A Dieu!

Uitvaart en begrafenis Prof. Gerard van Wiisen

Op zater­dag­och­tend 19 juli is prof. dr. Gerard van Wissen begraven vanuit de St. Jan de Doper­kerk in Lange­dijk (Noord-Scharwoude). Pastor Elroy Kaak van Lange­dijk die hem tij­dens de laatste maan­den heeft begeleid. celebreerde de uit­vaart, in con­ce­le­bra­tie met pastoor Jan van de Stok, studie­ge­noot van de over­le­de­ne op het semi­na­rie, die de preek hield en mgr. prof. dr. Stefaan van Calster, die namens de redactie van het inter­na­tio­naal theo­lo­gische tijd­schrift 'Communio' een toe­spraak hield ten afscheid.

Diaken Philip Weijers, mede-bestuurslid van het Centrum voor de Sociale Leer van de Kerk, verrichtte de begrafenisriten. De beide zonen van Van Wissen spraken aan het begin van de Eucha­ris­tie­vie­ring een mooi en waar­dig 'in memoriam' uit. Naar de kerk waren mensen uit alle delen van het land geko­men, die met de over­le­de­ne waren verbon­den geweest op de uni­ver­si­teit, in de poli­tiek, in de pa­ro­chie. Er waren veel ver­te­gen­woor­digers van het Sint Boni­fa­tius­in­sti­tuut, het semi­na­rie en het Centrum voor de Sociale leer van de Kerk aanwe­zig. Na de vie­ring kwam ook de bis­schop, mgr. Jozef Punt om de familie te condoleren.

Voor de absoute heb ik de volgende woor­den ge­spro­ken ter nage­dach­te­nis van Gerard van Wissen, die wij node missen....

Woord voor de absoute

Beste mevrouw Van Wissen, familie Van Wissen., broe­ders en zusters,

“Uit uw genade mocht ik leven”.

Dit motto op de rouwcirculaire heeft Gerard van Wissen zeker zelf nog uitgekozen en het tekent hem.

Hij heeft veel bereikt in zijn leven: hoog­le­raar, directeur onder­wijs, zijn werk in Oost-Europa, de redactie van “Communio”, pa­ro­chie­werk, docent aan semi­na­rie en Sint Boni­fa­tius­in­sti­tuut en niet te vergeten het Centrum voor de Sociale Leer van de Kerk - het CSLK - dat onder zijn lei­ding stond. Wij zijn zeer dank­baar voor wat hij met het CSLK in deze paar jaren heeft kunnen bereiken. En hij kon ook trots zijn op zijn gezin. Bij het uitreiken van de pau­se­lijke onder­schei­ding ‘rid­der in de orde van sint Sylvester’ in no­vem­ber jongst­le­den en ook vandaag is dat gememoreerd.

Maar zo heeft hij dat zelf eigen­lijk allemaal niet beleefd, niet als een carrière, niet als: veel bereiken, niet als trots. Hij zag het als genade, als een gave, een cadeau van Gods goed­heid, een knipoog van de Heer en zijn eigen inzet als “iets terugdoen”: Quid retribuam Domino pro omnibus quae tribuit mihi.... , die zin was de oude se­mi­na­rist vertreouwd: wat kan ik de Heer terug­ge­ven voor alles wat Hij mij gegeven heeft? Het waren zo ongeveer de woor­den waar­mee hij docent werd op De Tilten­berg en begon aan de opzet van het CSLK, waar echt een stuk van zijn hart lag. Hij zag het leven als gave, zijn inzet als dienst en als roe­ping, waarbij hij vanuit een gelovig hart werd geïnspireerd en vanuit een oprechte sociale bewogen­heid.

Dat kwam tot uiting in de wijze waarop hij met de dingen bezig was. Hij was geen man om heel uit­voerig of opdrin­gerig van zijn beweegre­denen te getuigen; daar was hij eer­der terug­hou­dend mee, maar tege­lijk was hij niet bang om iets van te laten merken van wat hem bewoog, mis­schien in een bij- of tussenzin. En in zijn gedrag, zijn wijze van doen was te merken wat voor hem lei­dend was: niet eer­zucht of egotripperij, maar een ver­trouw­vol geloof, dienst­baar­heid ook en het besef iets van een roe­ping te hebben om iets goeds te doen.

Zijn omgang met anderen was beminne­lijk, harte­lijk, blij, men­se­lijk. In zijn ogen was een twinkeling, een vreugde te zien, hij straalde vaak. Dit geloof, het ver­trouwen en een inner­lijke vreugde zijn voor hem een steun geweest bij de laatste lange moei­lijke weg die hij sinds kort voor Pasen heeft moeten gaan. Zolang het ging, was hij gewoon door­ge­gaan, al rea­li­seer­de hij zich heel goed wat er aan de hand was. Toen het niet meer ging, vond hij toch heel authen­tiek de woor­den van geloof, ver­trouwen en overgave, al was het niet ge­mak­ke­lijk. Hij wist dat de ‘genade waaruit wij mensen mogen leven’ ook het kruis omvat, dat hem in de goede week, de lij­densweek nog eens werd opgelegd....

Prof. Gerard van Wissen, we bewaren een heel goede her­in­ne­ring aan je en we zijn je dank­baar voor je harte­lijke inzet voor je gezin, voor kerk en maat­schap­pij, voor jouw waarach­tig mens-zijn. Rust in vrede.

In ons gebed denken we aan zijn vrouw en gezin, die hem nu heel erg missen.