Arsacal
button
button
button
button


Beschikbaarheid en bindingsangst....

“Hier ben ik” (2e zondag door het jaar B)

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 18 januari 2015 - 1046 woorden
Maria Tenhemelopneming in Vogelenzang (1) en: Aan het meer van Galilea (2)
Maria Tenhemelopneming in Vogelenzang (1) en: Aan het meer van Galilea (2)

De tweede zon­dag door het jaar heb ik in Vo­ge­len­zang gevierd. De vie­ring werd opge­luis­terd door het koor Cantilene en de Maria Ten He­mel­op­ne­ming-kerk - die ik heel wat jaren niet meer had gezien - ziet er tiptop uit. In de lezingen hoor­den we over de roe­ping van Samuël en van de apos­te­len. Hier­on­der volgt de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

Homilie

“Hier ben ik”
De woor­den die we de jonge Samuël
in de eerste lezing horen spreken
en die het thema zijn van deze heilige Mis,
wor­den precies zo gezegd
door de wij­de­ling
bij een diaken- of pries­ter­wij­ding:
“Ja, hier ben ik”.
Het is het uit­ein­delijke ant­woord
op een roe­ping,
zoals we die in de eerste lezing
en in het evan­ge­lie tegen­ko­men:
Samuël en de eerste leer­lin­gen
wor­den ge­roe­pen door de Heer.
Maar het gaat na­tuur­lijk niet alleen
om een roe­ping om pries­ter te wor­den
of in het klooster te gaan,

Leven met een doel...

hoe mooi en be­lang­rijk die roe­pingen ook zijn.
Het is zeker waar dat wij allemaal een roe­ping hebben,
dat God met het leven van ieder van ons een bedoeling heeft,
ook dat is heel be­lang­rijk om ons te rea­li­se­ren:
niemand van ons leeft voor niets,
ieder van ons heeft een doel,
ons leven heeft een bete­ke­nis,
zelfs als wij denken
dat we in een fase van ons leven geko­men zijn
dat dit doel wel bereikt is en die bete­ke­nis er niet meer is.
Het leven is niet zomaar....
De grote bete­ke­nis die het leven en sterven van Jezus
voor ieder van ons heeft gehad,
werd door de mensen om Hem heen niet gezien,
mensen liepen meewarig het hoofd schud­dend
aan Zijn kruis voorbij.
Als je in een dip zit, zie je die roe­ping niet zo zeer,
maar dat betekent niet dat die er niet is!
Maar het gaat vandaag in de lezingen om meer
dan alleen die roe­ping.
Hier gaat het uit­ein­delijk om beschik­baar­heid

Be­schik­baar zijn...

Als die pries­ter­stu­dent bij zijn wij­ding
die woor­den uitspreekt:
“Ja, hier ben ik”,
dan zegt hij in feite:
“Ik ben bereid, ik ben be­schik­baar,
neem mijn leven maar, Heer,
stuur mij maar waar U mij wilt,
ik wil niet meer mijn eigen weg gaan
en mijn eigen plannen verwezen­lijken,
maar ik wil gaan waar U mij zendt”.

Deze beschik­baar­heid is iets heel moois,
maar die is na­tuur­lijk niet alleen iets van pries­ters.
Het hoort bij de roe­ping van iedere mens.
Als we gehoor hebben gegeven aan onze inner­lijke stem,
aan die stem die ons zegt: “Dit voelt goed,
dit is waarde­vol, dat is mijn weg,
die keuze moet ik maken”
en als we dan inder­daad
een keuze hebben gemaakt,
dan hebben we iets heel moois gedaan:
als we kiezen,
geven we ons­zelf.

