Over de vasten en onze ingrijpende ervaringen

“Stof ben je en tot stof zul je wederkeren”

Op Aswoens­dag vier­den we de heilige Eucha­ris­tie in de ka­the­draal mooi en ingetogen met zang van het mannen­koor. We zijn de veer­tig­da­gen­tijd binnen­ge­gaan met het askruisje, een bijbels gebaar als uitdruk­king van het verlangen om boete te doen en een niewe begin te maken. Die weg van boete en beke­ring zal uit (kunnen) mon­den in de Paas­biecht, waarna we het grote feest van Christus' ver­rij­ze­nis op Pasen met vreugde en vrede mogen vieren. Ik wens ie­der­een een goede veer­tig­daag­se tocht door onze eigen kleine woes­tijntjes...

Ingrijpende erva­ringen

Wij mensen kunnen heel erg lij­den
onder wat andere mensen van ons denken, wat ze over ons zeggen,
vooral na­tuur­lijk als het niet juist is,
als we het als een onrecht­vaar­dig oor­deel ervaren.
Soms voel je je dan heel alleen staan, onbegrepen.
Het is heel na­tuur­lijk en be­grij­pe­lijk dat dit ons pijn doet.
Toch kan zo'n erva­ring
- die ie­der­een weleens mee maakt -
ook zijn goede kanten hebben,
zoals iedere zeer per­soon­lijke, diepin­grij­pende erva­ring,
- hoe pijn­lijk die ook is
en hoe moei­lijk het ook is om daar­mee om te gaan -,
toch zijn goede kanten kan hebben,
ons veel brengen.
Zo'n erva­ring haalt ons als het ware uit de massa, uit de groep;
We krijgen ineens heel per­soon­lijk iets te ver­werken
en hoe zeer het ook doet,
als we dat proberen te doen,
eraan werken om ermee om te gaan,
om het goed op te nemen en te ver­werken,
dan vormt dat ons enorm als persoon;
een vor­ming die rijke vrucht kan dragen
in heel het ver­dere leven.
Je gaat de dingen anders bekijken,
je wordt meer zelf mens,
min­der - als ik dat zo mag zeggen: - kuddedier.

Gekletst wordt er toch...

Om bij het voor­beeld te blijven
dat er over je gekletst wordt:
in som­mi­ge huizen vind je de spreuk:
"Wat je ook doet, gekletst wordt er toch".
De gedachte is dui­de­lijk:
de bewoners hou­den zich­zelf en anderen voor
dat je het beste gewoon jezelf kunt zijn
en je niets aantrekken van wat mensen zullen zeggen,
ervan vin­den, hoe je over­komt.
Ga maar de weg die je moet gaan,
trek je niet zoveel van andere mensen aan.
Streef ernaar een vrij mens te wor­den.

Gevangen

Na­tuur­lijk kan het ook gebeuren
dat mensen die vin­den
dat ze onrecht­vaar­dig wor­den be­oor­deeld of be­spro­ken,
in haat en wraak­zucht blijven hangen;
dan ben je geen vrij mens,
maar een gevangene
van je eigen gevoelens
en van de behoefte aan erken­ning
van ons eigen ik.
Het is goed ernaar te streven
daar­van meer vrij te wor­den.

Los komen

De veer­tig­daag­se vas­ten­tijd wil daarbij helpen.
Het is een oefe­ning om los te komen
van ons­zelf en van de gericht­heid op ons­zelf,
van de materie en van mate­rië­le behoeften,
van het oor­deel van mensen,
van de angst om boven de middelmaat uit te steken.

Vrij voor het goede

Het evan­ge­lie wijst ons daartoe de weg:
het nodigt ons uit om in de veer­tig­da­gen­tijd
goede dingen te vol­bren­gen:
ge­rech­tig­heid te doen, armen te helpen,
te bid­den en te vasten,
dus ons iets te ontzeggen op het gebied van eten en drinken.
Maar we wor­den daarbij gewaar­schuwd:
doe het niet voor het oog van de mensen,
doe het voor je hemelse Vader.
We hoeven niet op te vallen,
maar het zou goed zijn als we vrijere mensen wer­den,
vrijer om het goede te doen
en daar niet van weer­hou­den te wor­den
door wat andere mensen zeggen,
of door ons eigen ik
dat zoveel voor zich­zelf nodig heeft.

Nieuw leven

Alles is ver­gan­ke­lijk,
ook ons eigen leven,
stof en as.
Het askruisje
dat we ont­van­gen zal voor ons
daar­van een teken zijn.
Teken ook van onze gezind­heid
om ons in de ko­men­de veer­tig­da­gen­tijd
te be­zin­nen op het wezen­lijke,
ons meer vrij te maken van wat
eigen­lijk niet zo be­lang­rijk is,
maar waar we vaak wel teveel belang aan hechten.
Zo zullen we het paas­feest kunnen vieren
als feest van nieuw leven.
AMEN