Arsacal
button
button
button
button


Afscheid van de kapel van het Moederhuis

Zusters Augustinessen van Heemstede

Nieuws - gepubliceerd: dinsdag, 16 december 2014 - 823 woorden
Ontmoeting na afloop van de Mis, geheel rechts algemeen overste zuster Tarcies Wingaard
Ontmoeting na afloop van de Mis, geheel rechts algemeen overste zuster Tarcies Wingaard

Op dins­dag 16 de­cem­ber waren de meeste Au­gus­ti­nessen van Heem­ste­de bijeen in het moe­derhuis aan de Glipperdreef om daar in een Eucha­ris­tie­vie­ring afscheid te nemen van de kapel, die aan de ere­dienst wordt ont­trok­ken.

De zusters trekken zich terug in een ander gebouw op dezelfde locatie en het moe­derhuis zal wor­den verkocht. Na­tuur­lijk was er weemoed en een zeker verdriet, ook omdat één van de zusters, Marie-Anne, net boven aarde stond en vrij­dag begraven zal wor­den. Toch ademde de vie­ring hoop en dank­baar­heid en ver­trouwen vanuit een echt reli­gi­euze geest. Bij deze gelegen­heid heb ik de hier­on­der staande homilie gehou­den.

Homilie:
AFSCHEID VAN DE KAPEL VAN HET MOEDERHUIS

De lezing die U voor deze dag hebt uitgekozen
doet ons na­tuur­lijk her­in­ne­ren
aan het grote motto van de heilige Au­gus­ti­nus,
wiens leef­regel u volgt,
door wiens werk U zich laat in­spi­re­ren.
“Ama et fac quod vis”,
heb lief en doe wat je wilt.
Het wil zeggen dat wie vanuit de liefde leeft,
eigen­lijk niet fout kan gaan.
Wie de liefde tot God en de naaste als leidraad heeft,
raakt het spoor van de drieëne God, die liefde is,
niet kwijt.
\De evan­ge­lie­le­zing past nog op een andere wijze
heel goed bij deze dag:
het is een afscheid,
waar het daar om gaat:
Jezus neemt afscheid van Zijn leer­lin­gen.
Zo kan het vandaag ook wel voelen:
U verlaat een plek die U heel dier­baar is:
deze kapel en dit moe­derhuis,
waar zoveel zusters hebben verbleven,
professies afgelegd en gevierd,
dit huis dat een centrum is geweest
van een prach­tige con­gre­ga­tie,
die zoveel goed heeft gedaan
voor zieken en bejaar­den thuis en in het zie­ken­huis.
Ergens doet dat pijn,
zeker nu U in de hui­dige tijd kunt zien
hoe­zeer juist het eigen cha­risma van uw con­gre­ga­tie
goed en nodig zou zijn - opnieuw -
in deze maat­schap­pij
waar thuis­zorg en mens­waar­dige zieken­zorg
steeds meer onder druk komen te staan
van bezuini­gingen.

Maar die Heer die in het evan­ge­lie afscheid neemt
van Zijn leer­lin­gen
zegt tege­lijk
dat Hij hen niet verweesd achter zal laten,
dat Hij aan hen een Helper zal geven
en Hij laat hen vrede na.

Beste zusters,
deze zelfde gevoelens,
dat­zelfde ver­trouwen
mag er vandaag ook bij U zijn:
Uw con­gre­ga­tie heeft mooi werk gedaan,
echt een bijdrage gegeven,
de zusters hebben bemind
en daardoor in deze wereld
iets van de liefde van Jezus zicht­baar gemaakt
en van het ideaal van de heilige Au­gus­ti­nus.
Er is iets moois verricht
en daar mogen we op een dag als vandaag
bij­zon­der dank­baar voor zijn.
Dank U, lieve Heer,
voor al het goede en mooie dat de zusters
in ruim 125 jaar hebben kunnen doen!

Dus, probeer niet slechts in weemoed en met pijn
om te zien,
maar zie om in dank­baar­heid
en ver­trouw dat het goede dat is gedaan,
de in­spi­ra­tie die is beleefd en doorge­ge­ven,
niet zon­der uit­wer­king is ge­ble­ven.

Na­tuur­lijk is een tast­baar ver­volg
de Con­gre­ga­tie die in Indonesië het werk voortzet.
Maar uit­ein­delijk kan God alleen
de vruchten tellen.
Onze opdracht is het te ver­trouwen
dat God die een goed werk is be­gon­nen
het ook zal voltooien
en vrucht­baar doen zijn.

En ik bid en hoop van harte
dat U het cha­risma van uw Con­gre­ga­tie
wilt blijven leven.
Laat U in­spi­re­ren door de woor­den
en het leven van Au­gus­ti­nus.
Hij leefde in een tijd
dat de chris­te­lijke wereld van noord-Afrika
werd overrom­peld en vernie­tigd.
Alles leek afgelopen
en toch was juist die bis­schop Au­gus­ti­nus
de grote inspi­ra­tor,
de meest gelezen kerk­va­der
aller tij­den.
Zelfs nu op dit moment wor­den zijn werken
gelezen en ver­taald
en is hij een in­spi­ra­tie­bron voor velen.

Zo mogen wij ook zien naar het goede
dat wij­zelf hebben mogen ver­rich­ten met Gods hulp;
we moeten niet kijken met pijn in het hart
omdat het voorbij is,
maar met vreugde omdat het heeft mogen zijn
en met ver­trouwen omdat het een uit­wer­king zal hebben
die wij niet kunnen bevroe­den,
want het was uit­ein­delijk het werk van de Heer.

“Laat Uw hart niet verontrust of klein­moe­dig wor­den”.

En de eerste lezing sloot daar bij aan:
“Ik heb het gedaan en ik blijf u dragen,
ik blijf dezelfde...”

Hij is dezelfde, gis­te­ren, vandaag en altijd.
Dat wil zeggen dat Hij een bruidegom is
die U nog net zo zeer bemint
als op de dag
dat U Uw jawoord gaf
en Uw professie deed.

En wat is het mooi
als U zult kunnen zeggen:
Mijn liefde voor Hem is niet verflauwd,
wel meegegroeid,
verdiept,
gewor­teld,
vervuld
en straks voltooid
als we bij dat hemels bruiloftsmaal mogen zijn,
waar­van deze Eucha­ris­tie
een afbeel­ding is.

Dus, ik zou zeggen:
als we straks deze kapel verlaten
en een tijdperk afsluiten,
zeg dan in uw hart:
“U, Heer, trekt met mij mee,
U zult er altijd zijn,
uw Geest woont in mijn hart,
ik ben en blijf van U
waar ik ook ga
of hoe het ook zal zijn”.

Zo zal de gave van Uzelf,
die U ooit hebt gedaan
toen U Uw geloften aflegde,
alleen maar sterker wor­den.

Van harte wens ik U:
Gods zegen
en heel veel in­spi­ra­tie
op Uw weg met de Heer
naar het huis van de Vader.
amen.

Terug