ke ge­meen­schap waren voort­ge­ko­men.
Het aantal kerk­be­zoekers op zon­dag
was meer dan tien keer zo hoog als nu.

Er is dus veel veran­derd
en dat heeft na­tuur­lijk allerlei con­se­quenties,
ook voor onze pa­ro­chies;
maar de Heer is dezelfde ge­ble­ven,
Zijn liefde voor ons is onveran­derd
en zal ook altijd blijven.
Wie daardoor geraakt wordt
krijgt een band met God van hart tot hart
en zal daar­van getuigen in woord en daad
in het dage­lijks leven.

Wat wij kunnen doen is God zoeken
met heel ons hart;
als we Hem ont­moe­ten
zal ons leven ver­an­de­ren;
dan zullen allerlei zaken
niet zo be­lang­rijk meer zijn
en wat in ons leven in de schaduw lag,
krijgt ineens juist veel meer bete­ke­nis.
Die rijkdom gun ik ie­der­een.

Aan­ste­ke­lijk

Dat is onze inzet:
dat deze pa­ro­chies
een ge­meen­schap mogen vormen
waar mensen één van hart en ziel
God willen dienen
en Jezus Zijn Zoon willen navolgen;
dat zij zó een krach­tige ge­meen­schap mogen vormen
die dat vuur uit­straalt
waardoor mensen geraakt en begeesterd wor­den.
Dan kunnen en zullen
ook jonge mensen zo geraakt wor­den
dat zij hun leven willen geven
in een roe­ping tot een chris­te­lijk huwe­lijk,
tot het pries­ter­schap, het reli­gi­euze leven,
tot de gave van zich­zelf
voor heel hun leven.

In de lezingen van vandaag
gaat het om die kracht
en die begeeste­ring.
Jezus treedt op in de synagoge van Kafarnaüm.
Dat is de plaats waar Jezus een tijd lang gewoond heeft;
de mensen ken­den Hem,
ze maakten Hem dage­lijks mee.
Maar nu begint Hij te spreken,
zo vol vuur en begeeste­ring
dat de mensen erdoor wor­den geraakt
en vol verba­zing zijn.
Na­tuur­lijk roept dat ook tegen­ge­lui­den op,
iemand die er luid door­heen begint te roepen,
een bezetene, in de macht van een kwade geest.
Maar de meeste mensen wor­den er zo door geraakt
dat zij vol vuur erover ver­tellen aan anderen
en de faam van Jezus
zich overal verbreidt.

Nee, niet alleen paus Fran­cis­cus moet iets doen,
wij allemaal,
zoals we kunnen,
zoals het ons gegeven is;
laten we steeds zoeken naar bezieling,
naar nieuwe kracht en in­spi­ra­tie,
naar de ont­moe­ting met de Heer
hier in Zijn woord en in de sacra­menten
om die bezieling uit te stralen,
erop uit te gaan,
ons geloof te delen
met vreugde,
met en­thou­sias­me....

Een wens...

Nieuwe pastoor,
beste Vica­ris Bruggink
van harte wens ik U Gods zegen toe
voor Uw her­der­lijke opdracht
in dienst van Jezus Christus,
in dienst van de ge­meen­schap van Het Klaver­blad
en dat de Heer U daarbij
met vuur en liefde,
met wijs­heid en de kracht van Zijn genade mag vervullen
om een goede profeet en pries­ter, een leraar en her­der
te kunnen zijn.
AMEN.