Wordt het niks? God heeft Zijn tijd....

Chrismamis in de kathedraal

Op woens­dag­avond 5 april vier­den we in een vole ka­the­draal de Chrisma­mis. Voor deze fees­te­lij­ke gebeur­te­nis zijn de pries­ters aanwe­zig die hun wij­dings­be­lof­ten vernieuwen, diakens, cate­chisten en pas­to­raal werkers. Dit jaar waren ook mis­die­naars en acolieten uit­ge­no­digd om mee te doen.

De heilige Mis is nog te volgen op Ka­the­draal TV: Chrisma­mis - Woens­dag 5 april - YouTube

Ook mgr. Jozef Punt en mgr. Jan van Burg­ste­den waren bij de plech­tig­heid aanwe­zig evenals ver­te­gen­woor­digers van bijna alle pa­ro­chies uit ons bisdom.

Na afloop was er voor de pries­ters, diakens en allen die in de pas­to­raal zijn aan­ge­steld nog een gezellige ont­moe­ting in het bis­schops­huis. Het is een mooie gelegen­heid om elkaar nog even te kunnen ont­moe­ten en een zalig Pasen toe te wensen.

Homilie

OP GODS TIJD

CHRISMAMIS Ka­the­draal 2023

Pries­ter­schap

Broe­ders en zusters,
Ik ben dank­baar dat we hier samen zijn
in onze ka­the­draal
voor de vie­ring van de Chrisma­mis.
Op deze avond vieren we
de in­stel­ling van het pries­ter­schap
en zullen de pries­ters hun beloften vernieuwen.

Oliën

De oliën wor­den gewijd
die we gebruiken bij het doopsel,
het vormsel, de zie­ken­zal­ving en de pries­ter­wij­ding
en die zullen straks
door de ver­te­gen­woor­digers van de pa­ro­chies
wor­den mee­ge­no­men.
Fijn, dat u er bent!

Vor­me­lin­gen en mis­die­naars

De vor­me­lin­gen zijn voor deze vie­ring
bij­zon­der uit­ge­no­digd
want het chrisma wordt gewijd, geconsa­creerd
en dat is de olie waar­mee jullie wor­den gevormd;
ook de mis­die­naars en acolieten
heet ik bij­zon­der welkom.
Goed dat jullie er zijn!
Ik dank jullie voor jullie dienst
aan het altaar.

Een woord van dank

In deze vie­ring ligt de klem­toon
bij­zon­der op het pries­ter­schap,
omdat Jezus het pries­ter­schap
op Witte Donder­dag
bij het laatste Avondmaal heeft inge­steld.
Ik dank daarom de pries­ters dat zij hun leven hebben gegeven
voor de dienst aan Christus en de Kerk
en ik bid dat zij hun dienst­werk mogen kunnen vervullen
in vreugde en dank­baar­heid om de grote gaven,
die aan hen zijn toe­ver­trouwd.
Jezus heeft Zijn werk in hun han­den gelegd
door de bedie­ning van de sacra­menten.
Ook uit ik graag mijn dank aan de diakens,
de cate­chisten en pas­to­raal werkers,
die be­schik­baar zijn
met de liefde voor Jezus en Zijn evan­ge­lie.
Zij wor­den gesteund door talrijke vrij­wil­li­gers,
pa­ro­chie­be­stuurs­le­den, kosters,
mensen die zich inzetten voor de caritas
en allerlei prak­tische taken.
Het is niet zo dat de één meer is dan een ander;
allen zijn we dienaren van de ene God
en zetten we samen het dienst­werk van Jezus Christus voort.
Aan U allen wil ik vandaag nog eens zeggen:
heel, heel veel dank!
We hebben elkaar nodig
en we hebben Gods hulp nodig,
we kunnen het niet alleen.

Uitda­gingen

Zeker, we staan voor grote uit­dagingen;
hoe verdrie­tig dat vaak ook is,
want we kunnen niet meer wat we kon­den
in vroe­gere tij­den,
we moeten ons aanpassen
aan nieuwe tij­den,
dat doet soms pijn,
maar als we samen onze sch­ou­ders eron­der zetten,
kunnen we met Gods hulp
als verant­woor­de­lijke rent­mees­ters
de toe­komst voor geloof en kerk voor­be­rei­den.
Ver­schil­lende pa­ro­chies zijn bezig
met de “Missio­naire kerk”.
Dat geeft in­spi­ra­tie en en­thou­sias­me.
Ik ben jullie allen dank­baar
voor jullie inzet voor kerk en geloof,
voor de bood­schap van het evan­ge­lie.

