Vijftig jaar Vaticanum II....

alleen een begin, een breuk of....

Dit jaar zal het vijf­tig jaar gele­den zijn dat het tweede Vati­caans concilie (Vaticanum II) werd geopend: op 11 ok­to­ber 1962 trokken de ruim twee­dui­zend bis­schop­pen plech­tig de Sint Pieter binnen om zich te be­zin­nen op alle grote thema's die de bis­schop­pen in de jaren ervoor zelf had­den aan­gereikt. Zo'n oecu­me­nisch concilie (= een kerk­ver­ga­de­ring van alle katho­liek bis­schop­pen van de gehele wereld) is een zeer be­lang­rijke en unieke gebeur­te­nis. Er vin­den dit jaar dan ook allerlei her­den­kingen plaats en ik ben bij ver­schil­lende van die gelegen­he­den gevraagd om iets te zeggen over de bete­ke­nis van dit concilie, waarover ik vrij veel gedo­ceerd en ge­schre­ven heb. Zater­dag 28 april was de eerste keer. Leden van de gebeds­kring van het semi­na­rie De Tilten­berg kwamen bijeen voor de jaar­lijkse gebeds­dag. Een 130 leden was geko­men, van de meer dan 1500 leden. Dat is welsi­waar min­der dan 10 % van de leden, maar toch een mooie opkomst en tege­lijk is het goed te weten dat zoveel meer mensen bid­den om goede nieuwe pries­ters.

Tijdens de lezing heb ik stil gestaan bij enkele hoofd­the­ma's van het concilie onder de noemer dat dit tweede Vaticanum het concilie was van de Kerk en van de dialoog. Daar­naast heb ik vrij veel aan­dacht besteed aan de door­wer­king van het concilie: velen van de aanwe­zigen herinner­den zich nog goed de jaren van het pas­to­raal concilie, dat in Neder­land na afloop van het tweede Vati­caans concilie plaatsvond en een periode van polari­sa­tie en tegen­stel­lingen inluidde. Vele von­den dat het concilie alleen een start­punt was geweest, een begin, en dat we nu ver­der moesten gaan.... Zo kwam het pas­to­raal concilie ertoe om het celi­baat te willen afschaffen. Anderen von­den dat het concilie een breuk was geweest met de Traditie en ken­den een grote weerstand tegen aanvaar­ding ervan. De bewe­ging die aarts­bis­schop mgr. M. Lefèbvre heeft ont­ke­tend is daar het meest bekende voor­beeld van. Tot op de dag van vandaag moeten we maar hopen en bid­den dat de breuk die daaruit is voortge­ko­men weer kan wor­den geheeld. Tenslotte was daar paus Paulus II die temid­den van de ver­war­ring en emotie van die jaren opriep om de do­cu­menten van het concilie te lezen en toe te passen in geloof aan en ver­trouwen op de lei­ding van de heilige Geest, die Zijn Kerk niet in de steek laat. Ik ben ervan overtuigd dat we dit moeten doen en dat we gelei­de­lijk steeds meer zullen ont­dek­ken hoe profe­tisch dit concilie is geweest, een gave van God voor deze tijd....