Soms moet je iets loslaten om je ergens anders aan te hechten...

Met pelgrims in Rome

In de eerste week van no­vem­ber, rond het feest van Sint Wil­li­brord is er een Neder­landse bede­vaart in Rome, waar­on­der een grote groep pelgrims uit ver­schil­lende pa­ro­chies van ons bisdom. Op dins­dag 4 no­vem­ber vierde ik met hen de heilige Mis in de kerk van de Friezen.

Eerder op de dag bezocht ik in Rome een " art gallery" van een bedrijf uit Verona dat ker­ke­lijke kunst maakt, zoals altaren, glas in lood ramen, mozaïeken en derge­lijke. Daar was onder meer bij­gaand portret van paus Bene­dic­tus te zien.

Van de 350 Neder­landse pelgrims die woens­dag 5 no­vem­ber bij de au­diën­tie van de paus zijn, zijn er 165 afkoms­tig uit ons bisdom: uit de pa­ro­chies van de Water­kant (Wognum e.o.), de Titus Brandsma­paro­chie van Medem­blik en Wer­vers­hoof, Zwaag, Am­ster­dam Noord, Am­stel­veen, Almere en andere plaatsen. De Friezen­kerk was helemaal vol voor de fees­te­lij­ke vie­ring. Die dag waren de Neder­landse pelgrims door de stad getrokken en had­den ze het centrum bekeken. Deken Eugene Jonger­den,Astor Nico Knol, pastoor Eric van Teijlingen, pastoor Alvaro Rodriguez Luque, kape­laan Dino Deltin waren erbij, evenals Ignas Tilma en deken Eric Fennis. Pater Tiemen Brouwer was be­schik­baar om biecht te horen. De pelgrims ver­blij­ven in het pelgrims huis/ hotel Tra Noi, niet ver van het Vati­caan. Het weer is prach­tig, maar er waren wel wat tegen­slagen met de reis, zoals op de web­si­te van het bisdom is te lezen.

Van harte wens ik alle pelgrims een prach­tige en gezegende week toe!

EEN PELGRIM IS OP WEG, MOET OOK LOSLATEN...

DINSDAG IN DE 31E WEEK DHJ FRIEZENKERK - BEDEVAART

Heilige deur

Aller­eerst hoop ik dat jullie allen hier in Rome
een heel mooie tijd beleven.
Éen van de hoogte­pun­ten is
het ge­za­men­lijk door de heilige deur gaan
van de Sint Pieter of één van de andere
grote basilieken.
Een prach­tig sym­bo­li­sch gebaar
dat we in dit heilig jaar vol­bren­gen
onder het motto “pelgrims van hoop”.

Nieuwe start

Dat gaan door de heilige deur
heeft na­tuur­lijk een diepere bete­ke­nis
en die is dat je daar­mee uitdrukt
dat je een nieuw begin wilt maken,
een nieuwe start met God
en met je naaste.
Het kan zijn dat je er voor een bepaald iemand
méér wilt zijn,
dat je wilt ver­ge­ven wat je is aan­ge­daan
of ver­ge­ving wilt vragen
voor wat je zelf een ander hebt aan­ge­daan,
dat je over je eigen redene­ringen heen wilt stappen,
die je tot nu toe hebben tegen gehou­den
om een stap te zetten,
dat je je hart meer wilt openen
voor een per­soon­lijke relatie met God,
dat je Hem een bepaalde plaats wilt geven in je leven
en dat je goede voor­ne­mens maakt.
Vandaar ook dat het sacra­ment van de biecht
een bij­zon­dere plaats heeft
in de heilig jaar bede­vaart.

Friezen­kerk

Fijn, dat jullie hier zijn
en vandaag nog wel op een plaats,
die voor ons als Neder­lan­ders,
speciaal na­tuur­lijk voor de West Friezen onder ons
heel bij­zon­der is,
nu de centrale plaats voor Neder­lan­ders in Rome,
vroe­ger al in de tijd van de Karolin­gische vorsten,
in de achtste eeuw en ver­der
de plaats waar mensen uit onze streken bivak­keer­den
als ze naar Rome kwamen.

Gehecht­he­den

Ik denk dat we bijna allemaal wel
dingen in het leven hebben
waaraan we bij­zon­der gehecht zijn:
dat kan onze baan zijn,
dat kan familie zijn, je gezin na­tuur­lijk,
maar soms ook bepaalde voorwerpen
of pres­ta­ties die we hebben verricht.

