Er gebeurt veel goeds in de Vitus

125 jaar Cuijperskerk in Hilversum

Zondag 3 sep­tem­ber werd in Hilversum het 125 jarig bestaan van de Sint Vitus­kerk gevierd met een pontificale Eucha­ris­tie­vie­ring, een ont­hul­ling en een pa­ro­chie-ont­moe­ting in de tuin. Onder de aanwe­zigen burge­mees­ter Pieter Broertjes, de voor­zit­ter van de Raad van kerken,Jan Willem Meinsma, en Ismet Kececi, van de Turks Islami­tische moskee.

Burge­mees­ter Broertjes hield aan het einde van de vie­ring een toe­spraak waarin hij aangaf dat kerk en staat welis­waar ge­schei­den zijn in ons land maar dat dit een goede samen­wer­king in respext voor die schei­ding, niet in de weg staat. Goede samen­wer­king is er wel in het Hilversumse. Ismet Kececi omarmde pastoor Dresmé en getuigde van goede ver­hou­dingen en samen­wer­king op bepaalde vlakken: "We zijn broe­ders". Die samen­wer­king is er ook met de andere chris­te­lijke ge­meen­schappen binnen de Raad van Kerken.

De Eucha­ris­tie­vie­ring werd opge­luis­terd door het het dames- en heren­koor van de Vitus, het Gre­go­ri­aans koor en het kin­der­koor. En na­tuur­lijk waren er vele mis­die­naars en acolieten, zoals in de Vitus goed gebruik is.

Aan het einde van de Mis wer­den twee panelen ont­huld die prach­tig gerestaureerd waren: de Mannaregen en het water uit de rots, verhaald in het boek Exodus 16 en 17 en vooraf­beel­ding van de Eucha­ris­ti­sche gaven. Daarom waren ze voor de zesti­ger jaren als vleugelpanelen aan het hoofdaltaar beves­tigd, toen verwij­derd en opge­slagen, slecht behandeld en bijna ver­gaan, maar nu in nieuwe glorie weer te bewon­de­ren terzijde van het orgel in het linkerzij­schip.

Na de Mis was er in het Anna gebouw achter de kerk en buiten een ont­moe­ting met koffie en taart, hapjes en drankjes, waar vele pa­ro­chi­anen aan deelnamen.

Ja, de Vitus kan weer terugzien op een mooi en geslaagd jubileum!

HOMILIE

Proficiat!

Aller­eerst aan U allen:
van harte proficiat met deze mooie dag:
125 jaar sint Vitus­kerk
en die kerk staat er stralend bij,
jong en schoon als een bruid,
een bruid van de Heer.

Meester­werk

Ja, de Sint Vitus­kerk is een prach­tig bouw­werk,
met zijn toren van 98,3 m
is dit de hoogste katho­lie­ke kerktoren van ons land
en op drie na de hoogste van alle kerken.
Dit is een meester­werk van Pierre Cuijpers,
die het Centraal Station en het Rijks­mu­seum
in Am­ster­dam ontwierp
en de troon waarop de koning zit op Prinsjes­dag.
Andere bekende kunste­naars
als Mengel­berg, Nicolas, Henri Jonas en Cuijpers zelf
hebben aan het interieur van deze kerk gewerkt.
U weet dat waar­schijn­lijk allemaal al wel....
Niet voor niets wordt de Vitus
wel de ka­the­draal van het Gooi genoemd!

Dat is be­lang­rijk...

Toch is niet het be­lang­rijk­ste
wat voor grote kunste­naars hier hebben gewerkt
en hoe fraai de stenen op elkaar gesta­peld zijn.
Want het gaat om de levende stenen;
zoals Paulus in de Korinte-brief zei:
wij zijn Gods tempel,
wij zijn Zijn kerk
want de geest van God
woont in ons.
En het gaat om het goede zaad
dat hier wordt uitgezaaid
en dat U opneemt in uw hart.
Dat is het eigen­lijke, grootste feest vandaag
dat U een levende ge­meen­schap vormt
en dat u in Zijn kracht en uit Zijn Woord en Sacra­ment
wilt leven en wilt werken!
Want ons leven is gegeven
en dat leven heeft een doel,
alles komt uit Hem
en gaat weer naar Hem toe.

Vele eeuwen

Vijf­hon­derd jaar gele­den, in 1516, werd
Hilversum als pa­ro­chie gesticht;
en het katho­lie­ke geloof
werd hier zelfs al vele eeuwen eer­der beleefd
in een kleine kapel.
Dit is dus een dag om te danken
voor dit mooie kerk­ge­bouw
en voor een mooie ge­meen­schap
die U samen in Christus mag vormen.

