Het terrorisme en de vluchtelingen

33e zondag door het jaar B

Zondag 15 no­vem­ber was ik in de St. Anna Boni­fa­tius­kerk in de tweede Ooster­park­straat in Am­ster­dam, een ge­meen­schap die betrokken is bij de li­tur­gie, bij elkaar en bij mensen in moei­lijke omstan­dig­he­den, zoals de vluch­te­lingen. Sinds enige tijd is er een ge­meen­schap van drie zusters Dienaressen van de H. Geest geves­tigd, die zich onder meer inzetten voor de vluch­te­lingen. Pastoor Leo Neders­tigt is blij met hen.

Homilie

Beter­schap voor pastoor Leo

Broe­ders en zusters,
Aller­eerst wil ik graag zeggen
dat ik het fijn vind om bij jullie te zijn
en met pastoor Leo Neders­tigt,
met de zusters en met U allen
de heilige Eucha­ris­tie te vieren.
Ik ben blij ook straks de zusters te kunnen bezoeken
in hun nieuwe ge­meen­schap .
Na­tuur­lijk wil ik vandaag
heel bij­zon­der bid­den voor een goed verloop
van de be­han­de­lingen en de operatie
van pastoor Neders­tigt.
We willen hem toch wel heel graag
nog wat jaren in ons mid­den hou­den
en ik weet dat U er ook zo over denkt,
omdat hij een pries­ter is met geloof,
een warm hart
en pas­to­rale nabij­heid.
Dat zit in de familie.
De oom van pastoor Leo Neders­tigt
was vroe­ger mijn pastoor in Leidschen­dam.
Als klein jongetje stond ik langs de kant van de weg
om hem bij zijn intocht welkom te heten
en ik en vele mensen daar
bewaren nog steeds goede her­in­ne­ringen aan hem.

In ver­war­ring

Maar in het evan­ge­lie is het vandaag
niet zo warm en gezellig.
Jezus heeft Zijn leer­lin­gen net ver­teld
dat er gruwe­lijke oorlogen zullen komen,
met ver­vol­ging van de chris­te­nen
en allerlei verschrik­kingen
en dat vele mensen zullen moeten vluchten.
Dat kwam in het evan­ge­lie
vlak voor het gedeelte
dat we vandaag gelezen hebben.
En dan komt het stukje evan­ge­lie
van vandaag,
waarin Jezus con­clu­deert
dat in die tijd alles in ver­war­ring is.

Parijs en het terrorisme

Dat is dus allemaal best wel actueel,
we zien het om ons heen gebeuren:
de gruwe­lijke slach­tingen,
de ter­ro­ris­tische aan­slagen,
zoals in deze dagen opnieuw in Parijs,
maar ook de afgelopen dagen Beirout
en daarvoor bij Sharm el Sheikh,
waar vele on­schul­dige mensen
slacht­of­fer wer­den.
In deze dagen willen we met hen meeleven
door ons gebed
en doordat we dit geweld scherp veroor­de­len.
En we denken tege­lijk ook
aan de ver­vol­ging van zo vele chris­te­nen,
we denken aan 60 miljoen mensen op de vlucht.

Angst voor vluch­te­lingen

Het is te begrijpen dat veel mensen onzeker zijn:
zullen er moge­lijke ter­ro­ris­ten
onder de vluch­te­lingen zijn?
Zullen de vluch­te­lingen onze banen inpikken
en zullen zij de invoe­ring van de sharia eisen
- de Islami­tische wet -
als zij hier sterk genoeg aanwe­zig zijn?
Er is angst voor de vluch­te­lingen,
angst voor zoveel nieuwe Neder­lan­ders,
angst voor de Islam,
dat speelt hierbij een grote rol;
de poli­tieke partijen
die zich het sterkst tegen de Islam ver­zet­ten,
doen het in de peilingen het best.

Laat hen niet de dupe zijn

En zeker, er moet op wor­den toegezien
dat geen ver­keerde ele­menten
met de vluch­te­lingen mee­ko­men;
zeker, de armste mensen in onze samen­le­ving
mogen niet de dupe wor­den
van de opvang van vluch­te­lingen
en zeker, er moet naar wor­den gekeken
dat min­der­he­den
- zoals de chris­te­nen onder de vluch­te­lingen -
hier niet opnieuw onderdrukt wor­den.

Vaak valt het mee

En na­tuur­lijk weet ik ook niet alle ant­woor­den
op al die bange vragen.
Maar als we terug kijken in de ge­schie­de­nis
heeft iedere golf van immigratie naar ons land
negatieve reacties opge­roe­pen.
Het nieuwe is onbekend
en we weten nog niet wat dat gaat brengen,
maar vaak valt het mee,
het is vaak mee­ge­vallen.
Als je iemand leert kennen
ont­staat er begrip,
leer je die ander
als mens te zien,
dan kijk je heel anders.