Het hebben van de zaak...

Soms zijn we bezig iets te kunnen hebben
of te kunnen doen
en is het bij­zon­dere er eigen­lijk al weer vanaf
als we het eenmaal bezitten.
Een oudere man ver­telde
dat hij op allerlei in­ter­net­si­tes en veilingen
altijd op zoek was naar bepaalde zilveren voorwerpen
die pasten in een bepaalde col­lec­tie die hij had opge­bouwd,
maar dat vooral het zoeken ernaar
hem wat deed,
als hij het voorwerp eenmaal had,
was de in­te­res­se bijna voorbij.
Het hebben van de zaak,
is het einde van het vermaak, zeggen we wel.

Is het 't prijs­kaar­tje?

Wanneer heeft iets belang voor ons, echt belang?
In het alge­meen zou je kunnen zeggen:
als de liefde erin zit.
Een bepaald voorwerp wat je thuis hebt staan
is bij­zon­der waarde­vol,
niet door het prijs­kaar­tje dat eraan hangt,
maar omdat het nog van je ouders of groot­ouders is geweest.
En als je stevige zorgen hebt
over je dier­ba­ren, je kin­de­ren bij­voor­beeld,
hebben al je be­zit­tin­gen, vakanties en geld,
je niet veel meer te zeggen.
Een miljonair had alles wel willen geven
om zijn erns­tig zieke zoon
te kunnen genezen.

Wat blijft

Zo wor­den we uit­ge­no­digd
om als pelgrims van hoop op weg te gaan,
ons te rea­li­se­ren
hoe rela­tief heel veel dingen zijn
waar we ons druk over maken,
dat alles voorbij gaat,
en om ons te hechten aan wat blijft:
ons geloof zal ver­an­de­ren in zien,
onze hoop zal wor­den vervuld,
onze liefde zal in eeuwig­heid stralen.
Dat zijn de wer­ke­lijk be­lang­rijke zaken.

Uit­ge­no­digd op een feestmaal

Het evan­ge­lie van vandaag
roept ons in feite op
om die de plaats te geven
die eraan toe­komt:
Iemand geeft een groot maal
- die iemand is een beeld van God zelf
die ons uitno­digt op het hemels feestmaal
en hier op aarde al
op het bruiloftsmaal van de Eucha­ris­tie.
Maar de gasten komen niet opdagen,
ze hechten allemaal
veel meer waarde
aan hun aardse besognes:
de akker die ze hebben gekocht,
het vee dat ze hebben aangeschaft,
de eigen relatie, ik ben pas getrouwd,
en zo ver­der.
Ze laten de gastheer,
in feite dus Onze Lieve Heer,
in zijn sop gaar koken
en gaan hun eigen weg.

Nood leert bid­den

En dan wor­den allerlei mensen uit­ge­no­digd
die in feite in nood verkeren:
ze zijn arm, gebrekkig, blind of kreupel.
Zij zullen wel komen.

Dat is hoe het vaak in het leven gaat:
als we alles hebben, niemand nodig hebben,
onze eigen boontjes kunnen doppen,
dan ben je geneigd
om in je eigen bubbel te gaan leven.

Iemand die in nood ver­keert,
die ziek is, zich zorgen maakt over een dier­ba­re,
leeft met een gemis,
een ver­deeld­heid, zijn kosten niet kan betalen
enzo­voorts,
zo iemand zal er eer­der voor open staan
dat hij of zij niet voldoende heeft aan zich­zelf.
Nood leert bid­den, zeggen we.
En vaak is daar wel iets van waar,
maar ook als we niet in nood zitten
zijn we toch uit­ge­no­digd
om op weg te gaan als pelgrim van hoop,
in te gaan op de uit­no­di­ging
van die grote Gastheer, God,
om stappen te zetten
in de rich­ting van dat grote feestmaal
dat ons aan het einde van ons leven wacht:
ja de hemel wordt daarom wel vergeleken met een feestmaal,
al is het eigen­lijk gewoon
dat je volmaakt gelukkig bent
omdat je in Gods te­gen­woor­dig­heid mag leven
en al je diepste wensen zijn vervuld.

Doelbewust

De dag van vandaag nodigt ons uit:
waar ben ik nog teveel gehecht
aan spulletjes, aan dingetjes, aan w at voorbij gaat?
Kijk naar je doel, het doel van je pelgrims­tocht,
kijk naar wat blijft,
kijk naar de Heer, wees een pelgrim van hoop.