Pinksteren: we hebben allemaal een taak

Monumentale Cuijperskerk Nes aan de Amstel 125 jaar

Op Pink­ste­ren werd in Nes aan den Amstel het 125-jarig bestaan van de Sint Urbanus­kerk gevierd. Hoewel Nes niet groot is, was de monu­mentale Cuijpers­kerk geheel gevuld, want niet alleen weet heel het dorp zich met de fraaie kerk verbon­den, ook daar­bui­ten kent die vele vrien­den.

Ge­meen­schap

Nes is een echte ge­meen­schap. Dat was vroe­ger zo en het komt nog steeds tot uitdruk­king in het kerk­ge­bouw waar mensen uit Nes aan hebben mee­ge­werkt. Ik ontmoette op deze feest­dag bij­voor­beeld twee kerk­gan­gers die me ver­tel­den dat hun groot­va­der of oudoom de leu­ning van de preek­stoel­trap of het hek van de doop­ka­pel had­den gesmeed. Het is ook nu zo: de doop­ka­pel was door pa­ro­chi­anen gerestaureerd envenals het por­taal en de toegangsdeuren, die de gelo­vi­gen vandaag binnen lieten om een prach­tig versierde kerk te kunnen bewon­de­ren. Er zou veel te ver­tellen zijn over de be­trok­ken­heid van velen uit Nes bij de organi­sa­tie van de fees­te­lijk­he­den. Aan het einde van de vie­ring gaf vice-voor­zit­ter John Fontein van de lokale pa­ro­chieraad een mooi over­zicht waar bijna geen eind aan kwam, zoveel mensen als er had­den mee­ge­werkt! Heel mooi en goed dat het eens wordt genoemd. 

De feest­dag

Pastoor Samuel Mar­can­tog­nini en kape­laan Darek Karwowski con­ce­le­breer­den samen met de uit de Verenigde Staten overge­ko­men pa­ro­chie­zoon pater Jan de Jong scj. De Mis werd fees­te­lijk opge­luis­terd door het pa­ro­chie­koor. Er was bovendien een ten­toon­stel­ling ingericht en ook een jubileum­krant verhaalde de ge­schie­de­nis van de pa­ro­chie. Tijdens de Mis wer­den twee klein­kin­de­ren van een pa­ro­chi­aan gedoopt, die met hun ouders nu in Canada wonen. We wensen Nes veel zegen voor de toe­komst!

Homilie

Broe­ders en zusters,
Van harte wil ik u fe­li­ci­te­ren
met het prach­tige jubileum
dat we vandaag mogen vieren.

Ge­schie­de­nis

Al 125 jaar komt in deze kerk
de geloofs­ge­meen­schap van Nes aan de Amstel bijeen
en wor­den in deze kerk de Mis en de sacra­menten gevierd.
De naam van de patroon van deze kerk, de heilige Urbanus,
heeft een nog veel lan­gere ge­schie­de­nis:
zoals U weet
zijn veel kerken in deze streek
vanouds aan Urbanus toegewijd
en dat wijst naar de oude wor­tels
van het kerk- zijn in deze streken:
meer dan duizend jaar al
wor­den hier het geloof gevierd
en het evan­ge­lie verkon­digd.

Doopsel

Het doopsel van twee kin­de­ren
dat in deze vie­ring plaats vindt,
is daarom een mooi teken:
door het doopsel
horen we bij Christus en de kerk,
door het doopsel zijn wij kind van God
en onder Gods bescher­ming geplaatst,
het heilig doopsel reinigt ons
en is belofte van eeuwig leven.
Het is een teken van ver­trouwen
en hoop op een toe­komst
zelfs over de grenzen van de dood heen.

Het gaat door!

Een mooi teken dus,
dat we vandaag mogen vieren
dat deze dopelingen
tot de kerk­ge­meen­schap gaan behoren
en daar­mee willen we ook tot uitdruk­king brengen:
de kerk gaat door,
het geloof gaat door,
dit geloof is de moeite waard
om door te geven aan volgende gene­ra­ties.
Daarin hebben we allemaal een taak.

Seculiere maat­schap­pij

Zeker, de kerk en het geloof
maken geen ge­mak­ke­lijke fase door:
onze maat­schap­pij is seculier gewor­den,
God lijkt verdwenen uit de maat­schap­pij,
mensen zetten maar niet op hun cv
dat ze iets met een kerk hebben,
omdat ze bang zijn erop afgerekend te wor­den
geen pro­mo­tie te kunnen maken bij­voor­beeld;
en de poli­tiek is bezig
alle open­ba­re chris­te­lijke uitingen
uit de samen­le­ving te bannen:
chris­te­lijke feest­da­gen,
gods­diens­tige uitingen in wetten,
confessioneel onder­wijs, zon­dagsrust
of levensbeschouwe­lijke omroepen,
dat alles en nog meer is afgeschaft of nogal in gevaar.

Religie en geweld

Tege­lijker­tijd is alles wat met religie te maken heeft,
sterk in de belang­stel­ling.
We zien en lezen
dat religie mensen motiveert en inspireert.
Dat kan ten goede of ten kwade zijn.
In onze tijd is er grote aan­dacht
voor het reli­gi­eus geïnspireerd geweld,
aan­slagen gedaan in naam van een gods­dienst,
waar­mee tege­lijk belij­ders van die gods­dienst
die daar niets mee te maken willen hebben,
ten onrechte in een kwaad daglicht wor­den geplaatst.

