Installatie en vaarwel voor koorschoolleden

kathedrale basiliek van Sint Bavo

Een van de mooie dingen in ons bisdom is de ka­the­drale koor­school Deze zon­dag wer­den aan het begin van de pontificale Mis de nieuwe leden geinstalleerd (kin­de­ren van groep 5) en werd afscheid geno­men van de jongens en meisjes van groep acht.

homilie

Wat is “christen-zijn”?
Christen-zijn betekent dat je Jezus navolgt.
Dat klinkt vrij logisch
maar het houdt nogal wat in.
Het gaat er dus niet om
dat je bepaalde gebe­den zegt
of dat je minstens met Kerst­mis
naar de kerk bent geweest
of dat je gedoopt bent.
Uit­ein­de­lijk zal dat alles zelfs niet bepalend zijn,
al klinkt dat mis­schien wel gewaagd,
want het doopsel is na­tuur­lijk wel heel be­lang­rijk
en Jezus zelf heeft uit­ein­delijk gezegd:
“Wie gelooft en gedoopt is,
zal gered wor­den”.
Ik wil dus na­tuur­lijk niets af doen
aan het belang van het doopsel,
maar de Heer zal ons uit­ein­delijk beoor­de­len
op de vraag of we christen zijn.
Maar nu vraagt U mis­schien terecht:
Is het dan niet voldoende
dat je een goed mens probeert te zijn?
Moet je christen zijn
om in de hemel te kunnen komen?
Zo is het na­tuur­lijk niet:
Onze Lieve Heer kijkt naar ons hart
en hij ziet hoe we bezig zijn met dingen
en hoe we stapjes zetten
en Hij waar­deert ons om wie we zijn
en om alle stapjes die we zetten
op de goede weg,
die weg naar de navol­ging van Jezus.
Maar dat we christen-zijn is toch wel heel be­lang­rijk,
want uit­ein­delijk vraagt Jezus iets van ons
waar we uit ons­zelf vermoe­de­lijk niet op­ge­ko­men waren.
Hij vraagt name­lijk
om over je eigen schaduw heen te springen,
om over de gevoelens, verlangens en ver­wach­tingen
die we koes­te­ren, heen te gaan,
alles bre­der te zien,
om uit­ein­delijk alles te zien
in het per­spec­tief van het leven,
het lij­den, sterven en verrijzen van Jezus.
Dat klinkt mis­schien wel mooi,
maar - zult U zich afvragen -
wat wordt daar dan onder verstaan,
wat houdt die bre­dere blik dan wel in?
Het ant­woord horen we vandaag
in het evan­ge­lie.
Daar gaat het over leer­ling van Jezus zijn,
Hem navolgen
en aan de andere kant over onze gewone men­se­lijke gevoelens.
Het begint al meteen met iets
dat zo bepalend is in de wereld,
dat zoveel drama’s veroor­zaakt,
in het groot en in het klein.
De apos­te­len wor­den afgewezen
als ze in een Samari­taans dorp komen.
Samaritanen zijn mensen
die een iets ander geloof had­den
dan de ‘gewone’ Joden
en in plaats van de tempel in Jeru­za­lem
een eigen plek van ere­dienst had­den.
Wat voel je als je wordt afgewezen, weg­ge­stuurd?
Ik bedoel niet een afwijzinkje dat ons nau­we­lijks raakt,
maar één waardoor je je diep afgewezen voelt:
de apos­te­len willen over­nach­ten,
maar ze kunnen nergens terecht
omdat ze zijn wie ze zijn,
ze voelen zich niet ge­res­pec­teerd.
Dit vindt in heel de wereld plaats:
mensen die zich onderdrukt en afgewezen voelen,
nemen wraak,
ze rea­geren met een aan­slag,
met een laster­cam­pagne of hoe dan ook.
Jezus wijst de apos­te­len op strenge toon terecht.
Het eerste wat we vandaag te horen krijgen
en waarin we in ons christen-zijn
de algemene normen en waar­den van het mens-zijn moeten overstijgen,
is: neem geen wraak,
niet open­lijk en geweld­da­dig
en ook niet op een subtiele manier.
En als je dan daarbij naar Jezus kijkt
en naar wat Hij heeft mee­ge­maakt,
dan is in feite de bood­schap:
Wees ergens fun­da­men­teel er open voor
dat je iets moeten lij­den door een ander
en geef liever aan het offer dat je dan moet brengen
door je intentie een zin­volle bete­ke­nis,
dan dat je uit emotie, uit wraak­zucht
gaat rea­geren.
Neem afstand van je emoties, geef het tijd
en laat je reactie er niet een van vergel­ding zijn.
Door vergel­ding werken we mee
aan een spiraal van geweld.