Als de graan­kor­rel

En als je het weleens moei­lijk hebt
of als je denkt: “Kan het wel wat wor­den?”,
vergeet dan niet
dat het nooit ge­mak­ke­lijk is geweest.
Zo is het ook be­gon­nen.
Zeker, Jezus had soms duizen­den mensen om zich heen,
die aan Zijn lippen hingen,
maar toen het erop aan kwam,
stierf Hij alleen en verlaten.
Was het toen afgelopen?
Nee, toen begon het pas!
En zo is het ook voor ons:
als je niet wordt als de graan­kor­rel,
die in de aarde valt en sterft,
kun je geen vrucht dragen,
maar als je dat doet
zúl je vruchten dragen,
heeft Jezus Zijn leer­lin­gen gezegd (Jo. 12, 24).

Overgave

Maar denk ook aan jezelf,
probeer het over te geven, af te geven,
rust en vrede te vin­den,
want de kerk hangt niet van ons af,
maar is het werk van de heilige Geest.

Juliana van Cornillon

765 jaar gele­den stierf Juliana van Cornillon,
een kloosterzuster uit Luik.
Het is vandaag haar sterf­dag en haar feest­dag.
Juliana kreeg herhaal­de­lijk een droom of visioen
van een maan waar een klein stukje aan ontbrak.
Zij begreep niet waar dit op sloeg,
totdat zij inge­ge­ven kreeg
dat dit betekende
dat er nog een feest ontbrak
aan het geheel van alle ker­ke­lijke vie­rin­gen:
een feest ter ere van de Eucha­ris­tie,
van het Sacra­ment dat Jezus
op de laatste avond van zijn leven had inge­steld,
een feest ter ere van de heilige communie
waarin Jezus bij ons blijft en met ons gaat.
Juliana sprak erover
met ver­schil­lende geleerde theologen,
die dat feest wel zagen zitten.

Tegen­slag

Eerst werd er door de bis­schop
posi­tief op haar voorstel gerea­geerd,
maar een nieuwe bis­schop kwam
en die dacht er anders over
en Juliana werd intussen gepest
door medezusters en door anderen
en zelfs ten onrechte beschul­digd
van het verdonkeremanen van geld
om haar feest te kunnen promoten.
Uit­ein­de­lijk moest zij het klooster verlaten
en zij stierf als kluizenares in 1258.
Ze had dus eigen­lijk niets bereikt
en alles verloren.
Zo stierf zij, schijn­baar was het nut­teloos geweest.

Een brief

Maar ooit had zij ook een brief ge­schre­ven
aan een zekere Jacques Pantaléon,
die kanun­nik was in Luik.
Die was bis­schop gewor­den
en hoewel hij geen kar­di­naal was,
werd hij toch tot paus gekozen.
Hij was maar drie jaar paus,
maar hij was de brief van Juliana niet vergeten
en in die drie jaar dat hij paus was, heeft hij
het feest van Sacra­ments­dag inge­steld,
ter ere van de Heer in ons mid­den
door de heilige Eucha­ris­tie.
En over heel Europa kwam een golf
van vere­ring van het heilig Sacra­ment,
zoals ook in ons bisdom
rond het Mirakel van Am­ster­dam,
dat we jaar­lijks in de Stille Omgang gedenken.

Wordt het niks?

Juliana moet hebben gedacht:
Het wordt niks met de missie
die mij is toe­ver­trouwd.
Maar zes jaar na haar dood,
kwam alles toch tot vervulling,
mooier dan zij ooit had kunnen denken.
En zo is het zo vaak gegaan
in de kerkge­schie­de­nis.
Zo ging het bij Jezus,
zo gaat het bij ons.

Op Gods tijd

Wij mogen werken en bid­den,
ons inzetten voor Gods ko­nink­rijk,
maar je moet het ook loslaten,
want het re­sul­taat is niet aan ons,
wij zijn geen werkers voor succes,
maar voor­be­rei­ders voor de genade.
God zelf zal het uit­ein­delijk doen,
wij moeten werken en bid­den
en de re­sul­taten over­ge­ven.
Die zullen komen op Gods tijd
en op Gods uur.
Zet je dus in alsof het rijk van God
van jou afhangt;
maar geef het tege­lijk over en laat het los,
omdat je weet dat alles niet van jou
maar van God afhangt.

Ik wens U allen dat Gods zegen
op Uw inzet mag rusten.
Die zal vruchten dragen
op Gods tijd.