Arsacal
button
button
button
button


Geduld en doorzettingsvermogen...

Laat je niet ontmoedigen... (19e zondag door het jaar A)

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 9 augustus 2020 - 1276 woorden
Petrus wandelt over het water (kerk Artstetten, Oostenrijk)
Petrus wandelt over het water (kerk Artstetten, Oostenrijk)
Geduld en doorzettingsvermogen...

Zondag 9 au­gus­tus (19e zon­dag door het jaar A) ston­den we stil bij de ramp in Beiroet en hoor­den we in de Mis over Elia die God vond niet in de storm en de aard­be­ving, maar in het zachte suizen van een bries. Zo is het ook voor ons: je moet de stormen in je leven vaak voorbij laten trekken, met geduld en volhar­ding, totdat je in het suizen van die zachte bries Gods stem weer kunt horen...

Verbon­den door Ka­the­draal TV

Deze zon­dag was ik in de ka­the­drale basiliek van Sint Bavo en de Eucha­ris­tie­vie­ring is terug te kijken via Ka­the­draal TV (zie link naast dit bericht). Dat mensen door Ka­the­draal TV zich verbon­den voelen met de ka­the­draal blijkt regel­ma­tig: van­mor­gen waren er twee mensen die speciaal uit Brabant waren geko­men om nu eens zelf mee te maken wat ze via Ka­the­draal TV regel­ma­tig volg­den.

Gebed voor alle slacht­of­fers

In de Mis hebben we speciaal gebe­den voor alle slacht­of­fers van de vre­se­lijke ramp in Beiroet in het door eco­no­mische, maat­schap­pe­lijke omstan­dig­he­den en door de Pandemie al zo zwaar getroffen Libanon. We hopen dat er hulp mag komen voor dit land waar zo veel mensen zijn om­ge­ko­men en zoveel verowes­tingen zijn aan­ge­richt.

Ook hebben we gebe­den voor de slacht­of­fers van het vliegtuigongeluk in India waar door een lan­dingsfout 18 mensen omkwamen en vele anderen wer­den gewond.

Geen atoom­wa­pens!

Ook paus Fran­cis­cus heeft bij het Angelus op deze zon­dag bij­zon­der gebe­den voor Libanon en de slacht­of­fers en hij stond stil bij de 75e gedenk­dag van de atoom­bom­men die op Nagasaki en Hiroshima vielen met een bede dat alle atoom­wa­pens uit deze wereld zou­den ver­dwij­nen. De katho­lie­ke kerk zet zich in voor een atoom­wa­penvrije wereld, vooral nadat het tweede Vati­caans concilie zich heeft ui­ge­spro­ken tegen de totale oorlog, tegen de bewape­ningswedloop en tegen de "nieuwste weten­schap­pe­lijke wapenen"(GS 80) en elke oorlogshan­de­ling die zon­der on­der­scheid is gericht op de verwoes­ting van hele ste­den of grote gebie­den met hun inwoners (“...een mis­daad jegens God en de mens zelf die met kracht en zon­der aarzelen ver­oor­deeld dient te wor­den”: GS 80, vgl. 81 en 82).

HOMILIE

Door­zet­tings­ver­mo­gen gevraagd!

De leer­lin­gen wor­den tegen de avond
door Jezus in het bootje ge­dwon­gen
en ze moeten voort­gaan,
tegen een sterke tegenwind in,
tot tegen de morgen,
een hele nacht in het donker,
met storm en hoge golven.

Alles zit tegen...

Het kost ons mis­schien niet eens zo veel moeite
om ons in te leven
 in het gevoelen van die leer­lin­gen van Jezus:
Ze waren min of meer ge­dwon­gen,
ze moesten iets doen:
Jezus had die leer­lin­gen
bevolen om in de boot te stappen,
lekker autoritair;
Hij laat hen alleen,
terwijl de nacht valt en de wind tekeer gaat,
en het is tegenwind.
Ze moeten en alles zit tegen
en het is duister om hen heen,
akelig en angstaanjagend.

Je hebt er niet voor gekozen

Dat kunnen we wel herkennen,
want heel veel in het leven
kunnen we wel zelf kiezen,
maar vaak genoeg ook
komt er iets op ons pad
waar we mee moeten “dealen”.
Iets wordt je opgelegd,
door het leven of door anderen,
je hebt er zelf niet voor gekozen,
het is zwaar en niet fijn,
maar je moet door­gaan,
al is er ook veel tegenwind, kost het moeite.
We hebben bijna allemaal
weleens zo’n situatie mee­ge­maakt.
Er is door­zet­tings­ver­mo­gen nodig
om vol te hou­den en door te gaan.

Door­zet­tings­ver­mo­gen

Onze eerste gedachte in zo’n situatie
zal zeker vaak zijn
om het bijltje er maar bij neer te gooien:
het is niet fijn, er zit zoveel tegen,
je wil ervan af, het duurt al zo lang...
Maar als we door­gaan, vol­hou­den, door­zet­ten,
hebben we wer­ke­lijk iets overwonnen
en zullen we uit­ein­delijk vaak goed kunnen terug blikken
op heel deze moei­lijke periode.
We hebben ons best gedaan,
met door­zet­tings­ver­mo­gen.

