Kijk naar de toekomst!

Hemelvaartsdag in de kathedraal (A)

Op Hemel­vaarts­dag vier­den we in de ka­the­draal een fees­te­lij­ke Mis, waarin we bij­zon­der hebben gebe­den voor de werknemers van het in ons bisdom gelegenTata Steel. Zij vrezen voor hun banen. Ook vele andere mensen hebben die vrees nu het nieuwe steunpakket van de over­heid ont­slag van werknemers niet lan­ger lijkt te gaan beboeten. We hebben aan hen gedacht en voor hen gebe­den, evenals voor slacht­of­fers van Corona, de over­le­de­nen en hun achter­blij­ven­den dier­ba­ren, zoals we steeds geweend zijn te doen in de voor­beden en in het speciale Corona-gebed tot Onze Lieve Vrouw ter Nood.

Protocol

De avond tevoren was laat het nieuwe protocol ge­pu­bli­ceerd dat door de kerk­pro­vin­cie is uit­ge­werkt en dat de dio­ce­sane bis­schop­pen in ge­za­men­lijk­heid hebben aan­ge­no­men. Het is ge­pu­bli­ceerd op de web­si­te van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam met een pre­sen­ta­tie­brief van mgr. Jozef Punt en van mij. Som­mi­gen zullen het pakket met alle voorzich­tig­heids­maat­re­ge­len mis­schien te strak en te uit­ge­breid vin­den - het is inder­daad gedetailleer­der en op som­mi­ge punten wat stren­ger dan bij­voor­beeld dat van de PKN -, maar het is be­lang­rijk dat wij als katho­lie­ke kerk zorg­vul­dig te werk gaan en ja, onze katho­lie­ke gods­dienst kent meer fysieke contact­mo­menten (h. communie, zal­vingen, handopleg­ging...) en koren dan de pro­tes­tantse ge­meen­schappen (waar het gevaar meer zit in de samenzang). Ik hoop dat er spoe­dig meer dui­de­lijk­heid komt van een onder­zoek dat loopt naar de besmet­tingsgevaren van zingen. We hebben er in ieder geval allemaal belang bij verant­woord te han­de­len volgens de richt­lij­nen, opdat het virus niet terug komt en we allemaal weer ons lock-down-hok in moeten...

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring die nog kan wor­den bekeken op ka­the­draal TV, heb ik de volgende homilie gehou­den:

Er wacht een toe­komst en een taak...

Dit is de dag dat Jezus
afscheid neemt van Zijn apos­te­len.
Zij moeten Hem laten gaan.

Afscheid

Afscheid nemen is meestal iets moei­lijks.
Na­tuur­lijk denken we daarbij in deze periode
aan de vele mensen
die afscheid moesten nemen
van dier­ba­ren
en die dat in Corona-tijd
alleen in kleine kring kon­den doen.
Onder de over­le­de­nen
zijn veel sterf­ge­vallen door het virus
en er zijn veel mensen bij
die in de laatste tijd van hun leven
maar weinig of helemaal niet
kon­den wor­den bezocht.
We leven zeker
met hun fami­lie­le­den en beken­den mee,
we bid­den voor hen
en voor de over­le­de­nen;
er is door de hele situatie
span­ning en verdriet onder de mensen.

Toch ook ver­der...

Als we iemand missen,
denken we veel en graag terug
- al is dat ook pijn­lijk -
aan hoe het vroe­ger was,
toen die persoon nog bij ons was.
Soms is het zelfs heel moei­lijk
om dat verle­den wat los te laten:
de ver­bon­den­heid met die persoon
en de pijn om het verlies
zijn dan te sterk.
En na­tuur­lijk mogen we
de mooie her­in­ne­ringen koes­te­ren,
die gaan met ons mee...
Toch weten we meestal ergens diep van binnen
dat we toch ook ver­der moeten,
dat we niet alleen naar het verle­den
moeten kijken,
maar ook moeten proberen
weer toe­komst te gaan zien.

Jezus en de engelen

Dat is het precies
wat de engel en Jezus zelf
tot de apos­te­len zeggen
als de Heer afscheid van hen neemt:
Blijf niet alleen bij het verle­den,
kijk ook naar de toe­komst;
dat wordt in de lezingen
die we zojuist hebben gehoord
op twee manieren gedaan.

Een zen­ding in de wereld

Aller­eerst is het na­tuur­lijk Jezus zelf
die de leer­lin­gen erop wijst
dat ze ge­roe­pen zijn
om Zijn getuigen te zijn,
om alle volkeren tot Zijn leer­lin­gen te maken
en te dopen.
Daarvoor zullen ze kracht krijgen van de heilige Geest.
Hij wijst die apos­te­len dus
naar de toe­komst, naar hun taak,
hun zen­ding in deze wereld.
Toekomst­ge­richt!

