Geen stervenshulp maar levenshulp!
Zonder God en een naaste gaat het niet goed
Op zondag 16 oktober heb ik de zondagse Eucharistie gevierd met de parochianen van de Vier Evangelisten in de H. Pauluskerk in Amsterdam-Osdorp. Pastoor Dominiek Deraeve sdb en pastor Hans Visser ofm conv. concelebreerden samen met de twee Salesiaanse medebroeders van pater Dominiek. Na afloop had ik gelegenheid om de parochianen te ontmoeten en met hen te spreken.
Ik had de Nederlandse gemeenschap in de Pauluskerk nog niet eerder bezocht en ook daarom was ik blij dat ik nu in de gelegenheid was. Dezelfde kerk is ook parochiekerk van de Poolse gemeenschap waarmee ik eerder al heb kennis gemaakt, bioj gelegenheid van de heiligverklaring van paus Johannes Paulus II.
De Nederlandse gemeenschap vormt een samenwerkingsverband met de andere parochies in Amsterdam nieuw west.
Hieronder de homilie die ik deze ochtend in de Pauluskerk heb gehouden.
HOMILIE
Alleen...?
Er is eigenlijk bijna niets in ons leven
wat we zo moeilijk vinden
als alleen te zijn en alleen te staan.
Hoe vaak gebeurt het niet
dat iemand zijn man of vrouw verliest
en maar niet kan wennen
aan het alleen-zijn.
Vaker heb ik meegemaakt
dat een weduwe of weduwnaar
daarna iemand leerde kennen,
er een goede vriendschap ontstond
en dat de weduwe of weduwnaar daardoor
weer helemaal opleefde.
Wij mensen zijn door God geschapen
als sociale wezens,
wij zijn gemaakt
om in contact te zijn met anderen,
wij hebben anderen nodig
en wij zijn geroepen om samen met anderen
gemeenschap te zijn.
Zonder verbondenheid wordt het leven zwaar
Als mensen zich alleen voelen,
geen hartelijkheid en liefde ondervinden
en niet meer kunnen leven
in verbondenheid met anderen,
wordt het leven zwaar en moeilijk.
Wat moet dan ons antwoord zijn?
We moeten werken aan een maatschappij
waar aandacht is voor elkaar,
we moeten structuren
van liefde en verbondenheid
scheppen!
Stervenshulp?
Daarom vond ik het deze week
heel erg jammer
dat het voorstel is gedaan
vanuit het kabinet
om tot een regeling te komen
waardoor ieder recht heeft op stervenshulp.
Als je het leven niet meer wilt leven,
kun je hulp krijgen
om er een eind aan te maken.
De nood van onze samenleving
Dit is geen antwoord op de nood
van onze samenleving!
Het verhindert zelfs het antwoord
dat erin bestaat
om deze samenleving hartelijker,
liefdevoller en menswaardiger te maken.
Als de uitweg van de dood
als optie wordt aangeboden,
waarom zou je je dan inspannen
om een samenleving te creëren
die minder individualistisch is?
De nood van de samenleving is juist
dat God en de naaste zijn verdwenen.
Wat overgebleven is,
dat is het individu, het “ik”,
maar dat “ik” is ten diepste alleen...
Zelfmoord is een wanhoopsdaad,
die je niemand toewenst.
Het is een daad die betekent:
dit leven is niet meer de moeite waard.
Dan is geen stervenshulp
maar levenshulp gewenst!
De armen van Mozes
In de eerste lezing is het Mozes
die moet bidden voor zijn volk.
Als hij voor het volk bidt
en zijn armen opgeheven houdt,
gaat het dat volk goed
en is het aan de winnende hand.
Maar zijn armen worden moe
en tenslotte komen er twee anderen
die hem helpen
en zijn armen ondersteunen.
Het komt hier prachtig tot uiting:
Mozes bidt,
wij mensen hebben Gods hulp nodig;
Mozes krijgt daarbij ondersteuning,
want wij hebben andere mensen nodig,
naasten die ons steunen,
die ons weer verder helpen
als wij niet meer kunnen,
die ons de vreugde geven
om het samen met elkaar te doen.
God en de naaste:
we hebben die alle twee nodig.
Wat doen we dan?
Soms voelen wij ons alleen:
er is geen naaste om ons heen
en we voelen God op afstand staan:
hoort Hij ons wel?
Als die gevoelens komen,
wat doen we dan?
Gaan we in de ellende onder,
sluiten we ons af
of gaan we op zoek
naar God en naar de naaste,
naar plaatsen waar we hen kunnen ontmoeten?
De onrechtvaardige rechter
Jezus vertelt vandaag een parabel
om ons duidelijk te maken
dat God naar ons bidden luistert.
Natuurlijk zou Jezus
dit verhaal van de onrechtvaardige rechter
die uiteindelijk, na lange tijd toegeeft
en een weduwe recht verschaft
ook al doet hij aan God noch gebod,
niet vertellen
als we in ons gebed
altijd gemakkelijk en vlot
verhoring vonden.
Jezus vertelt de parabel
omdat mensen zich afvragen
of God hen wel hoort,
omdat mensen vaak het gevoel hebben
er alleen voor te staan.
Ik denk dat we allemaal weleens
hebben gebeden en gebeden en gebeden
en dat onze gebeden maar niet werden verhoord,
zodat we ons afvroegen:
zou God nu wel luisteren naar mijn gebeden?
En: bestaat Hij wel echt
als Hij maar geen antwoord geeft.
Gebedsverhoring
Aan de andere kant
zullen velen van ons
ook weleens hebben meegemaakt
dat we wonderbaarlijk iets kregen
waarom we hadden gebeden
dat iets heel goed en voorspoedig verliep,
veel beter dan we hadden kunnen denken
en dat we dat
als een gebedsverhoring hebben ervaren.
Je bent gelukkig
als je een groot geloof en vertrouwen
mag bezitten.
Jezus geeft vandaag antwoord
op de gevoelens van ons mensen
die vaak denken
dat God ons toch niet hoort
en ons in de steek laat.
En zeker het is zo
dat mensen vaak veel moeten meemaken,
lijden en verdriet blijven ons niet bespaard
en het doet ons pijn
wanneer we andere dierbare mensen zien lijden.
“Waarom moet dat nou?”,
vragen we ons af.
Kleine tekens
Wij kunnen niet alles verklaren,
niet alles begrijpen
en zeker de vraag waarom er lijden is,
blijft voor ons ergens een vraagteken.
Alleen krijgen we af en toe
een klein teken
dat God ons niet vergeet
en die kleine tekens
moeten ons moed geven
om te blijven vertrouwen
en te zoeken naar God
en naar de naaste.
Samen!
Ja, we zijn geschapen
om in verbinding te staan
met God en de naaste.
Soms moeten we zoeken
om God en die naaste te vinden
en ons te laten vinden.
Laten we bidden tot God
en laten we open staan voor elkaar
om deze aarde
iets mooier te maken.
AMEN