Kom er sterker uit...

Als je doorzet, niet te ge­mak­ke­lijk opgeeft,
er toch voor gaat,
geeft dat vaak voldoe­ning
en kom je er sterker uit.
Wie een leer­ling van Jezus wil zijn,
kan niet zon­der.
Niet voor niets heeft de Heer ons opgedragen
om het kruis dat ons over­komt
op te nemen en te dragen
en Hij heeft ons gezegd
dat niemand zijn leer­ling kan zijn
zon­der een kruis te dragen.
Laat het er niet bij zitten, zet door, ga ver­der.
Wie teleur­ge­steld afhaakt, het opgeeft,
zal vaak ervaren
dat het bij de volgende moei­lijk­heid
die op zijn of haar weg komt,
nog moei­lijker zal zijn om standvas­tig te blijven,
door­zet­tings­ver­mo­gen te tonen,
terwijl we iedere keer
als we standvas­tig zijn geweest en hebben door­ge­zet,
er sterker uit tevoorschijn kunnen komen.

Standvas­tig

Stel: de relatie met iemand is niet goed.
Je kunt die persoon
laten voor wat die is en weg­gaan
of je kunt wegen zoeken
om de relatie te verbe­te­ren.
Je bent met een opdracht bezig,
maar die is zwaar en moei­lijk;
je kunt die opdracht laten voor wat die is
of je kunt het toch nog eens proberen.
meer je best doen
en zoeken naar wegen
om die opdracht toch te kunnen vol­bren­gen.
Ook hier geldt weer
dat we mogen kijken naar de Heer zelf
die voor het kruis niet is weggelopen,
niet heeft opge­ge­ven toen Hij tegenstand ontmoette,
maar die is door­ge­gaan.
Wees dus standvas­tig,
met door­zet­tings­ver­mo­gen.
En iedere keer
dat we een moei­lijke hobbel hebben geno­men,
hebben door­ge­zet,
groeien we als mens en kunnen we groeien als christen.
Uit­ein­de­lijk zullen we door die meer moei­lijkere weg te gaan,
gelukki­ger wor­den
dan door de ge­mak­ke­lijkste weg te nemen,
die het steeds moei­lijker maakt
om nog geluk te vin­den.

Over water lopen...

Toen kwam de volgende stap:
Jezus kwam naar de angs­tige leer­lin­gen toe,
die de hele nacht had­den gezwoegd.
Petrus ziet dat en vraagt Jezus hem te zeggen
om over het water naar Hem toe te komen.
En Jezus nodigt hem uit
om over water te lopen.
Petrus doet het, even met geloof,
maar dan komt weer de angst en de twijfel:
zal het echt wel goed gaan?
Zal ik over water kunnen gaan?
Dit moet toch wel een sprookje zijn?
Hoe kan dat nou?
En dan begint Petrus te zinken.
Gelukkig grijpt Jezus zijn hand,
anders was hij weggezonken
in de golven van het meer.
“Klein­ge­lo­vige”, zegt Jezus dan,
“Waarom heb je getwijfeld?”

Nog steeds over­komt ons dat­zelfde verhaal.
Soms zetten wij stappen, durven we,
gaan we met door­zet­tings­ver­mo­gen op weg.
Maar dan slaat de twijfel weer toe.
Zal het echt? Kan het wel? Wordt het iets?
We krijgen moede­loze gedachten, twijfels, aarzelingen.
En dan zinken we weg.
Klein­ge­lo­vigen,
dat kan de Heer ook van ons vaak zeggen.

Onder­schei­dings­ver­mo­gen

Na­tuur­lijk zijn er ook situaties
waarin beter niet door kunnen zetten,
waarin we beter met iets kunnen stoppen,
een nieuwe weg moeten gaan.
Maar laat het niet uit ont­moe­di­ging en afkeer zijn,
laat het dan een po­si­tie­ve keuze zijn
voor wat goed en beter is,
een keuze met ver­trouwen.
Laten we proberen Gods wil te on­der­schei­den.

Als Hij aanwe­zig is...

Door­zet­tings­ver­mo­gen en ver­trouwen,
het zijn twee be­lang­rijke begrippen voor ons leven,
men­se­lijk gezien en gelovig gezien.
Wat een geluk als je geleerd hebt door te gaan
en dingen af te maken,
geen half werk te leveren.
Ga met ver­trouwen op weg en zet door!
De leer­lin­gen had­den dus
de hele nacht in een storm gezeten
en die situatie had indruk op hen gemaakt:
kon­den ze wel ver­der,
zou­den ze de over­kant ooit bereiken?
Was dit avontuur niet tot mislukken gedoemd?
Het ant­woord werd gegeven
toen de Heer bij hen kwam.

Dat Zijn aanwe­zig­heid in ons leven
ook ons de ant­woor­den moge geven die wij zoeken,
de wegen zal tonen die we het beste kunnen gaan.

Terug