Een volgend punt wat de Heer naar voren brengt
als het gaat om de navol­ging van Christus,
is ook iets onge­mak­ke­lijks:
Als je Jezus wilt volgen moet je weten
en je rea­li­se­ren
dat de Mensen­zoon niets heeft
waar Hij Zijn hoofd op kan laten rusten.
Weer moet je in feite naar Zijn lij­den kijken.
Uit­ein­de­lijk staat Jezus daar dan
zon­der dat Hem iets gelaten wordt,
alles wordt Hem afgeno­men.
Dat wil niet zeggen dat wij ook in die positie moeten zijn,
dat we niets meer mogen en kunnen.
Jezus zelf heeft ook andere, betere tij­den mee­ge­maakt.
Maar het betekent wel
dat uit­ein­delijk niet gemak en luxe
de door­slag moeten geven,
dat we in het leven zijn ge­roe­pen
om ons­zelf te geven
en dat je daarbij uit liefde
soms moei­lijke keuzes moet maken:
je zou iets willen hebben of willen doen,
maar het leven heeft je een bepaalde taak gegeven of opgelegd,
een taak die je moet vol­bren­gen
en daarom moet je ergens van af zien.
Ouders moeten zo offers brengen
om er voor hun kin­de­ren te kunnen zijn,
en daarna brengen kin­de­ren weer op hun beurt offers om hun ouders
bij te kunnen staan;
onze taak in het leven vraagt niet zel­den
dat we iets doen waar we niet zo’n zin in hebben,
tijd geven die we liever zelf had­den besteed,
er voor anderen zijn omdat het goed is,
waar we ook andere keuzes had­den kunnen maken.
Ac­cep­teren dat we soms af moet zien
van die steen of liever nog een zacht kussen
waarop we ons eigen hoofd kunnen laten rusten.
Er zijn zoveel mooie en edele voor­beel­den
van mensen die dat hebben gedaan,
die niet aan de kant blijven staan
maar in het diepe springen
voor een ander.
Uit­ein­de­lijk maakt geven ons gelukkig

De andere twee voor­beel­den die Jezus noemt
van het terug gaan om je vader te begraven
en afscheid te nemen van huis­ge­no­ten:
Hier gaat het er niet om dat iemand
de begrafenis niet mag afwachten van zijn overle­den vader,
maar om mensen die allerlei excuses hebben
om dingen uit te stellen:
mijn vader is nu bejaard,
laat ik wachten tot hij begraven is,
dan zal ik Jezus volgen,
of: nu kan ik mijn familie nog niet loslaten,
maar later, dan zal ik Jezus volgen.
Het gaat dus om mensen die allerlei redenen vin­den
om het goede wat ze moeten doen,
maar uit te stellen.
Stel niet tot morgen uit wat je vandaag kunt doen,
als het gaat om christen-zijn.

Dus, wees een goed mens en meer dan dat,
laat je in­spi­re­ren door het voor­beeld van Jezus,
durf ook eens over je eigen verlangens en ver­wach­tingen,
de eigen men­se­lijke gevoelens, heen te stappen
om Jezus te volgen en Christen te zijn.
AMEN