Aanstelling, Admissio en geloofsbelijdenis in het seminarie

eerste Willibrordavond van nieuwe studiejaar

Op maan­dag 6 ok­to­ber vond de eerste Wil­li­brord­avond van het nieuwe studie­jaar plaats met het gesprek met de jonge pries­ters en kan­di­da­ten in het pas­to­rale jaar, de wil­li­brord­le­zing en de Eucha­ris­tie­vie­ring waarin ver­schil­lende se­mi­na­risten en wij­dings­kan­di­da­ten be­lang­rijke stappen hebben gezet. Ook waren er Bac­ca­lau­reaats­exa­men.

Lezingen en gesprek

In het pro­gram­ma voor de jonge pries­ters en kan­di­da­ten in het pas­to­rale jaar sprak mr. Isabella Wijn­berg over com­mu­ni­ca­tie en omgaan met con­flic­ten, met name over (de-) escalatie en luister­me­tho­des. De Wil­li­brord­le­zing werd gehou­den door pries­ter en psy­cho­loog progf. Joost Baneke over "Ont­wik­ke­ling tussen schaamte en hoop. Een psycho­lo­gische in­ter­pre­ta­tie van de psalmen". In het gesprek met de jonge pries­ters en kan­di­da­ten in het pas­to­rale jaar mocht ik Melle Punter, Francis Ashamole en Steve Purperhart als "nieuwen" begroeten.

Eucha­ris­tie

De fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring was dit keer in een bijna volle kapel: fami­lie­le­den en vrien­den van kan­di­da­ten die een be­lang­rijke stap zou­den zetten, waren gge­ko­men om de se­mi­na­rist of kan­di­daat voor het per­ma­nente diaconaat te steunen.

Melle: Acoliet en bac­ca­lau­reaat

Melle Punter ont­ving de aan­stel­ling tot acoliet. Hij is van start gegaan in een eerste pas­to­raal jaar in de pa­ro­chies van Wijk aan Zee, Beverwijk, Heems­kerk, Castricum en Uitgeest, onder be­ge­lei­ding van pastoor Ruben Torres. Bovendien kon­den we hem fe­li­ci­te­ren met het behalen van het Bac­ca­lau­reaat in de Theo­lo­gie.

Francis: Ge­loofs­be­lij­de­nis en bac­ca­lau­reaat

Dat gold ook voor Francis Ashamole: ook hij heeft het bac­ca­lau­reaat in de Theo­lo­gie gehaald. Op deze avond legde hij de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw af, ter voor­be­rei­ding op de diaken­wij­ding die op 15 no­vem­ber a.s. zal mogen plaats­vin­den.

Vincent Ge­loofs­be­lij­de­nis en bac­ca­lau­reaat

Vincent Borgonjen had even­eens het bac­ca­lau­reaat gehaald, maar dan aan het Sint Boni­fa­tius­in­sti­tuut in de Gods­dienst­we­ten­schap­pen. Naast hem waren er nog vijf anderen die dit diploma behaal­den. De uit­rei­king van het diploma zal kunnen plaats­vin­den zodra de offi­cië­le do­cu­menten uit Rome, van de Pau­se­lijke La­te­raanse Uni­ver­si­teit, zijn geaarri­veerd. Ook Vincent zal (per­ma­nent) diaken wor­den gewijd op 15 no­vem­ber. Deze avond legde hij even­eens de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw af.

Nico: Admissio

Nico Vennik tenslotte ont­ving de "admissio", dat is de aanvaar­ding onder de kan­di­da­ten tot de heilige wij­dingen. Het is een eerste stap waarin de lei­ding van het semi­na­rie en de bis­schop hun ver­trouwen uit­spre­ken in de kan­di­daat en die een nieuwe fase ingaat van voor­be­rei­ding op de heilige wij­dingen.

De avond werd af­ge­slo­ten met een ge­za­men­lijke fees­te­lij­ke maal­tijd.

Tijdens de Euchaa­ristie - in verbin­ding met de Vespers - wer­den de lezingen van de dag gelezen: over Jona (Jona 1,1-2, 1.11) en de barm­har­tige Samari­taan ((Lc. 10, 25-37).

Homilie

Een geest van gehoorzam­heid

MAANDAG IN DE ZEVENTENTWINTIGSTE WEEK DOOR HET JAAR - AANSTELLING TOT ACOLIET, ADMISSIO EN GELOOFSBELIJDENIS

Jona

We hebben mis­schien allemaal weleens willen weglopen als de Heer iets van ons vroeg of verwachtte, zoals Jona: het is te veel, te zwaar, te onge­mak­ke­lijk, niet voor mij. Maar als de Heer het vraagt, kun je toch maar beter blijven en mee­gaan... En Hij zal je helpen, steunen en de nodige kracht schenken...

Ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw

Aller­eerst ben ik dank­baar, beste Vincent en Francis, dat jullie diaken­wij­ding nabij komt en jullie van­avond de laatste stap zetten ter voor­be­rei­ding daarop. Jullie belij­den jullie geloof en leggen de eed van trouw af waardoor jullie aan­ge­ven dat jullie verlangen de kerk te dienen en in een­heid met de kerk en haar leer­ge­zag, in een­heid met de paus te willen leven.