Durf je te bin­den

In onze samen­le­ving is het voor veel mensen moei­lijk
om keuzes te maken, je ergens vast mee te verbin­den:
poli­tieke partijen, kerken, de fanfare, koren, een toneel­ver­eni­ging
hebben er allemaal last van:
mensen willen zich niet bin­den.
Ook in relaties is dat een gegeven,
het aantal ker­ke­lijke hu­we­lij­ken bij­voor­beeld
is heel erg gedaald.
En toch is het zo dat we allemaal wel de erva­ring hebben:
juist doordat je je ergens aan verbindt,
hoor je ergens bij,
juist doordat je je aan iemand verbindt,
hoor je bij die persoon in voor- en te­gen­spoed;
juist doordat je bij een ge­meen­schap hoort
word je door die ge­meen­schap gedragen.
Na­tuur­lijk kan daar ook weleens iets anders lopen of zelfs fout gaan,
maar zon­der ge­meen­schap zijn we alleen
en we zijn als mensen toch echt sociale wezens,
we zijn voor elkaar geschapen.
Ik sprak iemand die op een bridge­club zat
en haar man had verloren.
De bridge­club was voor haar een grote steun,
niet alleen van­wege de bridge-avon­den
maar ook omdat ze zoveel harte­lijk­heid
van de leden van de club had ervaren.
En zo is het:
je ergens aan geven, je ergens mee verbin­den,
dat is - als het goed is - op zijn tijd mogen ont­van­gen.
Maar dat vraagt ook weleens een offer:
het offer van de beschik­baar­heid,
van er zijn voor een ander
en uit­ein­delijk voor de Ander, voor God.
Aan ieder ant­woord op een roe­ping,
aan iedere beschik­baar­heid,
ja aan alles waar we ons echt voor geven,
zit altijd ook een min­puntje,
iets dat je moeite kost,
wat niet zo ge­mak­ke­lijk is.
Wie trouwt en een gezin krijgt, bij­voor­beeld,
krijgt na­tuur­lijk zorgen.
Deze week vroeg iemand met een zoon
die aan de drugs is en ADHD heeft
me nog om gebed.
Zo zal iedere ouder zorgen en problemen kennen,
ie­der­een die zich ergens aan verbindt,
krijgt daar­mee ook iets van de last te dragen.

Wie zich niet bindt heeft geen zorgen?

Het lijkt erop dat je zorgen vermijdt,
problemen uit de weg gaat
als je je niet bindt
en lekker je eigen zin kunt doen.
Maar zo is het niet!
De mens die vrij blijft, blijft alleen,
uit­ein­delijk is hij er alleen voor zich­zelf.
De liefde maakt ons rijker,
we wor­den gelukkig als we ons­zelf geven,
als we be­schik­baar zijn voor een roe­ping,
open en bereid om te doen en te zijn,
zoals de Heer dat van ons vraagt.

Be­schik­baar zijn is open staan...

Be­schik­baar zijn betekent ook
dat we ons willen laten raken
door de nood van anderen,
dat we hen willen helpen en bijstaan,
waar wij kunnen:
“Ja, hier ben ik”.
Ook dan betekent dit ant­woord
dat we een verbin­ding aan­gaan,
dat andere mensen op ons mogen rekenen.

Goed over­we­gen en de stap zetten....

“Hier ben ik”.
De kleine Samuël sprak deze woor­den,
de apos­te­len gaven hier uiting aan
door alles achter te laten en Jezus te volgen,
nadat ze eerst bij Hem ge­ble­ven waren
en Hem beter had­den leren kennen,
zodat zij toch wel wisten wat zij deden.
Het was een overwogen stap, zeker,
dat horen we vandaag in het evan­ge­lie,
maar ook een sprong in het diepe,
want zij gaven zich­zelf, hun leven en alles
om zich voor­goed
met Jezus te verbin­den.

Laten wij dit ant­woord van beschik­baar­heid
proberen te geven waar wij kunnen:
“Hier ben ik”.
Niemand hoeft te doen
wat hij of zij eigen­lijk niet kan,
maar het is en blijft altijd iets moois
als we dit ant­woord kunnen geven
en er voor anderen kunnen zijn,
niet afhou­den, ons niet afsluiten,
maar be­schik­baar zijn
met open han­den en een open hart.
Amen.

Terug