Religie en vrij­wil­li­gers­werk

Maar in onze samen­le­ving zijn het ook nog steeds
ker­ke­lijke mensen
die een groot deel van het vrij­wil­li­gers­werk vervullen,
zich inzetten voor het bezoeken van ouderen en zieken,
van vluch­te­lingen en ge­van­ge­nen.
Ker­ke­lijke mensen zijn, volgens onder­zoeken,
aanmer­ke­lijk vaker
als vrij­wil­li­ger actief
dan niet ker­ke­lijke mensen.

Geen toe­komst zon­der waar­den en idealen

In onze tijd gebeurt het vaak
dat mensen die in de media komen
verklaren dat zij niet geloven.
Ze willen niet als achter­lijk wor­den gezien
of ouderwets.
Toch kan een samen­le­ving
waar mensen
geen diepere over­tui­gingen en levens­be­schou­wing hebben,
met waar­den en richt­lij­nen
voor het leven en han­de­len,
op den duur geen toe­komst hebben.
Wat is een mens zon­der hoop en idealen?

De bood­schap

En is dat niet waarover we horen in de kerk?
We wor­den aange­moe­digd
om God lief te hebben en de naaste,
dat is de kern.
We wor­den uit­ge­no­digd om Jezus na te volgen.
We wor­den opge­roe­pen om te ver­ge­ven,
iets voor een ander over te hebben,
niet te haten,
tijd te nemen voor be­zin­ning en gebed
en werken van barm­har­tig­heid te beoefenen:
zieken te bezoeken, voor de zwakken op te komen,
mensen in nood te helpen;
en terwijl wij hier op aarde maar voorbij­gan­gers zijn
wor­den we uit­ge­no­digd
altijd ver­trouwen en hoop te hebben
op een toe­komst,
die ver­der gaat ook na dit leven.
Daarvoor ont­van­gen we hier
de kracht van de sacra­menten.

Wat dat betreft zou ik hopen
dat de gods­dienst meer waar­de­ring zal krijgen
in onze samen­le­ving.

RK op haar CV

Ik sprak laatst een meisje
dat net van de PABO afkwam.
Ze ging sollici­te­ren
en had geaarzeld
of ze op haar CV zou zetten
dat zij katho­liek was, kerkbe­trok­ken en actief.
Het was tenslotte geeneens een katho­lie­ke school
waar zij sollici­teerde.
Ze heeft het toch gedaan.
Wat bleek?
Er waren veel sollicitanten geweest,
meer dan men had verwacht
en juist zij werd eruit gepikt
en zij kreeg die baan!
Ze had­den haar ker­ke­lijke ach­ter­grond
juist ge­waar­deerd
en daarin een meer­waarde gezien.

Vaak zijn we te bang
om ergens voor uit te komen....

Ik hoop dat de kerk in Nes
de taak om geloof en ver­trouwen
door te geven
en te beleven,
nog lang, heel lang mag kunnen vervullen.

De Geest maakt alles anders

We vieren vandaag het Pinkster­feest,
het feest van de heilige Geest.
Die heilige Geest daalde over de apos­te­len neer
en die wer­den veran­derd.
Zij waren bange mensen geweest,
die zich had­den op­ge­slo­ten in een boven­zaal,
angs­tig voor degenen
die hen mis­schien zou­den ver­volgen.
Ze had­den na­tuur­lijk een vor­ming gehad,
jaren had­den ze in het gezel­schap van Jezus ver­keerd,
maar toch:
ze durf­den niet naar buiten te komen met hun geloof
en ze wisten ook niet wat ze moesten zeggen.
En toen kwam dus de heilige Geest
en die maakte alles anders:
de leer­lin­gen durf­den hun geloof te uiten.
Zij lieten hun hart spreken,
waarin God de gaven van Zijn heilige Geest had uitgestort.
Zij lieten zich niet lan­ger lei­den
door hun angst­ge­voe­lens over wat er zou kunnen gebeuren,
hoe de mensen zou­den kunnen rea­geren,
zij zijn naar buiten gegaan
en hebben vrij­moe­dig getuigd.

Gevoed getuigen

Dat wens ik ook ons allen van harte toe.
Zeker, het is be­lang­rijk dat ons geloof gevoed wordt,
dat we kennis krijgen van de inhoud van ons geloof.
Ik kan het alleen maar aanra­den
om iets te doen om je geloofskennis te voe­den.
Onbekend maakt onbemind,
als we meer weten, kunnen we meer begrijpen
en kan het meer waarde voor ons krijgen.
En laten we dan ook geen angst hebben
om te getuigen van wat er leeft in ons hart,
om te spreken met liefde,
om te laten zien
dat ons hart is geraakt
door de kracht van de Geest.

Wens en proficiat

Dat die heilige Geest ons zal blijven bezielen en lei­den
en ons leven vrucht­baar zal maken
en dat we met Gods hulp
de blijde bood­schap van het evan­ge­lie
zullen kunnen door­ge­ven aan nieuwe gene­ra­ties,
dat wens ik ons allen graag toe.

Van harte proficiat met deze feest­dag
en Gods zegen voor u allen in overvloed
voor de ko­men­de jaren,
opdat het katho­lie­ke geloof
hier mag blijven wor­den gevierd en beleefd.
Amen.