Feestelijke Eucharistie bij Conviventie Neocatechumenale Weg

Zondag 19 ok­to­ber was ik bij de conviventie van de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg in Venray voor de vie­ring van de Eucha­ris­tie, de maal­tijd en ont­moe­ting. In de lezingen van deze zon­dag stond het gebed centraal en de volhar­ding in het gebed. Bidden is niet alleen je eigen lijntje met God.

Conviventie en de Missie

De conviventie is een weekend van be­zin­ning, catecheses, gebed en gesprek. Ver­te­gen­woor­digers van ge­meen­schappen, missie­ge­zinnen en Missiones ad Gentes waren te­gen­woor­dig. In ons bisdom Haar­lem-Am­ster­dam is er een Missio ad Gentes in Almere en in Am­ster­dam-Uithoorn. Op vele plaatsen in ons land zijn Neo­ca­te­chu­me­nale Ge­meen­schappen. Ver­schil­lende missie­ge­zinnen zijn eraan verbon­den en in samen­wer­king met de pastoor, richt de Missio zich op nieuwe mensen die Jezus Christus, het evan­ge­lie en de Kerk willen ont­dek­ken.

Ecuha­ristie

Op zon­dag­och­tend kwamen zij samen in een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring, waarbij de aanwe­zige pries­ters con­ce­le­breer­den, pries­ter­stu­denten dien­den en een hele groep mensen een instru­ment bespeelde om de zang te be­ge­lei­den. Na het evan­ge­lie, voordat de preek begon, was er gelegen­heid een weerklank te geven: wie wilde kon niets zeggen over hoe het Woord van God hem of haar had geraakt. Ook bij de voor­beden (gebed van de gelo­vi­gen) was er gelegen­heid om spontane gebe­den toe te voegen.
Na de Eucha­ris­tie­vie­ring was er een ge­za­men­lijke maal­tijd, waarbij ik gelegen­heid had om met de verant­woor­de­lijken van het cateche­tisch team te spreken.

Omzien in dank­baar­heid

In de homilie nodigde ik uit om stil te staan en om te zien om te zien wat God had gedaan in deze jaren dat de Neo­ca­te­chu­me­nale Weg in ons land aanwe­zig is. Een klein zaadje, dat niemand wilde, is uit­ge­groeid en draagt allerlei mooie vruchten.

Individu en ge­meen­schap

Verder heb ik stil gestaan bij het indi­vi­dua­lis­me dat onze tijd kenmerkt en dat ook in ieder van ons zit. Maar het hoort tot de kern van ons christen-zijn om daar los van te komen en in ge­meen­schap te zijn, elkaar te dragen, er voor elkaar te zijn. Daarvoor moeten we vaak onze gericht­heid op het individu door­bre­ken: onze mobiele tele­foon, onze wensen, wat wij willen, even terzijde leggen om ons te openen voor de ander.
Na­tuur­lijk, voorop staat wat God ons geeft, wij leven van Zijn genade, maar tege­lijk staat ons leven als christen nooit los van onze naaste, de ander. Het in ge­meen­schap-zijn is van het grootste belang om de tegen­stan­der - dat is de duivel - te over­win­nen.

God en de naaste

We zagen dat terug in de eerste lezing van deze zon­dag waar Mozes de staf van God in zijn omhoog geheven han­den houdt, maar die han­den niet omhoog kan hou­den zon­der de steun van Aäron en Chur. Als Mozes zijn armen liet zakken, was de vijand aan de winnende hand. Zo is het dus in ons leven: we hou­den de staf van God vast, Zijn gaven zijn het, maar als we alleen zijn, zijn we in gevaar. Alleen hou­den we het niet vol.

Altijd bid­den

Het evan­ge­lie leerde ons even­eens dat we vol moeten hou­den en altijd moeten bid­den. Wanneer bid­den we "altijd"? Na­tuur­lijk kunnen we niet altijd aan het bid­den zijn door gebe­den te zeggen, want we hebben ook onze zorg voor het gezin, ons werk, studie enzo­voorts. Maar we zijn altijd aan het bid­den wanneer we in Gods te­gen­woor­dig­heid proberen te leven, verlangen te doen wat Hij van ons vraagt, standvas­tig zijn.

Maria

De maagd Maria is hierin ons grote voor­beeld. Zij die in alle omstan­dig­he­den van het elven haar "ja", haar "Fiat" heeft ge­spro­ken. Moge zij voor ons allen een voor­spreek­ster zijn.