Parochie Anna Paulowna bestaat 150 jaar

Onze Lieve Vrouw Presentatie

Zondag 17 no­vem­ber was ik in Anna Paulowna waar de O.L. Vrouw Pre­sen­ta­tie pa­ro­chie 150 jaar bestond. Eerst was er na­tuur­lijk een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring in de kerk, daarna werd het feest voort­ge­zet in het "Wapen van Holland" dat tegen­over de kerk ligt.

Over de ge­schie­de­nis van de pa­ro­chie heb ik hier­on­der in de preek het een en ander gezegd. Samen met pastoor Ivan García Ferman mocht ik de fees­te­lijk Eucha­ris­tie vieren met zang van het Combi­koor. De pa­ro­chie maakt deel uit van het samen­wer­kings­ver­band Trinitas (Anna Paulowna, Breezand, ’t Zand) dat bin­nen­kort zal samen­gaan met het samen­wer­kings­ver­band van Den Helder en Juliana­dorp. In feite werken de pa­ro­chies al veel samen, bij­voor­beeld op het gebied van eerste communie en vormsel. Pastoor Ivan, kape­laan Pawel Banas­zak, diaken Henk Schra­der en cate­chiste Anita Captein zijn pas­to­raal werk­zaam in dit gebied.

Achterin de kerk was een kleine ten­toon­stel­ling ingericht met foto's uit de ge­schie­de­nis van de jubilerende pa­ro­chie (zie foto onder).

In de kerk zijn ook de oud-pastoors in een wand­schil­dering vereeuwigd, al zijn ze niet heilig verklaard. Maar zo vergeten ze in Anna Paulowna hun her­ders niet. Dat de ge­meen­schaps­sfeer goed aanwe­zig is in de pa­ro­chie en het dorp bleek wel uit de grote belang­stel­ling voor de vie­ring na afloop. De grote zaal van Het Wapen van Holland was over­vol, som­mi­ge mensen moesten staan. Ik heb ook de vrij­wil­li­gers bij­zon­der bedankt voor hun inzet voor de ge­meen­schap. Zonder hen gaat het niet!

Homilie

Grote be­trok­ken­heid

Aller­eerst wil ik U van harte fe­li­ci­te­ren
met het 150 jarig bestaan van uw pa­ro­chie.
In 1869 werd hier voor het eerst
een ziel­zor­ger benoemd
en ging men de kerk bouwen
die twee jaar later kon wor­den ingewijd
met pastoor Philippona als eerste pastoor.
Een kleine vijf­tig jaar later
- in 1918, kort na een grote waters­noodramp -
is de kerk nog eens uit­ge­breid,
maar hon­derd vijf­tig jaar gele­den
is het hier dus allemaal be­gon­nen:
ook al waren er toen maar zo’n 160 katho­lie­ken,
er kwam een eigen kerk
en een eigen pastoor.
Met zo’n klein aantal katho­lie­ken
wist men dat dus toen allemaal finan­cieel op te brengen!
Dat getuigt van een sterk geloof
en grote be­trok­ken­heid.

Maria's pre­sen­ta­tie

De kerk en de pa­ro­chie wer­den gesteld
onder de bescher­ming van Maria:
O.L. Vrouw Pre­sen­ta­tie.
Een van de oudste chris­te­lijke ge­schrif­ten
ver­telt ons wat dat betekent.
Het proto-evan­ge­lie van Jakobus
laat de Maria-vere­ring
van de eerste chris­te­nen zien
en is waar­schijn­lijk rond het jaar 135 na Christus
al ge­schre­ven.
Dat proto-evan­ge­lie verhaalt
van de geboorte van Maria
en dat Maria’s ouders haar als kind
naar de tempel brachten in Jeru­za­lem
om daar te wor­den opgevoed.
Zo werd zij door haar ouders,
Joachim en Anna,
ge­pre­sen­teerd aan de hoge­pries­ter.
Dat is Maria’s pre­sen­ta­tie.
Die tijd van opvoe­ding en vor­ming
in de tempel­school
moet voor Maria heel be­lang­rijk zijn geweest:
zij was er op een heilige plek,
daar leerde zij God dienen,
daar leerde zij de bijbel kennen,
het oude testa­ment.

Jong geleerd...

Ik denk dat we allemaal wel kunnen zeggen
dat de erva­ringen van onze jonge jaren
heel be­lang­rijk en vormend zijn geweest,
hope­lijk ten goede.
Jong geleerd is oud gedaan.
Wat we in onze kin­der­ja­ren
hebben mee­ge­kre­gen
aan geloof, aan vor­ming, aan goede manieren,
aan alles wat bete­ke­nis heeft,
blijft ons altijd bij.
Hoe vaak denken we
als we ouder wor­den
niet terug aan hoe onze ouders het deden?
Mis­schien doen we dat soms met pijn,
maar velen doen dat met dank­baar­heid
om wat hun ouders hebben gegeven
in een tijd die niet zo rijk was
en niet zo veel moge­lijk­he­den bood als nu..

