Parochie 'Bron van Levend Water' feestelijk geopend

Heiloo, de Egmonden en Akersloot

In een fees­te­lij­ke H. Eucha­ris­tie werd op zon­dag­mor­gen 25 januari in een volle H. Wil­li­brordus­kerk in Heiloo de totstandko­ming van de nieuwe pa­ro­chie 'Bron van Levend Water' gevierd, met medew­wer­king van een project­koor van pa­ro­chi­anen uit Egmond aan Zee, Egmond aan den Hoef, Egmond Binnen, Akersloot en Heiloo, de plaatsen/ge­meen­schappen waar de nieuwe pa­ro­chie uit bestaat. Het gehele pas­to­rale team nam deel aan de vie­ring: pastoor-moderator Herman Helsloot, pastoor Anton Overmars en de pas­to­raal werkers Johan Olling en Henk Hudepohl. Aan het einde van de vie­ring wer­den de nieuwe kerk­be­stuurs­le­den aan de pa­ro­chie voor­ge­steld (foto), waar­on­der - heel toepas­se­lijk - een directeur van het waterlei­ding­bedrijf dat Noord-Holland van water voorziet als vice-voor­zit­ter.
Aan het begin van de vie­ring werd door ver­te­gen­woor­digers van de ver­schil­lende lokaties water aan­ge­dragen uit de zee, het Alkmaar­dermeer, de Wil­li­brordus­put en andere wateren. Dit water werd bij elkaar gedaan en gezegend waarna de be­spren­keling met het gewijde water alle aanwe­zige gelo­vi­gen herinnerde aan het doopsel. Voor in de kerk was een bron aan­ge­bracht waaruit water opborrelde. Kortom, de nieuwe naam van de pa­ro­chie werd in de goed ver­zorgde vie­ring volop tot uiting gebracht. Ook de lezingen waren bij uit­zon­de­ring op dit pa­ro­chie­feest aan­ge­past. Zo werd uit het Johannes-evan­ge­lie het gesprek van Jezus met de Samari­taanse vrouw gelezen, waarin Hij over het "levend water"spreekt.

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring was er een drukke receptie om elkaar te fe­li­ci­te­ren met dit mooie re­sul­taat, waar­van we hopen dat deze pa­ro­chie velen ook jonge mensen mag aantrekken.

Hier­on­der de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den

Homilie

Het is voor mij een grote vreugde
vandaag op deze bij­zon­dere dag
bij U te mogen zijn,
nu U samen ver­der gaat als één pa­ro­chie
met een nieuwe naam:
“Bron van levend water”.
Die bron van levend water
is Jezus Christus zelf,
die ons Zijn leven geeft.

Water

Hoe be­lang­rijk water is,
hoef ik in deze pa­ro­chie
eigen­lijk niet te zeggen,
dat is aan het begin van de Eucha­ris­tie­vie­ring
ook heel mooi tot uiting gebracht:
U wordt omgeven door
de zee, de meren, vele sloten
en de oude water­putten,
die met Sint Wil­li­brord, met Adelbert
of met Onze Lieve Vrouw ter Nood verbon­den zijn.
En U leeft van het water,
niet alleen door het toe­risme
dat ermee verbon­den is
of de land­bouw die erdoor moge­lijk wordt gemaakt,
maar gewoon omdat water zo ont­zet­tend be­lang­rijk is
bij alles wat we doen en om te kunnen leven.
Op het einde van de oorlog
- we wor­den er deze dagen in de media weer aan herinnerd -
moesten de ge­van­ge­nen van Ausch­witz
op last van de Duitsers
dagenlang lopen
zon­der eten, zon­der iets,
de zo genoemde ‘dodenmarsen’ .
Gelukkig was er sneeuw gevallen,
zo had­den ze te drinken
en dat heeft velen nog hun leven gered.
Water houdt alles in leven,
waar water komt
wor­den zelfs woes­tijnen
tot prach­tige groene gebie­den.

Levend water

De eerste lezing ging daarover,
dat was het visioen van Ezechiël
die uit de tempel
stromen van leven brengend water zag komen.
Het is dus “levend water”
omdat het water leven geeft
en het is “levend water”
omdat het water stroomt
en in bewe­ging is.
Dat stro­men­de water wast af,
het kan reinigen en zuiveren
en soms heeft het een vre­se­lijk
ver­nie­ti­gende kracht.

Water verenigt ons hier

Maar na­tuur­lijk gaat het hier,
als wij over levend water spreken,
over water met een gees­te­lij­ke bete­ke­nis
Want wat brengt ons hier samen?
Precies: het water,
dat water dat eens over ons hoofd werd uitgegoten,
het water van het heilig doopsel,
dat heeft ons hier samen gebracht:
we zijn gedoopt,
we wer­den christen
en bij dat doopsel werd gezegd
dat wij nieuw leven kregen
als kind van God,
dat wij wer­den toe­ver­trouwd
aan Zijn va­der­lijke zorg en liefde,
dat wij zijn bestemd
om eeuwig te leven
en gelukkig te wor­den.

