Zijn jullie nog steeds bij elkaar?

Een relatie opbouwen is ook schuld erkennen

Op de tweede zon­dag door het jaar was ik in de sint Agatha­kerk in Beverwijk. Op die zon­dag kon aan de pa­ro­chie wor­den meege­deeld wie de nieuwe pries­ters wor­den voor de pa­ro­chie, na het vertrek van pater Roland Putman ofm. De roe­ping van de apos­te­len en van de kleine Samuël stond centraal in de lezingen.

Deken Cassee en pastoor Kaleab zullen de lei­ding hebben van het team dat zorg gaat dragen voor de pa­ro­chies van Beverwijk, Velsen Noord, Castricum, Uitgeest en Heems­kerk. In totaal zijn er in de regio vijf of eigen­lijk zes pries­ters werk­zaam en een per­ma­nent diaken. De zesde pries­ter, pastoor Henk Niesten - eigen­lijk emeritus - draagt de pas­to­rale zorg voor de Apostel­kerk.

In het ope­nings­woord ben ik iets meer inge­gaan op de roe­ping van de apos­te­len en van Samuël. In de preek stond de herhaalde aan­wij­zing van Johannes de Doper centraal: Zie, het Lam Gods..." (vgl. Jo. 1, 35vv.).

Homilie

Zie het Lam Gods

“Zie het Lam Gods”
hoor­den we Johannes de Doper vandaag zeggen.
De dag ervoor had hij dat ook al
tegen zijn leer­lin­gen gezegd:
“Zie het Lam Gods,
dat de zon­den van de wereld wegneemt” (Jo. 1, 29).
Hoe vaak horen we deze woor­den niet?
In iedere eucha­ris­tie­vie­ring
wor­den ze vlak voor de communie uit­ge­spro­ken;
plus nog een keer, vlak daarvoor,
bij het breken van de Eucha­ris­ti­sche gedaanten:
“Lam Gods,
dat wegneemt de zon­den der wereld,
ontferm U over ons”.

Uit­schrij­ven

Er wordt in de Mis
trouwens toch wel vaak ge­spro­ken
over zon­den en ver­ge­ving van zonde,
bij­voor­beeld als we de schuldbelij­denis bid­den:
“door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld”.
Ik las laatst over iemand
die zich had laten uit­schrij­ven uit de kerk
omdat hij dat te gek had gevon­den:
in de katho­lie­ke kerk werd je veel te veel bepaald
bij je eigen schuld.
Nu denk ik wel dat de meeste mensen
het katho­lie­ke geloof
toch als een iets vrolijker gods­dienst zien
dan som­mi­ge zwaar pro­tes­tantse stro­mingen,
maar goed:
de man had na­tuur­lijk gelijk:
zonde en schuld
komen nogal eens aan de orde.

Daardoor wer­den zij nieuws­gie­rig

“Zie het Lam Gods, dat de zon­den van de wereld wegneemt”.
We hebben dus vandaag gehoord
dat deze woor­den komen
uit de mond van Johannes de Doper.
Dít waren de woor­den
waar­mee hij bij herhaling
naar Jezus verwees,
dít waren de woor­den
waardoor de mensen in zijn omge­ving
nieuws­gie­rig waren,
Jezus achterna gingen
en tenslotte Zijn leer­lin­gen wer­den.
Dus het eerste wat deze mensen in Jezus aansprak was
dat Jezus geko­men was als Lam Gods
om de zon­den weg te nemen.
Zij moeten zich dus ervan bewust zijn geweest
dat dit voor hen be­lang­rijk was:
dat er Iemand was geko­men
om de zon­den weg te nemen.
Zien wij dat ook nog zo?

Mis­schien ligt dat nu wel iets moei­lijker.

Kraam­be­zoek

Deze week was ik op kraam­be­zoek.
De kersverse ouders
had­den hun derde kindje gekregen.
Toen de vader aangifte ging doen,
was de ambte­naar even de draad kwijt.
De ouders waren getrouwd,
dus er hoefde geen erken­ning
van het vader­schap plaats te vin­den.
En woon­den de andere kin­de­ren
ook nog in het­zelfde huis, onder één dak?
En was de moe­der van het pas­ge­bo­ren kindje
ook de moe­der van de andere kin­de­ren?
De ambte­naar viel bijna van zijn stoel van verba­zing,
dit was wel een heel ge­mak­ke­lijke aangifte!