Veel goeds

Daar ben ik U ook namens het bisdom
vandaag bij­zon­der dank­baar voor:
twee keer waren hier diaken­wij­dingen,
mijn eigen bis­schops­wij­ding is hier geweest,
lange tijd kwam hier de tele­vi­sie-mis vandaan
en de pa­ro­chie biedt een plaats
aan allerlei mooie ini­tia­tie­ven,
bij­voor­beeld voor kin­de­ren, jon­ge­ren en ge­zin­nen.
In de Vitus kan veel, veel goeds!

Daar is veel inzet van vrij­wil­li­gers mee verbon­den.
Vandaag op deze dag zeg ik:
Dank daarvoor!
Veel dank voor Uw inzet en Uw uit­stra­ling!

Geen project van boven af

Een kerk is niet zomaar een gebouw.
Het is ook geen gebouw dat hier is neer gezet
door een weel­derig rijk instituut, Nee!
Op vele plaatsen in de kerk kunt U nog een beetje zien
hoe dat des­tijds is gegaan:
in som­mi­ge ramen en beel­den
staat een inscriptie over de gevers
met jaartallen bij­voor­beeld van mensen
die hun huwe­lijks­feest her­dachten;
een man gaf een raam ter ge­dach­te­nis
aan zijn overle­den vrouw;
een pastoor deed dat bij zijn zilveren pries­ter­feest
en ga zo maar door;
veel gevers ook schonken een mooi bedrag
of een beeld in deze kerk
maar wil­den onbekend blijven;
de toren werd gebouwd
door ruim 900 pa­ro­chi­anen
die zich in­schre­ven voor een jaar­lijks bedrag.
En zo is het eigen­lijk altijd gegaan
tot op de hui­dige dag:
de kerk was geen project
van de kerk van boven af.
Het was een uiting van geloof en ver­trouwen
van een kerk die ge­meen­schap is.
In de stenen en in alles
zitten geloof en dank­baar­heid van mensen
om al wat God aan hen gegeven heeft
en om alle goede zaadjes
die zijn uitgezaaid
en die - mis­schien zon­der dat wij het weten -
vrucht gedragen hebben, zijn uitgegroeid.
Wij kunnen de vruchten niet meten,
dat kan God alleen.
Wij wor­den alleen uit­ge­no­digd
om te ver­trouwen en te geloven in de vruchten!

Bij­zon­dere momenten

Mensen hebben hier mooie momenten beleefd:
een doop - er is hier een dame die 96 jaar gele­den
in deze kerk werd gedoopt -
een eerste communie, een huwe­lijk of jubileum,
een Pasen of Kerst;
en ze hebben hier troost gevon­den in droef­heid,
bij ziekte en lij­den, bij een uit­vaart;
heel bij­zon­der denk ik ook
aan de slacht­of­fers van de ramp met de MH 17
en aan al hun fami­lie­le­den en vrien­den, aan allen;
ik ben pastoor Dresmé bij­zon­der dank­baar
dat hij zich zo gewel­dig voor hen heeft ingezet.

Een licht dat altijd brandt

Dit is een huis waar God kan wonen,
een God die begaan is met mensen.
We hoor­den in de eerste lezing
hoe Gods heer­lijk­heid
ooit de tempel in Jeru­za­lem vervulde.
God was daar aanwe­zig.
Zo is het ook hier.

In deze kerk brandt een Gods­lamp,
een licht dat nooit uitgaat,
ook niet als alles duister is.
Het is een klein teken
dat God bij ons aanwe­zig is
in onze vreug­den
en in ons verdriet;
hier is Hij bij­zon­der in het ta­ber­na­kel
waar de communie wordt bewaard.
Hij is er en Hij wacht op ons
met open Vader-armen.
Vandaar dat je eigen­lijk van­zelf
een beetje stil en rus­tig wordt
als je de kerk betreedt.
Een rust­punt, iets van troost en vrede
omdat hier iets is
wat je elders niet vindt;
uit­ein­delijk - zo mogen wij zeggen -:
omdat God hier is,
omdat Jezus hier is,
omdat Zijn heilige Geest hier is
en met je op weg wil gaan.

Vinger­wij­zing

125 jaar Vitus­kerk,
wat is dat op de eeuwig­heid?
Een adem­tocht,
de jaren gaan zo snel voorbij,
mis­schien kwamen uw ouders, groot­ou­ders
en betovergroot­ou­ders hier al....
gene­ra­ties zijn voorbij gegaan.
Ook ons leven is maar even,
we kennen dag noch uur,
maar deze plek met zijn toren
is en blijft
een vin­ger­wij­zing naar de eeuwig­heid:
er is meer -
dit is een gebouw dat mensen samen­brengt, verbindt
met God, met elkaar
want we kunnen het niet alleen....