Water geeft ons het grootste geluk

Als je mag geloven,
is dat wel je grootste geluk:
dat een Vader in de hemel je liefheeft
en je thuis zal brengen
als je tijd geko­men is,
dat het leven niet zomaar is
en niet voor niets,
maar dat we een doel hebben
met een weg
die over bergen en dalen,
langs donkere ravijnen
door voor- en te­gen­spoed
naar wel naar iets moois toegaat.
Dat is de stip op onze horizon!
Laten we nooit
dat mooie geschenk
van ons doopsel vergeten,
ook al waren de meesten van ons nog te klein
om ons dat te kunnen her­in­ne­ren:
het is een genade, een zegen van God.

Door water tot ge­meen­schap gewor­den

We wer­den toen opgeno­men in een ge­meen­schap
die onze weg als kind van God
samen met ons wil gaan,
die een plaats biedt
waar wij samen komen
om de verlos­sing te vieren
en met geloof en ver­trouwen
weer ver­der te gaan.
Na­tuur­lijk: we blijven vrij,
het is ook een eigen keuze,
niemand wordt ge­dwon­gen
om met ons mee te lopen
op die aardse pelgrims­tocht
en mis­schien zijn we zelf ook lange tijd
onze eigen weg buiten de kerk
alleen of met anderen gegaan,
maar de deur van die kerk
staat open en we zijn hier blij
met ieder
die ver­der wil trekken
samen met ons en met Jezus Christus,
de bron van levend water.

Water voor ie­der­een

De Samari­taanse vrouw
met wie Jezus in het evan­ge­lie sprak,
stond er aan alle kanten buiten,
zij hoorde er niet bij:
zij was een vrouw,
daar hoorde Jezus zo niet mee te praten;
en zij was een Samari­taanse,
geen echte Joodse
en die Samaritanen gingen bid­den op een berg
en niet in Jeru­za­lem;
allemaal fout!
Bovendien had zij geen heiligenleven achter de rug:
met mannen ging zij erg ge­mak­ke­lijk om.
Jezus praat niks goed en wuift niets weg,
maar Hij eert haar, res­pec­teert haar,
heeft haar lief,
zijn woor­den zijn uit­no­di­gend en harte­lijk,
dat brengt haar tot nieuw leven.
Dat gesprek van Jezus met die Samari­taanse
laat ons zien:
de deur staat voor je open,
ook al ben je niet in aanzien
bij de braafsten en de besten,
je bent een mens en waarde­vol
en ie­der­een is uit­ge­no­digd
stappen te zetten, uit te groeien,
ver­der te gaan.
De weg die we gaan
is be­lang­rijker nog dan de plaats
waar we staan.

Wijwater

Dat is ook eigen­lijk wat we belij­den
als we de kerk binnen­ko­men
en een kruisje met wij­wa­ter maken.
Dat is om te gedenken:
Ik ben gedoopt,
ik ben een mens met groeikansen
door levend water.
Jezus onze Heer,
die zelf de minste van ons allen wilde wor­den,
is er voor ie­der­een.
Hij is een stroom van levend water
die uit­stroomt, erop uit gaat
en overal waar Hij komt
nieuw leven brengt.
Dat doet Hij ook bij mij.

Naar buiten stromen...

Ik hoop dat die mooie naam
van “Bron van levend water”
ons er ook aan mag her­in­ne­ren
dat wij ge­roe­pen zijn
om zelf uit te stromen,
erop uit te gaan, naar buiten te gaan
en nieuw leven te brengen,
te zijn als die stroom, die rivier
waarover het in de eerste lezing ging.
We weten intussen allemaal wel
dat het paus Fran­cis­cus na aan het hart ligt
dat wij mensen zijn die zich niet opsluiten
in hun eigen gelijk, in hun eigen clubje,
in hun eigen werk of taak,
maar dat we erop uit gaan,
anderen uit­no­di­gen en verwel­ko­men.
Het stond pas nog in weer een nieuw onder­zoek:
de meeste mensen geloven wel
dat er iets is,
maar hebben geen beeld meer van God of van Jezus,
het staat allemaal best wel ver van hen af.
Hoe kunnen wij die brug slaan,
hoe kunnen we mensen laten zien
dat de bood­schap van het evan­ge­lie
ook voor hen bestemd is,
dat de relatie met God
ook hun leven zal verrijken?
Ieder moet hier
zijn eigen talenten gebruiken,
als we maar proberen te wor­den
als een uit­stro­mende rivier
die overal leven brengt.
Zo wor­den we ook zelf weer
Bron van levend water.
Dat is dus een prach­tige naam voor Uw pa­ro­chie.
Ik wens U van harte toe
dat die naam U tot zegen en gids mag zijn
en dat U in deze ge­meen­schap
steeds weer die bron mag vin­den
met levend water
voor Uw leven,
voor Uw geest,
voor Uw hart.
Amen.