In een vloek en een zucht is het leven voorbij...

Sta je klaar - 32e zondag door het jaar A

Zondag 12 no­vem­ber was ik voor de zon­dagse Eucha­ris­tie en ont­moe­ting met de pa­ro­chi­anen in De Noord (Heer­hu­go­waard Noord), waar diaken Hans Bruin werk­zaam is. De pa­ro­chie heeft een mooi vormsel­pro­ject waarin jon­ge­ren betrokken wor­den bij de voor­be­rei­ding van de vor­me­lin­gen. Ook op andere manieren probeert de pa­ro­chie jon­ge­ren en kin­de­ren bij het pa­ro­chie-gebeuren te betrekken.

Deze zon­dag zong het dames- en heren­koor Sint Caecilia en dat klonk goed. Op week­da­gen is er na school­tijd een kerk-ac­ti­vi­teit voor de kin­de­ren van de basis­school en voor jon­ge­ren is Sint Vergilius van start gegaan, dat volgend jaar met een eigen bier "om te delen" op de proppen gaat komen voor het goede doel.

Boven de ingang van de kerk staat de spreuk die vroe­ger de suisses (kerk­wach­ten) op hun sjerp ge­schre­ven had­den staan: Eerbied in Gods huis!

HOMILIE

Terug­kij­ken

Hoe kijkt U naar het leven en naar de toe­komst?
Er zijn mis­schien dingen waar u angst voor hebt
of waar U liever niet aan denkt
en er zijn ook mooie dingen
en er is gewoon vaak veel gebeurd.

Nu ik wat ouder gewor­den ben
en soms weleens terug kijk naar het verle­den,
valt me vooral heel erg op
hoe enorm snel de jaren voorbij zijn gegaan.
In mijn erva­ring was ik - als het ware -
gis­te­ren nog een jon­gere
die dacht dat die een heel leven
voor zich had - een bijna eindeloos lang leven -
en vandaag ben ik alweer een oude man.
Zoveel jaren liggen achter mij
- voorbij in een vloek en een zucht -
en hoeveel jaren zal ik nu nog hebben?
Het grootste deel van mijn leven
is al weer voorbij!

Passanten

Wie ook weleens zulke gedachten krijgt
- en dat gebeurt de meesten van U waar­schijn­lijk wel -,
ervaart de betrekke­lijk­heid van het leven:
we zijn maar passanten op de aarde.
Mis­schien dat dan ook terecht de gedachte komt
dat we niet te veel belang moeten hechten
aan de dingen van deze wereld
- aan het geld en het goed,
aan wat we willen hebben en bereiken -
om ons beter voor te berei­den
op wat hierna gaat komen.

Ja, dat zijn gedachten
die ook wel een beetje horen
bij de no­vem­ber­maand,
die we zijn be­gon­nen met het vieren
van Aller­hei­ligen en Aller­zie­len:
dan gaan onze gedachten
naar de heiligen in de hemel
en dier­ba­re mensen die ons zijn voor­ge­gaan.

Niet meteen samen­wo­nen

Ook de lezingen van de heilige Mis
gaan vandaag mee in deze lijn.
We hoor­den de parabel of gelijkenis
van de bruidsmeisjes,
vijf waren dom en dwaas,
vijf waren ver­stan­dig en wijs.
Dit is een verhaal dat Jezus ver­telt
om iets dui­de­lijk te maken.
Het verhaal is niet perse echt gebeurd
al is de situatie uit het dage­lijks leven geno­men;
het gaat om de gelijkenis, de vergelij­king met ons leven.
In Jezus’ tijd werd het huwe­lijk gesloten met een over­een­komst,
maar men ging daarna nog niet meteen samen­wo­nen.
Samen­wo­nen deed men pas een tijdje na het huwe­lijk.
Eerst werd het huwe­lijks­feest voor­be­reid
en alles werd voor het leven samen klaar gemaakt.
Dan kwam de grote dag van dat feest
waarop de bruidegom de bruid
bij haar ouders thuis ging ophalen
om haar fees­te­lijk mee te nemen
naar het eigen huis
waar het huwe­lijksleven zou beginnen.

Bran­dende lampen

De bruidegom werd bij het ouder­lijk huis van de bruid
opgewacht door bruidsmeisjes
met bran­dende lampen
en bruid en bruidegom gingen dan
onder die fees­te­lij­ke be­ge­lei­ding
naar het nieuwe huis of de zaal
waar het feest werd gevierd.
In zui­de­lijke lan­den
is men niet altijd heel punctueel;
Ik heb zelf in Italië bij de kerk
weleens een uur op het bruidspaar moeten wachten.
Wij hebben een klok,
maar zij hebben de tijd,
dus het was heel gewoon
dat de bruidegom uren te laat kwam.
Zo gaat het ook in dit verhaal.

Het gaat om ons!

De bruid komt niet voor in het verhaal
en de vijf bruidsmeisjes zijn wel heel erg dom:
uren staan ze te wachten,
maar ze komen er pas achter dat ze geen olie hebben
als de bruidegom eraan komt.
En de andere vijf rea­geren nogal fel:
ze willen hun olie niet delen.
De bruidegom is ook wel fors,
zeker voor zo’n fees­te­lij­ke dag:
die domme meisjes kent hij niet
en ze vin­den de deur op slot!

Maar dit verhaal wordt zo ver­teld
omdat het gaat om de gelijkenis.
Het gaat om ons, mensen
die wachten op de Heer
en die op het feest van God
zijn uit­ge­no­digd
en mogen binnen­gaan in de hemel,
als wij daar klaar voor staan.

Leven bij de dag

Hoe kijken we naar de toe­komst?
Som­mi­ge mensen kijken helemaal niet
naar de toe­komst,
ze leven bij de dag.
Daar zit ook wel iets goeds in.
Jezus zegt zelf ergens in het evan­ge­lie
dat we ons geen zorgen moeten maken
voor de dag van morgen,
want iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen.
Dus niet lopen piekeren
over hoe het ver­der moet,
we mogen leven met ver­trouwen.
Dat ver­trouwen geeft hoop en vreugde.
Het is de beste voor­be­rei­ding.
Wie ver­trouwen heeft staat altijd klaar
en de Heer kan komen.

Onvoor­be­reid

Vijf van die bruidsmeisjes uit het verhaal
dachten nergens over na,
ze hiel­den zich er niet mee bezig
en dat werd niet op prijs gesteld,
want al wisten ze wat ze moesten doen
en waarvoor ze waren geko­men,
ze had­den zich toch niet voor­be­reid.

Het koffertje

Waar leven we voor,
staan we klaar om de Heer te ont­van­gen?
Is er nog iemand met wie we het goed moeten maken,
zijn we met ons eigen leven verzoend?
Staan we klaar voor anderen?
Is ons koffertje voor de grote reis gepakt?

Daar gaat het in dat evan­ge­lie om.
We weten niet wanneer Hij komt.
Een goed en waarde­vol leven, ver­trouwen,
een mooi spoor dat we achterlaten,
dat is de olie waar­mee we die lamp
bran­dend kunnen hou­den
om de Heer welkom te heten..