Waarom geen stervenshulp?

“Hij die U liefhebt, is ziek”

Zondag 2 april was ik op bezoek in de Sint Vitus­kerk in Naar­den, onder­deel van de pa­ro­chie van de heilige Drieëenheid (Naar­den-Bussum). We vier­den de heilige Eucha­ris­tie en daarna had ik gelegen­heid de pa­ro­chi­anen te ont­moe­ten tij­dens de koffie. Wat opviel was de goede, li­tur­gische ver­zor­ging van de vie­ring, de actieve deelname van de gelo­vi­gen, de goede sfeer en een goed kerk­be­zoek.

Pastoor Carlos Fabril en de emeritus pastoor Michi Costa con­ce­le­breer­den.

Homilie

Ziekte en dood

“In die tijd was er iemand ziek...”
met die woor­den begon het evan­ge­lie van vandaag.
Die zieke heette Lazarus
en het ging niet goed met hem:
toen Jezus arri­veerde
was hij al vier dagen dood.

Dit is iets
waar we allemaal
mee te maken hebben,
ja, dat we zullen sterven
is zelfs zo ongeveer
de enige zeker­heid die we hebben!

Als je geen regie meer hebt...

Ge­zond­heid noemen we wel
het grootste geschenk
en een be­lang­rijk aspect
van de dis­cus­sie over ‘voltooid leven’
is dan ook
dat mensen angst hebben
voor af­han­ke­lijk­heid, voor ziekte en dood:
wat zal er met me gebeuren,
hoe zal het gaan als ik ziek word
en de regie over mijn leven
zelf niet meer in han­den heb?
Bijna ie­der­een denkt met een zekere schrik
aan het moment
dat hij of zij van de zorg van anderen
af­han­ke­lijk wordt.
De grootste vrees gaat meestal over de vraag:
zal ik dan nog een mens­waar­dig bestaan kennen,
is er zorg met respect voor wie ik ben,
harte­lijke aan­dacht en liefde?
Zal ik dan nog geluk kennen?

In feite is dat laatste heel be­lang­rijk.
Als mensen bij ziekte en handicap
harte­lijk en goed wordt op­ge­van­gen
in een fijne omge­ving,
zijn zij vaak gelukki­ger
dan iemand die welis­waar gezond
maar een­zaam en alleen
in zijn huis zit.

God huilt mee...

Martha en Maria
en die Joden die hen kwamen bezoeken,
huil­den en waren verdrie­tig
en de dood van Lazarus
had ook Jezus zelf flink aangegrepen.
Dat laatste is bij­zon­der mooi;
het laat ons zien dat God,
die in Jezus ons leven is komen delen,
niet on­ver­schil­lig staat tegen­over het verdriet.
God huilt met de mensen mee.
Het is goed dat we ons dit bedenken,
want rond lij­den en dood
zitten wij met vele vragen:
waarom die wel en die ander niet?

Ook Hij stierf jong...

Waarom helpt God de één wel
en de ander niet?
Het zijn vragen
waar we niet uit­ko­men
met ons men­se­lijk verstand,
dit is een mysterie voor ons,
ook al wor­den wij - net als Martha -
uit­ge­no­digd om te blijven geloven en ver­trouwen,
want dan zullen we Gods heer­lijk­heid zien
en Zijn liefde voor ons ervaren.
Het is niet dat degene die geholpen wordt
beter is dan die ander die sterft,
want Jezus zelf, de Zoon van God,
werd niet geholpen, maar stierf jong
en op een nare manier
en ook Hij zat op Zijn kruis met die vraag:
“God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten”.
Dat is men­se­lijk en be­grij­pe­lijk,
maar we moeten daar door­heen,
we moeten ver­der...

Als Jezus bij de verdrie­tige zussen komt,
bij Marta en Maria,
spreekt Hij over het geloof,
over de ver­rij­ze­nis en het leven.
Dat is de troost die Hij geeft:
ook al heb je nu verdriet en mis je je broer,
weet en geloof dat hij eeuwig mag leven,
dat hij zal leven!
En dat ieder die leeft in geloof aan Hem
in eeuwig­heid niet zal sterven.

Voor nu een kruis...

Het leven is een geschenk,
we hebben het maar gekregen;
hoe lang het duurt of hoe het gaat,
we weten het niet
en veel blijft voor ons een mysterie,
maar de Gever van dat geschenk,
de Gever van het leven,
heeft ons beloofd
dat dit won­der­werk,
die unieke mens die wij zijn,
niet verloren zal gaan,
maar zal leven.
Voor dit leven
belooft Hij een kruis,
voor het andere leven
vreugde en vrede.

Waarom geen stervens­hulp?

Daar ligt het ant­woord op die vraag,
die mensen in onze tijd zich stellen.
Ze denken of zeggen:
Waarom vragen die chris­te­nen
geen stervens­hulp
maar slechts goede, mens­waar­dige zorg?
Het ant­woord is dat we geloven
in een zin van het leven,
dat dit leven ons gegeven is,
dat ziekte en lij­den niet het enige is dat telt,
dat de zorg en liefde méér tellen,
dat we daarop moeten inzetten
voor een mens­waar­dig bestaan.
De liefde is nummer één,
dat is onze inzet voor een goede samen­le­ving:
struc­tu­ren van liefde en zorg.
Waar de dood een optie en een uitweg wordt,
voelen juist zorg-af­han­ke­lijke mensen een druk
om die optie en die uitweg te kiezen
en niet tot last te zijn.

Harte­lijke zorg

De bood­schap die Jezus kreeg van zijn vrien­den was deze:
“Heer, hij die U liefhebt, is ziek”.
Dat moest Jezus in­spi­re­ren tot zorg en attentie voor de zieke.
Dat dit bij ons en in onze samen­le­ving
ook zo mag zijn:
dat de liefde mag blijven in­spi­re­ren
tot harte­lijke zorg.