Maria's vor­ming

Het feest van O.L. Vrouw Pre­sen­ta­tie
laat ons dus terug denken
aan hoe haar ouders
Maria met geloof hebben opgevoed
en hoe Maria daarin is ont­wik­keld
door haar ver­dere vor­ming.
Zo werd Maria voor­be­reid op haar leven
en haar spe­ci­fie­ke zen­ding
als moe­der van Jezus, als moe­der van God.

Geef het door!

Van harte proficiat dus ook
met dit feest van Onze Lieve Vrouw Pre­sen­ta­tie
dat we vandaag willen vieren
op deze 150e ver­jaar­dag.
Dat het ons allen moge in­spi­re­ren
om het geloof, de liefde tot God, het gebed
door te geven
in onze ge­zin­nen, families, kring van beken­den,
van gene­ra­tie op gene­ra­tie.
Dat doen we soms
door iets te zeggen,
dat doen we altijd
door onze uit­stra­ling,
door het voor­beeld dat we geven,
door de persoon die we zijn.

Ook andere zaken...

Na­tuur­lijk vin­den wij mensen
ook andere zaken vaak be­lang­rijk:
we kunnen trots zijn
op iets dat we hebben bereikt,
blij met iets moois dat we hebben gekocht,
gelukkig met het gezin dat we hebben
of waar we uit voort­ko­men,
we kunnen uitzien
naar een verre reis die we gaan maken,
enzo­voorts.

Geen rechten...

Tege­lijk weten we eigen­lijk allemaal
- al denken we daar niet dage­lijks aan -
dat het allemaal breek­baar is
en ver­gan­ke­lijk
en dat we het uit­ein­delijk allemaal
weer zullen moeten afstaan.
Want al die dingen vormen wel een mooi geschenk
maar zelfs al hebben we er zelf
nog zo ons best voor gedaan,
we kunnen niets claimen,
we kunnen zelfs niet zeggen:
morgen zal het nog zo zijn.
Het is ons allemaal maar gegeven, toe­ver­trouwd,
maar we kunnen geen rechten laten gel­den.
Het is in ieder geval niet zo
dat Onze Lieve Heer ons belooft
dat het allemaal zo zal blijven,
dat hoor­den we in de evan­ge­lie­le­zing.

Een schit­te­rende tempel

Want in het evan­ge­lie van vandaag
hoor­den we over de tempel in Jeru­za­lem,
waar Maria dus jaren eer­der
was opgedragen en ge­pre­sen­teerd.
In de tijd dat Jezus leefde
waren ze die tempel nog aan het afbouwen,
al was die wél ingewijd en in gebruik.
En zoals in het evan­ge­lie tot uiting komt:
het was een prach­tig gebouw
dat op een gegeven moment zelfs werd bedekt
met oogverblin­dende gou­den platen.
Nog nooit had er zo’n schit­te­rend mooie tempel
in Jeru­za­lem gestaan!
De Joden waren er maar wat trots op.
Het was een uitzon­der­lijk staaltje
van men­se­lijk kunnen en men­se­lijk vernuft.

Het gaat voorbij...

Terwijl Hij met Zijn leer­lin­gen
dat gebouw staat te bewon­de­ren,
begint Jezus ineens te spreken
over verwoes­ting, valse lei­ders,
oorlogen, ver­vol­gingen,
aard­be­vingen en hon­gers­nood.
Een groter contrast is er niet.
Alles is goed en mooi en fijn
en Jezus spreekt over ellende en nood.
Het is alsof Hij zeggen wil:
laat je niet verblin­den
door de schoon­heid en aan­trek­ke­lijk­heid
van de dingen die voorbij gaan.
Je zult ook moei­lijker tij­den kennen,
daarop moet je je voor­be­rei­den
door een sterk geloof en ver­trouwen.

Ga ervoor!

En dat is eigen­lijk ook wat we vieren:
onze voor­ou­ders hebben met een sterk geloof
dit kerk­ge­bouw neer­ge­zet
en de pa­ro­chie gesticht.
Ze waren maar met weinigen,
maar ze gingen er voor!
Dit feest en het evan­ge­lie
nodigen ons uit
om uit dat geloof te leven
en het door te geven
en daarbij niet te veel belang te hechten
aan alle mate­rië­le dingen
die toch weer voorbij zullen gaan...
Dat Maria, Onze Lieve Vrouw,
ge­pre­sen­teerd in de tempel,
daarbij onze voor­spreek­ster mag zijn.
AMEN