De Heer is verezen!
Homilie Paaszondag
De Heer is verrezen! Alleluja. Heel de Paastijd door zullen we deze blijde woorden steeds weer terug horen. En het zijn woorden die we voor onszelf regelmatig mogen herhalen: De Heer is verrezen! Dat is de kern van ons geloof en daarmee ook van heel ons menselijk bestaan: De Heer leeft!
Hij is door lijden en dood gegaan en weer opgestaan als eerste van vele broeders en zusters. De Heer leeft! De dood, de neergang, aftakeling en het lijden hebben niet het laatste woord; het laatste woord behoort aan God die aan het einde van iedere tunnel op ons wacht. Als je mag leven in dit geloof, dit vertrouwen, verandert dat je leven, omdat het perspectief anders wordt bij alles wat je overkomt. Vertrouw-vol geloof heeft mensen geleid in de moeilijkste omstandigheden die we ons kunnen bedenken. Jaren geleden bezocht ik het concentratiekamp Auschwitz. Je vindt daar ook een dodenbarak waar de Nazi’s mensen de hongerdood lieten sterven of waar die de nacht moesten doorbrengen voor hun executie. Daar in die dodencel in die gruwelijke hel heeft iemand een kruis getekend met Christus eraan. Midden in de ellende een teken van hoop! Het kwaad had die man er niet onder gekregen, hij had hoop en vertrouwen bewaard!
Ook de heilige Maximiliaan Kolbe kwam daar terecht, in diezelfde barak, om de hongerdood te sterven. Maar samen met zijn medegevangenen veranderden zij hun cel in een kloosterkerk. Biddend en zingend bleven zij vertrouwen tot woede van hun bewakers; zo kreeg het kwaad, die duivelse macht van de Nazi’s ook over hen geen macht: hun hoop, hun geloof was sterker. Al waren zij geboeid en vastgezet, al werden zij vernederd, innerlijk waren zij vrij, zij waren geen slaven meer omdat Christus verrezen is. De afschuwelijke uiterlijke omstandigheden raakten hen natuurlijk wel, maar die kregen hen er niet onder! Datzelfde woord "Christus is verrezen", Christos woskresse klonk ook in de Goelagarchipel en in de concentratiekampen van Stalin, die alle godsdienst wilde vernietigen. Stiekem begroetten de gevangen elkaar met deze hoopvolle woorden. En niemand kreeg het voor elkaar, de Nazi’s niet en de communisten niet, om die hoop, die innerlijke zekerheid, dat geloof volkomen te breken. Het geloof en vertrouwen kwamen terug toen de muur viel en het communisme voorbij was; de kerken die Stalin tot musea had gemaakt werden heropend en de kruisen op de koepels kwamen terug. In onze eigen maatschappij heet het duiveltje dat ons verleidt een beetje anders: zijn naam is genotzucht, "ik", hedonisme of materialisme; toch blijven mensen zoeken naar de zin van hun leven, want hun hart is onbevredigd en zonder God kun je uiteindelijk niet gelukkig zijn, tenminste niet wat ik onder geluk versta: dat je toekomst ziet, dat je een positieve verwachting hebt, dat je in de liefde leeft, dat je vertrouwen hebt dat je bij alles wat je overkomt in Gods liefdevolle zorg geborgen bent, dat er Iemand is die van je houdt en dat die liefde het laatste woord heeft. Het geloof is een grote schat voor ons leven! Toen na een bloedige oorlog het communisme de macht in heel Vietnam had overgenomen werden vele christenen vervolgd, opgesloten en her-opgevoed. Dat lot overkwam ook de toen nog jonge bisschop Van Thuan. Hij werd vastgezet jarenlang, vaak in eenzame opsluiting, in vreselijke omstandigheden. Maar uiteindelijk lukte het hem een beetje brood en een beetje wijn binnen gesmokkeld te krijgen in zijn cel. En zo vierde hij heel primitief met een druppel wijn en een beetje brood en uit zijn hoofd de heilige Eucharistie, het levensoffer van de Heer, die voor ons verrezen is. En zo werd zijn gevangenis een soort retraitehuis, een centrum van bezinning. De korte bezinnende teksten die hij in zijn cel op stukjes papier heeft opgeschreven, hebben later honderdduizenden mensen geïnspireerd en getroost. Ze zijn in vele talen uitgegeven en de paus heeft hem gevraagd om in het Vaticaan een retraite te geven. Zo zijn er vele miljoenen mensen vóór ons geweest die een Paasleven hebben geleid. Ook nu zijn er in de wereld vele christenen die moeten lijden, die vervolgd worden om hun geloof en dat weten te dragen met hoop, met geloof en vertrouwen, omdat de Heer verrezen is. Denk eens aan al die mensen als je het zelf soms moeilijk hebt.,
Verheug je altijd in de Heer! Het is gek, maar juist als alles van een leien dakje gaat, er geen grote moeilijkheden zijn, worden mensen eerder oppervlakkig. Ze worden niet geconfronteerd met een noodzaak om heel diep over de betekenis en de zin van hun leven na te denken. De moeilijkheden in ons leven zijn er niet voor niets; ze doen ons pijn, zeker, maar zij vormen ons, zij maken ons serieuzer, zij stemmen ons tot nadenken. Zij vormen vaak een kruispunt voor ons leven waardoor je moet kiezen hoe je verder gaat en wat voor rol God daarin speelt. Alles wordt anders wanneer de levende Heer erbij is... Laten we daarom dit feest van Pasen met vreugde vieren, want de Heer is verrezen!
