Arsacal
button
button
button
button


Werken aan je relatie - TV Mis in de kathedraal

eerste zondag van de veertigdagentijd C

Overweging Preek - gepubliceerd: zaterdag, 9 maart 2019 - 908 woorden
Begin van de eucharistieviering
Begin van de eucharistieviering
tijdens de preek
tijdens de preek
tijdens het geloofsgesprek
tijdens het geloofsgesprek

Zondag 10 maart, eerste zon­dag van de veer­tig­da­gen­tijd kwam de TV Mis uit de ka­the­drale basiliek van de H. Bavo in Haar­lem, vooraf­ge­gaan door het geloofs­ge­sprek. Het ka­the­drale koor zong prach­tig en hier­on­der vindt U de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

In het geloofs­ge­sprek waren beel­den te zien van de inze­ge­ning van de kruis­weg­wan­de­ling in Volen­dam en het bevat een terug­blik op zeven jaar bis­schop zijn en mijn gedachten over kerk en roe­ping.

De uitzen­dingen zijn nog te bekijken:

https://kro-ncrv.nl/pro­gram­mas/eucha­ris­tie­vie­ring/seizoenen/seizoen-2019/haarlem20190310

https://www.kro-ncrv.nl/pro­gram­mas/geloofs­ge­sprek/seizoenen/seizoen-2019/hendriks190310

 

OPENINGSWOORD

Harte­lijk welkom,

U hier in deze ka­the­draal

en U die met ons verbon­den bent.

De veer­tig­da­gen­tijd – dat is de vas­ten­tijd –

is be­gon­nen

en we horen over de beko­ringen

die Jezus kreeg in de woes­tijn.

Ook wij wor­den bekoord en verleid

om voor ons­zelf te leven en niet de mens te zijn,

die God onze Vader in ons ziet.

We willen daarom nu eerst ver­ge­ving vragen

en om hulp om te lijken op Jezus,

die aan de beko­ringen wist te weerstaan.

HOMILIE

Je eigen bubbel

Alle mensen hebben hun eigen leven,

hun werk en bezig­he­den

en heel veel mensen zijn druk.

Ze zijn vaak eilandjes,

bezig met hun eigen sores,

levend in hun eigen bubbel.

Levenslang?

Men­se­lijke relaties staan mede daardoor onder druk,

het is moei­lijk om die goed te hou­den

en nogal wat mensen durven niet te trouwen

omdat het zo de­fi­ni­tief is,

zo’n levens­keuze voor iemand buiten jezelf.

Trouw en liefde voor het leven

klinken voor hen als “levenslang”.

Ook in een relatie gebeurt het net iets te vaak

dat mensen langs elkaar heen leven

met het briefje op de keukentafel of een app'je

dagenlang als enig contact...

En mensen wor­den niet meer zo gauw

ergens lid van

en komen niet elke week naar de kerk,

ook al voelen ze zich echt katho­liek;

en een­zaam­heid wordt in onze samen­le­ving

als een groot probleem ervaren;

die samen­le­ving

is min­der ge­meen­schap dan vroe­ger

en meer een samen­stel­ling van in­di­vi­duen.

Ge­meen­schap

Relaties en het “samen-leven” staan dus onder druk.

Toch roept ons geloof ons op

om mens te zijn met en voor anderen,

om ge­meen­schap te vormen,

want een mens is niet geschapen om alleen te zijn,

maar te leven als beeld van God

die zelf een ge­meen­schap is

van Vader, Zoon en heilige Geest

en die met ons mensen

een altijd­du­rend verbond is aan­ge­gaan.

Verbrokkelde relaties

Ie­der­een weet rationeel na­tuur­lijk wel

dat het niet goed is voor de relatie

als mensen hun eigen leven blijven leven,

eigen baan, eigen sporten, eigen vrien­den,

langs elkaar heen.

Toch gaat dat vaak zo.

Die relatie zal dan verbrokkelen

en uit­ein­delijk niet meer bestaan.

Want aan een relatie moet je werken,

die vraagt inzet en in­span­ning,

elkaar ont­moe­ten:

relatie is een werk­woord.

Een basis

We ervaren hoe be­lang­rijk stabiele relaties zijn:

wat doet het een mens bij­voor­beeld goed

als hij in een fijn, harmonieus gezin is opgegroeid,

dat is een basis voor het leven.

En het is van­zelf­spre­kend ook be­lang­rijk

voor de samen­le­ving als zodanig

als er samenhang en samen-leven is:

dat we verbon­den zijn met andere mensen,

dat er zorg en aan­dacht is,

een­zaam­heid en isole­ment doorbroken wor­den.

Nieuwe impuls

Wat kunnen mensen doen

om hun relatie een nieuwe impuls te geven

en elkaar opnieuw te ont­dek­ken?

In ieder geval hoort daar de bereid­heid bij

om ver­ge­ving te vragen en ver­ge­ving te schenken.

 

Die nieuwe impuls is regel­ma­tig nodig

voor elke relatie.

Tijd om te praten,

tijd voor liefde en aan­dacht,

tijd om er voor elkaar te zijn, een nieuw begin.

Veer­tig­da­gen­tijd

Voor onze relatie met God is dat niet anders.

Ook die ver­vlakt en brokkelt af

als we die niet onder­hou­den

en die relatie een nieuwe impuls weten te geven.

 

Daarom zijn we deze veer­tig­daag­se vas­ten­tijd be­gon­nen.

De veer­tig­da­gen­tijd gaat over herstel

van relatie met God en de naaste,

over jezelf als “ik” en “individu” loslaten;

vasten, gebed en zorg voor de armen

staan daarom centraal

en ver­ge­ving vragen in het sacra­ment van de biecht.

Beko­ringen

Het beeld dat ons vandaag wordt voorge­hou­den

is dat van Jezus in de woes­tijn.

Hij wordt bekoord

en die beko­ringen gaan erover

dat Hij wordt verleid

om vooral bezig te zijn met zich­zelf,

met zijn eigen positie als Zoon van God,

met zijn macht, met imponeren, indruk maken,

daartoe moeten die drie beko­ringen van de duivel

Hem verlei­den.

Ver­gan­ke­lijk

Maar het is allemaal ver­gan­ke­lijk.

Ook dat staat in deze vas­ten­tijd centraal.

Die Heer Jezus Christus,

koning en ver­los­ser van de wereld,

aan­beden en bejubeld door menigten mensen,

ein­digt als een crimineel,

Hij wordt gemar­teld, aan het kruis geslagen.

Dat wordt Zijn beko­ring, Zijn be­proe­ving en uit­daging.

Even ver­wijst ons evan­ge­lie over de beko­ringen

daar­naar als er staat

dat de duivel zich verwij­derde

tot de vast­ge­stelde tijd.

Dat is de tijd van Zijn lij­den.

Het spoor dat je achterlaat...

Ook ons zal het niet veel anders gaan:

die positie die we bekle­den,

die sterke ge­zond­heid die we bezitten,

die successen die we behalen,

zullen we los moeten laten.

Alles gaat voorbij.

Wat telt een wereldbeker nog

als je oud en gebrekkig bent?

Het is mis­schien een mooie her­in­ne­ring,

maar wat wer­ke­lijk telt is het spoor

van geloof, hoop en liefde

dat we achterlaten.

 

Deze veer­tig­da­gen­tijd wil ons uit­no­di­gen

om te werken

aan die relatie met God

en met de mensen.

Amen.

Terug