Lastig

De verba­zing en onwennig­heid van de ambte­naar
lieten even zien
hoe het in onze maat­schap­pij is gesteld:
de meeste kin­de­ren
wor­den niet in een huwe­lijk geboren,
de meeste kin­de­ren groeien niet op
in een stabiele, vaste relatie van hun ouders.
Veel kin­de­ren moeten door de onzeker­heid,
door het verdriet en de pijn van een schei­ding.
Het is hier zeker niet de bedoeling
met de vin­ger naar mensen te wijzen of te veroor­de­len.
Voor een geslaagde, stabiele relatie
moet je nu eenmaal altijd met z’n tweeën zijn.
Wat wel dui­de­lijk wordt is
dat het voor mensen in onze tijd niet ge­mak­ke­lijk is
om zo’n vaste, stabiele relatie aan te gaan.
Daar kunnen allerlei redenen voor zijn,
maar in ieder geval
is het las­tig gewor­den voor mensen
om zo’n verbond van trouw voor het leven op te bouwen.

Sorry

Zonder dus over iemand te willen oor­de­len
- dat kan ik ook helemaal niet, er zijn allerlei omstan­dig­he­den -,
is wel dui­de­lijk voor ons allemaal
dat één klein woordje wel heel erg hard nodig is
als je een relatie op wilt bouwen.
Dat woordje luidt: “Sorry”
of hoe iemand ook
tot uitdruk­king brengt of laat merken
dat hij of zij weleens steken laat vallen
en ook ver­ge­ving nodig heeft.

Gemeen­schap­pe­lijke basis

Een goede relatie vraagt niet dat we volmaakt zijn,
maar dat we kunnen en willen ver­ge­ven.
Het vraagt niet
dat er nooit woor­den of meningsverschillen zijn,
maar dat we elkaar willen vin­den
en dat we ook bereid zijn
om daar offers voor te brengen.
Iedere succes­volle relatie vereist
dat we bereid zijn
om niet ons­zelf centraal te stellen, wat ik wil,
maar dat we bereid zijn
naar het “wij” te zoeken,
de gemeen­schap­pe­lijke basis.
Een relatie opbouwen kan alleen
wie ver­ge­ving kan vragen,
tenminste in de zin dat we in ons­zelf toelaten
dat we niet volmaakt zijn
en dat we een ander soms te kort doen,
dat we te kort schieten
in begrip, in liefde, in ver­trouwen, in... noem maar op.

Reflec­te­ren

Die hou­ding leren we hier in de kerk.
Na­tuur­lijk niet alleen hier,
maar ook in de kerk
neemt dat een be­lang­rijke plaats in.
We zijn niet volmaakt,
één van de be­lang­rijk­ste zaken in het leven is
dat we dat onder ogen durven zien
en dat van elkaar aan­vaar­den;
dat we daarop reflec­te­ren,
ons erop be­zin­nen hoe we zijn,
hoe we hebben gehandeld en ge­spro­ken.
Was dat in de geest van Jezus Christus en Zijn evan­ge­lie
of lieten we ons lei­den door eer­zucht, door geld,
door streven naar macht enzo­voorts.
Ja, ons geloof leert ons naar ons­zelf te kijken
als kleine mensen
met fouten en gebreken, met zon­den.
Niet om daardoor gedeprimeerd te raken
maar juist om met des te meer ver­trouwen op te kijken
naar Degene die geko­men is om ons te verlossen.
“Zie het Lam Gods dat de zon­den van de wereld wegneemt”.

Communie

Het wordt ons in iedere Mis gezegd
vlak voor de communie.
Dus als we de heilige communie krijgen,
ont­van­gen we Jezus als het Lam Gods
dat onze zon­den wegneemt.
Dat houdt dus in dat we eer­lijk te communie gaan
als we ons­zelf
als mens met fouten en gebreken durven zien
en ernaar verlangen
dat Hij ons in de communie helpt
om een beter mens te wor­den.

“Zie, het Lam Gods....”.
Toen die mensen rond Johannes de Doper
die woor­den had­den gehoord,
gingen ze Jezus achterna.
Ze leer­den Hem kennen,
be­gon­nen Hem te volgen,
wer­den leer­ling van Hem.
Die uit­no­di­ging ligt er ook voor ons,
iedere keer als wij die woor­den horen:
“Zie, het Lam Gods”.