Arsacal
button
button
button
button


Leiderschapstraining van Jong-Katholiek in Vogelenzang

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 24 februari 2013 - 948 woorden
De verheerlijkte Heer op de Tabor verwijst naar Zijn lijden
De verheerlijkte Heer op de Tabor verwijst naar Zijn lijden

Zondag 24 februari heb ik 's morgens de heilige Eucha­ris­tie gevierd in de pa­ro­chie van De Kwakel en 's mid­dags in Vo­ge­len­zang ter afslui­ting van het tweede weekend van de lei­der­schaps­trai­ning van Jong Katho­liek in samen­wer­king met Xpand.

Een vijf­tigtal jon­ge­ren uit de ver­schil­lende bis­dom­men waren in Vo­ge­len­zang samen­ge­ko­men om dit weekend mee te maken. Ver­schil­lende beken­den zag ik er terug en heel wat mensen die ik van de zomer hoop te ont­moe­ten bij de Wereld­jon­ge­ren­da­gen in Rio de Janeiro.
Bij deze gelegen­heid heb ik de volgende homilie gehou­den

homilie

Ik denk dat we allemaal weleens hebben ervaren hoe ont­zet­tende be­lang­rijk het kan zijn om even afstand te nemen; je kunt zo opgeslokt wor­den door je eigen druktes, door alles wat je moet doen en door zorgen, dat je er eigen­lijk teveel in zit om alles nog in het juiste per­spec­tief te kunnen zien.

Iets kan té over­heer­send, té be­lang­rijk wor­den in onze gedachten, een op zich niet zo groot probleem kan dan buiten proporties wor­den opgeblazen in ons eigen gevoel, in onze gedachten. Dan moet je even afstand nemen.

Vandaag gebeurt dat in het evan­ge­lie: drie leer­lin­gen gaan met Jezus samen even weg uit de dage­lijkse reali­teit, naar een plaats waar ze God kunnen ont­moe­ten en dat is in de bijbel bij uitstek een berg.

Denk aan de berg waar Mozes de tien gebo­den heeft ont­van­gen; het was op een berg dat Jezus zijn be­lang­rijk­ste toe­spraak hield: de bergrede; en het was op de berg Golgotha dat Jezus de kruis­dood stierf, om maar een paar voor­beel­den te noemen.

De apos­te­len die Jezus mogen ver­ge­zel­len op de berg maken een prach­tige en won­der­lijke erva­ring mee: zij zien Hem schit­te­rend en stralend, vol heer­lijk­heid en samen met Mozes en Elia, de grote profeten van het Oude Verbond en zij horen die stem die ook bij het doopsel van Jezus had geklonken: "Dit is mijn Zoon, de uit­ver­ko­rene, luistert naar Hem".

Die apos­te­len Petrus, Johannes en Jakobus waren met Jezus de berg op gegaan vanuit een heel druk leven: Jezus werd overal geëerd en grote menigten volg­den Hem, met als hoogte­punt de broodvermenig­vul­diging waar vijf­dui­zend man bij aanwe­zig was.

Na­tuur­lijk waren de leer­lin­gen nogal opgeslokt door al die gebeur­te­nissen en door de drukte; vaak had­den ze zelfs geen tijd om te eten.

Daarna was Jezus be­gon­nen heel voorzich­tig over Zijn lij­den te spreken, over het wrede lot dat Hij zou moeten onder­gaan.

Ze had­den een erva­ring gehad van aan­geraakt te wor­den door de Heer, maar daarna was het ook gewoon heel druk geweest.

En toen ze de berg weer waren afgedaald, ging Jezus met Zijn leer­lin­gen steeds meer de diepte in: Hij on­der­richt Zijn apos­te­len, spreekt over gebed, barm­har­tig­heid en naasten­liefde en leert zijn vrien­den dat ze geen ere­plaatsen moeten zoeken, geen posities, aanzien en macht als ze leer­lin­gen van Jezus willen zijn, maar dat ze Jezus moeten navolgen en ook bereid moeten zijn om het lij­den op hun weg te aan­vaar­den en te dragen. Dat is de lei­der­schaps­trai­ning die Jezus aan Zijn leer­lin­gen geeft.

Deze woor­den van Jezus zijn nu, twee­dui­zend jaar later, nog steeds verschrikke­lijk actueel. En je zou willen dat ie­der­een ze zou horen en dan niet het ene oor in en het andere uit, maar dat ze het hart zou­den raken en mensen zou­den ver­an­de­ren, binnen de Kerk en buiten de Kerk.

Wat die leer­lin­gen doen en meemaken, is in feite voor ons allemaal be­lang­rijk: je moet soms even afstand nemen van je eigen drukke leven, van de dingen waar jezelf zo vol van zit, om een ander per­spec­tief te krijgen.

Pas als je afstand hebt geno­men, zoals die leer­lin­gen op de berg, kun je vaak ook weer open staan en gevoelig wor­den voor een stuk ver­die­ping, een beter begrip van je eigen weg en van Gods hand daarin.

Dan kun je weer zien wat wer­ke­lijk be­lang­rijk is in het leven en daarin gees­te­lijk gevormd wor­den.

Die apos­te­len waren ooit ge­roe­pen en ze waren met Jezus mee gegaan.

Vissers waren het of tolle­naars en een vrij­heidsstrij­der, maar allemaal mensen met eigen idealen, dingen die ze heel erg be­lang­rijk von­den, maar op een of andere manier had de blik en had­den de woor­den van Jezus hun hart geraakt.

Die ont­moe­ting had hun wereld op z’n kop gezet.

Mis­schien heb jezelf in uw eigen leven ook wel zo’n erva­ring van Gods aanwe­zig­heid en van Zijn werk­zaam­heid in uw leven mee­ge­maakt.

Toch kan die erva­ring door de drukte van iedere dag heel erg op de ach­ter­grond raken.

Je wordt er niet meer zo warm van, het raakt je veel min­der, je wordt er ge­mak­ke­lijker in en het staat dan ook wat ver­der van je af.

Soms verliezen mensen zo hun geloof, die eigen dingen en eigen idealen waren te be­lang­rijk gewor­den, waren te zeer op de voor­grond komen te staan en het diepere, het zoeken naar waar­heid, naar vrede, naar God, was op de ach­ter­grond geraakt en dat is jammer.

De veer­tig­da­gen­tijd is een uit­no­di­ging om gees­te­lijk de berg op te gaan, even weg te trekken uit de dage­lijkse beslomme­ringen, een nieuwe erva­ring op te doen: nader tot de Heer! Blijf zoeken naar die vriend­schap met God, die erva­ring van Zijn liefde.

Zoek naar erva­ringen en plaatsen waar je nieuwe kracht kunt opdoen.

Want de nieuwe impulsen die we opdoen zijn voor ons eigen ge­loofs­le­ven van grote waarde, ze geven ons nieuw vuur en en­thou­sias­me en we zullen merken dat het dan ge­mak­ke­lijker wordt ook iets van ons geloof te laten merken aan anderen.

Ik wens jullie allen toe dat deze lei­der­schaps­trai­ning goede vruchten mag dragen in je eigen leven en naar anderen toe.

Aan ons allen nog een gezegende veer­tig­da­gen­tijd!

Amen

Terug