Goddelijke logica:

een Kind komt de wereld redden

De dag­mis van Kerst­mis heb ik in de H. Engelmundus­kerk in Driehuis gevierd. De kerk was mooi versierd en de beide Nacht­mis­sen - een kin­der­vie­ring en een 'gewone' nacht­mis - waren druk bezocht. Nu was het wat min­der druk; we ston­den in het volle licht van de eerte kerst­dag stil bij het Woord dat mens gewor­den is en het licht dat in de duisternis schijnt.

Homilie

Vannacht heeft weer
het aloude kerste­van­ge­lie geklonken
over de volk­stel­ling
die keizer Augustus had veror­dend
en de vele mensen die ge­dwon­gen waren
- als een speelbal van de macht
van die grote Romeinse keizer -
om op reis te gaan
naar de stad waar zij vandaan kwamen
en zich te laten in­schrij­ven
om geteld te wor­den.
Onder hen waren Jozef en Maria,
die hoogzwan­ger was van Jezus.
Daardoor werd Jezus in Beth­le­hem geboren,
in een stal tussen dieren,
bezocht door een paar een­vou­dige her­ders,
maar engelen had­den daarbij gezongen:
“Eer aan God” en:
“Heden is U een red­der geboren”.

Men­se­lijke be­schou­wing

Het mooie in dat evan­ge­lie is
dat er een God­de­lijk per­spec­tief is
én dat een men­se­lijke be­schou­wing zich opd­ringt.
Want als we het men­se­lijk bekijken,
stelt het allemaal niet veel voor
met die familie en dat Kind:
een Keizer Augustus in het verre Rome
hoeft maar een handteke­ning te zetten
en het leven van deze mensen staat totaal op zijn kop.
Zo weinig hebben zij te ver­tellen.
Ze móeten gaan
en de geboorte vindt plaats bij de dieren.
Nee, dat is geen teken van red­dende macht,
tenminste: in onze mensenogen.
Hoe kan een kind van deze mensen
iemand red­den?
Een lachertje, zo lijkt het.

Maar het feit dat vrijwel niemand meer
aan keizer Augustus denkt
en hon­der­den miljoenen mensen
de naam van Jezus dage­lijks aan­roe­pen
en Hem als hun voor­beeld en ver­los­ser zien
en Hem proberen na te volgen,
maakt ons dui­de­lijk
dat het niet zo is
als je met men­se­lijk ogen kijkend,
zou ver­wach­ten.

Door geloof geïnspireerd

Dezer dagen uitte een onder­zoe­ker
zijn verontrus­ting in de krant:
ker­ke­lijke mensen zijn tweemaal vaker vrij­wil­li­ger
dan niet-ker­ke­lijke mensen.
Hoe moet dat nu Neder­land
steeds onker­ke­lijker wordt?
En hoeveel hon­derd­dui­zen­den mensen
zetten zich in voor mensen in arme lan­den
- vaak waar niemand anders dat doet -,
geïnspireerd door hun geloof in Jezus Christus?
Zeker, mensen van de kerk hebben ook veel kwaad gedaan,
maar dat is niet de in­spi­ra­tie die van Jezus is uit­ge­gaan,
die in­spi­ra­tie is: “Hebt elkaar lief,
zoals ik U heb liefgehad”,
Geloof, hoop en liefde
daar komt het op aan!

God­de­lijke logica

Nee, niet die “almach­tige” keizer Augustus,
maar dat kleine Kind van Beth­le­hem
heeft de grootste kracht en macht!
Terwijl toch dat Kind geen wapen heeft opgepakt
en geweld steeds con­se­quent heeft afgewezen!
Geen wapens, geen ordetroepen,
geen macht, geen geweld
heeft Hij gewild.

Dat is de god­de­lijke logica!

Het is de zachte kracht van de liefde,
de kracht van de over­tui­ging, van Zijn woord
en bovenal de kracht van Zijn offer,
het offer van Zijn leven,
dat dit tot stand heeft gebracht.

Een band...

In zekere zin geldt dat ook voor ons:
Hoe krijgen ouders een band met hun kin­de­ren?
Door de liefde!
Door hun ver­bon­den­heid met hen
in allerlei kleine en grote, concrete dingen;
door wat zij voor hen over hebben!
Doordat zij aan het bed van hun kind zaten
toen het ziek was,
door dat kleine gesprekje, die belang­stel­ling
en harte­lijke aan­dacht.
Het zit ‘m vaak in kleine dingen...

Liefde is niet het roman­tische gevoel,
maar dat je er voor iemand bent.

Wij mensen denken vaak dat macht telt.
“Hoeveel divisies heeft de paus?”
vroeg Stalin
toen iemand hem zei
dat het de paus goed zou doen
als hij wat men­se­lijker zou zijn.

Er is een men­se­lijk per­spec­tief
en er is een god­de­lijk per­spec­tief.

Woord, licht

Vanmorgen hebben we het begin
van het Johannes evan­ge­lie gehoord.
Dat gaat over een Woord waardoor alles gewor­den is
en over een licht
dat in het duister schijnt.
Zo is God, zo is Jezus Christus,
Hij is licht en het Woord
op zoek naar mensen die Hem aan­vaar­den...
Maar, staat er dan,
dat woord wordt ge­spro­ken
en dat licht is in de wereld gaan schijnen,
toch nam de wereld het niet aan....

God is ons niet ver­sche­nen
met macht en majes­teit,
maar heel een­vou­dig en verborgen,
in een Kind en een mens die lijdt.

En zo is kerst­mis voor ons
een uit­no­di­ging om
een­vou­dig en nederig
dat woord te over­we­gen
en dat licht in ons hart te laten schijnen
en zo met dat Kind,
met Jezus,
op weg te gaan
naar de Vader....