Inwijding kerkgebouw Halfweg
Twee parochianen onderscheiden
Op zondag 25 juni werd in Halfweg het nieuwe kerkgebouw gezegend. Twee parochianen kregen de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice en een volwassene ontving het doopsel en vormsel. Alle reden dus voor een feestelijke dag!
De nieuwe kerk is licht en modern en telt zo’n tweehonderd zitplaatsen. Die waren op deze ochtend allemaal gevuld met parochianen die deze feestelijke dag wilden meemaken. Het was een feestelijke viering, waarbij aan het begin de muren en de gelovigen werden besprenkeld met het gewijde water. Wim Meijer ontving het heilig doopsel en het vormsel. Ik wens hem heel veel zegen toe voor zijn weg met God.
Henny Terwijn en Gé Nibbering kregen de pauselijke onderscheiding opgespeld, of liever: dat was de bedoeling, maar bij één van de onderscheidingstekens ontbrak de speld waarmee dit bevestigd moest worden. Het mocht de pret niet drukken en deed niets af aan de waardering voor de jarenlange inzet van beiden voor de parochie en het samenwerkingsverband. Mw. Terwijn als hoofd van secretariaat, zorg voor het parochieblad, kerkbestuur, begeleiding van vrijwilligers; de heer Nibbering in de zorg voor de totstandkoming van het samenwerkingsverband van Halfweg met Haarlemmerliede, Spaarndam, Vijfhuizen en Badhoevedorp en in zijn onmisbare inzet voor de bouw van de vernieuwde kerk. Van harte proficiat aan hen! In hen eerden we ook alle vrijwilligers, want zonder hen kan de parochie haar werk niet doen!
Homilie
Huis van God
We vieren vandaag terecht feest.
Misschien dat sommigen nog denken:
het kerkgebouw is half weg,
maar met de helft die over is,
is een mooie, intieme ruimte geschapen
waarin we God mogen eren,
steun en genade mogen ontvangen
en samen mogen komen als gemeenschap
om ons geloof te vieren.
Hier belijden we samen
dat we Jezus willen volgen,
worden we geïnspireerd
en geestelijk gevoed,
we gedenken Zijn sterven en verrijzen,
zoals Hij dat heeft gevraagd
en we loven en danken God,
Godslamp
die ons adem geeft en leven.
Want daar gaat het om,
in zekere zin is het kerkgebouw secundair,
maar ook weer niet helemaal:
hier woont de Heer in ons midden,
met de godslamp die bij het tabernakel brandt,
als teken van Zijn aanwezigheid.
Soms komen mensen in de kerk
en worden er geraakt
door het mysterie van Gods aanwezigheid.
Alphonse Ratisbonne was zo’n man.
Hij zei later
over zijn bezoek aan een kerk:
Ik ging erin als heiden,
ik kwam eruit als katholiek.
Handen en voeten
En we ontvangen Hem natuurlijk
als we de heilige communie ontvangen.
Dat is tegelijk een opdracht.
Want als wij horen:
“Lichaam van Christus”,
worden we telkens weer geroepen
om Lichaam van Christus te zijn,
dat wil zeggen
om verbonden te blijven
met onze kerkgemeenschap
en Jezus handen en voeten te geven
in de wereld en het leven van iedere dag.
In dit zo mooi vernieuwde gebouw
worden we dichter bij elkaar gebracht
om steeds meer gemeenschap van Christus te worden.
Daarom is het passend en mooi
dat we vandaag Wim Meijer
door het doopsel en vormsel
in de kerkgemeenschap mogen opnemen.
Geen soft gedoe!
We hebben zojuist het evangelie gehoord
waarin Jezus die handelaars uit de tempel drijft.
Ze mogen van het huis van Zijn Vader
geen markthal maken.
Het gaat er stevig aan toe:
er komt een gesel aan te pas
en het geld wordt van de tafels geveegd.
Geen halve maatregelen, geen soft gedoe!
Dat doet me denken aan die mannen
die heel vroeger in onze katholieke kerken
waren te vinden:
zo’n suisse met een sjerp waarop geschreven stond:
“Eerbied in Gods huis”.
Die moesten de kerkgangers,
vooral de jongeren,
tot de orde roepen,
als ze zaten te kletsen of te draaien.
Dat doen we nu natuurlijk niet meer,
al is een beetje eerbied nooit verkeerd.
Kom maar binnen
met iets van dat besef
dat we hier
in het huis van de Vader zijn.
Die tempel zijn wij!
Toch ging dit evangelie
eigenlijk meer om iets anders.
Johannes de apostel en evangelist,
die de schrijver van dit evangelie is,
geeft ons een hint
door even het paasfeest van de Joden
en de verrijzenis van Jezus
te noemen.
Hij wil zeggen:
De tijd voor de offers van schapen en runderen,
zoals die door de Joden in de tempel werden gebracht,
is nu voorbij,
een nieuwe tijd is aangebroken
en een nieuwe tempel wordt gebouwd;
die tempel is het lichaam van Christus
en die tempel zijn wij,
wij allemaal samen.
Jullie zijn mijn handen!
Het verhaal is heel bekend:
in een klein dorpje in Normandië, in Frankrijk,
stond in de tweede wereldoorlog
na de invasie van de geallieerden
een plat gebombardeerd kerkje.
Maar het kruis hing er nog,
alleen de handen en de armen van dat kruis
waren in al dat geweld verdwenen.
Iemand had er een kaartje aangehangen
met de tekst:
“Jullie zijn mijn handen”.
Proficiat
Het is onze opdracht
om met de genade mee te werken.
God geeft ons kracht,
wij gaan iets doen,
iets moois voor het koninkrijk van God,
al naar gelang we kunnen.
De één kan vooral bidden,
een ander zet zich daarnaast in
voor de naaste of de kerk.
Alle onderzoeken zeggen
dat mensen met een kerkelijke achtergrond
vaker vrijwilligerswerk doen
dan andere mensen.
Laat je hier dus inspireren
tot inzet in het dagelijks leven!
U hebt nu een prachtig nieuw kerkgebouw,
maar het zou natuurlijk zonde zijn
van al het geld en alle inzet
als dit gebouw hier leeg bleef staan.
Daarom zou ik U willen vragen:
nodig eens iemand in uw omgeving uit
om met u mee naar de kerk te gaan.
Waag het er eens op!
We willen eigenlijk
dat steeds meer mensen hier in dit gebouw
worden geïnspireerd
om lichaam van Christus te zijn,
het evangelie
handen en voeten te geven.
Ik wil U van harte feliciteren
met dit mooie kerkgebouw.
Dat hier veel zegen van uit mag gaan,
dat hier vele gebeden op zullen stijgen,
dat hier veel inspiratie zal worden opgedaan
en kracht en zegen zal worden gegeven
in mooie en donkere tijden.
Met heel veel dank
aan allen die zich hebben ingezet
om dit mooie resultaat te bereiken!
(NB: Ik kreeg nog een reactie dat het beeld van Christus aan het kruis zonder handen zich niet in Normandië, maar in Münster, in de Hl. Ludgerkerk bevindt. Het is beschadigd in 1944 en later door de H. Jozefmaria bezocht)