Trouw aan het gebed

Ik wil jullie heel bij­zon­der vragen trouw te blijven aan het gees­te­lijk leven, waar­on­der het getij­den­ge­bed. Voor de per­ma­nent diaken is dat lau­den en vespers, voor de transeünt diaken het volle­dig getij­den­ge­bed, wat jullie bij de diaken­wij­ding op jullie nemen. Van harte wens ik jullie vandaag een gezegende voor­be­rei­ding toe op de dag van jullie wij­ding.

Admissio

Twee andere be­lang­rijke stappen op de weg naar de heilige wij­dingen mogen we van­avond vieren: Nico, jij zult door de admissio opgeno­men wor­den onder de wij­dings­kan­di­da­ten. Het is een bevesti­ging van de weg naar het pries­ter­schap door jezelf en een aanvaar­ding en bevesti­ging die de Kerk aan je geeft dat je op de goede weg bent. Moge Gods goed­heid je ver­dere weg naar het pries­ter­schap zegenen.

Acoliet

Melle, je ont­vangt van­avond de aan­stel­ling tot acoliet, die je meer verbindt met de Eucha­ris­tie. De aan­stel­ling past bij­zon­der goed bij het pas­to­rale jaar dat je in de pa­ro­chie door­brengt. Het zal je taak zijn als bui­ten­ge­woon be­die­naar het heilig Sacra­ment uit te stellen en de heilige communie uit te reiken. Dat kan, vooral in de zorg­cen­tra in de pa­ro­chies, verbon­den zijn met een vie­ring die je leidt.

Gees­te­lij­ke in­stel­ling

Tege­lijker­tijd is het acolietaat verbon­den met een gees­te­lij­ke in­stel­ling. Het woor­den­boek geeft als bete­ke­nis van “akoloutéoo”: mee­gaan, be­ge­lei­den, volgen, die­naar zijn, zich schikken naar, zich laten lei­den door, leer­ling zijn. De acoliet begeleidt de pries­ter. De ver­schil­lende woor­den van de vertaling geven de hou­ding aan van de die­naar van Christus: het gaat om een gees­te­lij­ke hou­ding van die­naar en leer­ling zijn, van los kunnen laten, van je over kunnen geven, van ge­hoor­zaam kunnen zijn. De ge­hoor­zaam­heid is vaak de moei­lijkste van de drie evan­ge­lische raden genoemd, moei­lijker nog dan de kuis­heid. Ik weet niet of dat zo is, maar het geeft wel aan dat wij mensen het moei­lijk vin­den onze eigen wil los te laten.

Christus die­naar

Moge de vereni­ging met Jezus Christus in de Eucha­ris­tie waarin we zijn Zelfgave vieren en te­gen­woor­dig stellen, jou, Melle, en ons allen, steeds weer helpen en sterken om de wil van God te kunnen vervullen, ook in de concrete bele­ving van de ge­hoor­zaam­heid. Die bete­ke­nis van het acoliet-zijn sluit aan bij de parabel die we hoor­den.

Barm­har­tige Samari­taan

Want we hoor­den de parabel van de barm­har­tige Samari­taan. Die hebben we na­tuur­lijk zeker al vaak gehoord, maar iedere keer opnieuw stelt die een vraag, ook aan ons.
De wet­ge­leer­de bena­dert Jezus “om Hem op de proef te stellen”. En als hij dan het ant­woord krijgt, wat hij na­tuur­lijk wel kent, omdat hij als Jood en wet­ge­leer­de die woor­den iedere dag tweemaal, ‘s ochtends en ‘s avonds, herhaalde in het Sjema Israël, dan stelt hij een nieuwe vraag om zich­zelf te verant­woor­den, om zich­zelf te recht­vaar­digen.

Tot hoever?

Die vraag: “Wie is mijn naaste?” vraagt in feite naar de grenzen van zijn naasten­liefde: wie hoort nog binnen de kring van degenen die ik “mijn naaste” moet noemen? Is dat alleen mijn eigen volk bij­voor­beeld? Tot hoever moet ik gaan?

Voorop­ge­zette ideeën

En als Jezus hem aan het einde een vraag stelt: “Wie van deze drie lijkt u de naaste te zijn...”, ant­woordt hij zon­der de Samari­taan te noemen om wie het gaat. Het heeft er alle schijn van dat de wet­ge­leer­de te zeer vastzit in zijn eigen voorop­ge­zette ideeën, zo komt hij al naar Jezus toe, zon­der open­heid, maar om Hem op de proef te stellen en om grenzen te stellen. Hij gaat van zich­zelf uit, van wat hem past, van zijn ideeën over voor wie hij er wil zijn. Die niet, die wél, dat niet, dit wél.

Doe gij evenzo

Als Jezus hem zegt: “Ga dan en doe gij evenzo” gaat het er niet alleen om dat hij ook eens iets moet doen voor een gewonde mis­handelde persoon langs de kant van de weg, maar het gaat om zijn fun­da­men­tele open­heid om in ieder mens een beeld van God te kunnen zien, om eigen zelf­ge­stelde grenzen op te geven, geen grenzen te stellen aan de liefde tot God en de liefde tot de naaste.

Dienaar zijn

Dat is in feite de geest van de ge­hoor­zaam­heid, bewuste, volwassen ge­hoor­zaam­heid: ver­trouwen, je stelt niet lan­ger jezelf centraal, je eigen opvat­tingen en meningen en wil, je fun­da­men­tele insteek is die van de die­naar, de leer­ling, die bereid is los te laten om zich geheel open te kunnen stellen voor Gods wil, voor de liefde tot God en de liefde tot de naaste.