Ik kan me nog her­in­ne­ren
dat er in de zesti­ger jaren van de vorige eeuw
veel kri­tiek was op de komst van gastarbei­ders.
Wat is daar nu nog van over?

Kansen

En we moeten ook in kansen denken:
nieuwe mensen
brengen nieuwe moge­lijk­he­den.
Nieuwe mensen brengen nieuwe
gees­te­lij­ke en culturele rijkdommen
en zij brengen kunde en erva­ring mee.

Denken met geloof, hoop en liefde

En we moeten de basis van ons eigen geloof
niet vergeten: geloof, hoop en liefde:
Het geloof in een God die alles draagt
en alles in Zijn han­den houdt,
ook ieder van ons,
een God die voor ons op aarde kwam,
die voor ons heeft geleefd
die voor ons is gestorven.

En de hoop is een basis:
de hoop dat alles uit­ein­delijk goed komt,
dat God in Zijn goed­heid langs het kruis
alles ten goede zal lei­den.

Tenslotte is de liefde ons fun­dament,
wij kennen geen andere weg dan de liefde,
liefde en respect zullen onze leidraad zijn.
We kunnen, we moeten niet anders kijken
naar alles wat de wereld en ons­zelf over­komt
dan met geloof, hoop en liefde.

Een rare overgang

In het evan­ge­lie dat we zojuist hebben gelezen
is er tweemaal een voor ons gevoel
heel vreemde, rare overgang.
Jezus is in geuren en kleuren
alle verschrik­kingen aan het be­schrij­ven
en dan staat er ineens,
zon­der ver­der overgang:
“Dan zullen zij de Mensen­zoon zien op de wolken,
met macht en grote heer­lijk­heid”
en dan zullen de engelen komen.
Ineens is alles wat vol strijd en ver­war­ring was
vervuld met hemelse heer­lijk­heid.
Zo zal het zijn!

Kijk ook omhoog

Dat wil zeggen:
als we gelo­vi­ge mensen zijn,
die wer­ke­lijk op God ver­trouwen
en als je hoort en leest en ziet
van al die narig­heid in de wereld,
van al die stromen vluch­te­lingen,
van ver­vol­ging, oorlog en geweld,
van die aan­slagen, zoals nu weer in Parijs,
kijk dan ook omhoog
zie ook met de ogen van je geest,
met de ogen van je hart
en zie en ver­trouw
dat alles in Gods han­den is,
dat het niet onze wereld is,
maar dat het Zijn wereld is,
dat Hij ons het kruis niet bespaart,
maar dat er ook het per­spec­tief
van een nieuw en beter leven is.
Probeer als gelo­vi­ge christen en katho­liek
altijd ver­der te kijken
dan de vre­se­lijke dingen die je hoort en ziet
of die je mis­schien in je eigen leven ervaart,
probeer de Heer te blijven zien;
en soms mag je inder­daad ervaren
dat Hij je in het lij­den heel nabij is.
Probeer ook te blijven ver­trouwen
dat Hij er uit­ein­delijk raad mee weet,
dat Hij het ten goede zal keren,
dat Zijn laatste woord over je leven
en over het leven van iedere mens van goede wil
een woord van leven en geluk zal zijn.

Getuigen gevraagd!

Ons geloof, ons gebed
en het ge­tui­ge­nis van ons geloof,
de waar­den die we proberen voor te leven,
dragen bij aan een betere wereld.
Hoe sterker dat ge­tui­ge­nis er is
hoe min­der kans er is
voor fun­da­men­ta­lisme, extre­misme en geweld.

De vijgen­boom

En dan komt er opnieuw
een vreemde overgang in het evan­ge­lie:
Jezus begint over een vijgen­boom.
Als je ziet dat die bla­de­ren krijgt en knoppen
is de zomer op komst.
En zo is het ook
met al die berichten die we horen en zien
en die ons soms in ver­war­ring brengen:
zie ze als een teken van een nieuwe tijd,
als een klein sig­naal dat de Heer
uit­ein­delijk zal komen en alles zal voltooien
en dat Hij de Heer van de ge­schie­de­nis is,
al weten we dag noch uur.

Hoop

En zo is dit evan­ge­lie
waarin alles in ver­war­ring is,
er tal­loze verschrik­kingen zijn,
toch weer een evan­ge­lie van hoop:
alles is in Gods hand,
laat je niet gek maken,
leef met ver­trouwen,
zie het kruis wat de mens­heid treft
niet als iets de­fi­ni­tiefs, niet als het laatste woord,
maar hou bij alles wat er gebeurt
altijd ook dat per­spec­tief, dat uit­zicht op
een nieuw leven,
op verlos­sing
en vol­tooi­ing.
Amen