Je hebt een taak

Ik denk dat dit­zelfde min of meer
voor heel veel mensen geldt
die iemand hebben verloren:
je pakt de draad weer op
omdat je bedenkt
dat je gezin je nodig heeft,
dat je er voor andere mensen moet zijn,
dat je niet alleen maar
met het verdriet bezig kunt zijn
en dat je hier op aarde
nog een taak te vervullen hebt.
Die taak kan van alles zijn,
maar die is voor ieder van ons
ook een gees­te­lij­ke opdracht:
je bent ge­roe­pen
een getuige van de Heer te zijn!
Je bent ge­roe­pen
om naasten­liefde uit te stralen!
Die opdracht, die vraag
ligt er voor ieder van ons :
Wat kunnen we doen
om in deze wereld
iets meer liefde, harte­lijk­heid
en aan­dacht voor elkaar te brengen?
Wat kunnen we doen
om die prach­tige bood­schap van het evan­ge­lie
in de samen­le­ving door te laten klinken?
Wat kunnen we doen
om mensen te laten ervaren
dat de dood niet het laatste woord heeft
en de Heer verrezen is
en een God van leven­den is?

Schaam je niet!

U hoeft daarvoor
echt geen grote predi­kant te zijn;
een woord, een daad,
mis­schien maar klein,
draagt al bij
want ieder steentje
bouwt mee aan een huis:
het goede voor­beeld, de trouw,
ver­ge­vings­ge­zind­heid, begrip voor elkaar,
het ver­trouwen dat je dier­ba­re over­le­de­nen
niet bij het afval zijn gegaan,
maar in vrede zijn:
dat ver­trouwen wat we uitstralen,
die kleine dingen doen al veel.
Schaam je niet
om van Hem te getuigen!
Dat je God dank­baar bent,
iets als een genade hebt mogen ervaren,
dat je steun hebt aan je geloof,
dat je bidt en weer naar de kerk wilt,
dat je verlangt naar de communie,
waarom zou je dat niet mogen zeggen?

Blijf niet bij het verle­den alleen staan,
kijk ook naar de toe­komst.
Jezus vraagt dat vandaag aan Zijn leer­lin­gen
door hen te wijzen op de taak
die hen in deze wereld wacht.

De ont­moe­ting met Jezus

En dan is er die bood­schap
die de twee mannen in witte gewa­den brengen,
zijn het engelen mis­schien?
Zij zeggen:
“Wat staan jullie naar de hemel te kijken.
Jezus zal op dezelfde wijze wederkeren,
als jullie Hem naar de hemel hebben zien gaan”.
Zij wijzen dus naar de toe­komst,
naar de dag waarop de leer­lin­gen
Jezus opnieuw zullen ont­moe­ten.

Ook dat is voor ons allemaal:
kijk naar de toe­komst:
Jezus de Heer komt ook voor jou.

Heeft mijn leven nog zin?

Som­mi­ge, vaak oudere mensen,
- maar zij niet alleen -,
hebben het gevoel:
waar ben ik nu goed voor?
Waar dient mijn leven nog toe,
wat kan ik doen of bereiken?
Ik heb toch niets meer, geen taak
en ik kan ook niet veel meer,
mijn leven is voorbij.
Heeft mijn leven nog zin?

Hij kon niks

Maar wij zijn vaak geneigd om te denken
in termen van pres­ta­tie,
van wat wij kunnen doen.
Toch heeft Onze Lieve Heer zelf
het aller­be­langrijkste
wat er ooit is gebeurd
niet volbracht door een pres­ta­tie,
niet door een staaltje van Zijn kunnen
te laten zien,
maar door iets te onder­gaan,
zon­der iets te kunnen:
Hij heeft ons verlost
door Zijn lij­den en dood,
Zijn han­den waren vast gespijkerd,
evenals Zijn voeten,
Hij kon helemaal niets!
Hij heeft alleen gele­den en gebe­den,
daar op dat kruis.

De zin van het lij­den

Het grootste
wat een mens dus kan vol­bren­gen
is het lij­den,
gebracht als een offer,
verenigd met gebed.
Dat geldt niet alleen voor Jezus,
dat geldt ook voor ons.
Vooral de apostel Paulus,
die zelf veel heeft mee­ge­maakt,
komt daar vaak op terug in zijn brieven.
Wat wij moeten lij­den,
schrijft hij,
heeft verlossende kracht
voor ons­zelf en voor anderen
door onze vereni­ging met het lij­den van Jezus
(vgl. bijv. Kol. 1, 24).

Draag het niet in je eentje

Dat is de tweede uit­no­di­ging
van deze dag:
Blijf niet staan bij het verle­den
en niet bij het heden,
maar kijk naar de toe­komst.
Put kracht uit je geloof
als je moet lij­den,
draag dat kruis niet in je eentje,
draag het met Hem;
zo wordt het een weg
met uit­zicht op de toe­komst
en die toe­komst is
de ont­moe­ting met Jezus de verrezen Heer
die ons naar de hemel is voor­ge­gaan:
door het lij­den
gaan we naar het leven, de hemel,
de vreugde, de ver­rij­ze­nis.

We hebben een taak op aarde
en een toe­komst in de hemel,
dat is de vreugde
van deze Hemel­vaarts­dag!