Laat hen niet zonder kerkelijke uitvaart gaan!

Eucharistieviering in de St. Laurentiuskerk van Heemskerk

Zondag 11 au­gus­tus (19e zon­dag door het jaar C) was ik in de Lau­ren­tius­kerk in Heems­kerk voor de heilige Mis, daags na het feest van Lau­ren­tius. Ik heb er toch even aan­dacht aan besteed, al viert de pa­ro­chie het een week later omdat het koor dan weer terug is van vakantie. Waak­zaam­heid was het thema en uitzien naar de eeuwig­heid en de ko­men­de Heer. Jammer genoeg is dat niet ie­der­een gegeven. Soms laten kin­de­ren hun gelo­vi­ge ouders zon­der ker­ke­lijke uit­vaart gaan...

Homilie

Lau­ren­tius

Van harte proficiat alvast met de naam­dag
van uw patroon­hei­lige Lau­ren­tius.
Het is een mooie heilige
die moe­dig als marte­laar is gestorven
en de keizer de armen liet zien
als de schatten van de kerk.
Gisteren was zijn feest­dag,
maar ik heb begrepen dat die
volgende week hier zal wor­den gevierd.
En dat is goed.

Deken Cassee

Na­tuur­lijk wil ik in deze Eucha­ris­tie
bij­zon­der aan deken Ton Cassee denken
die zeer erns­tig ziek is.
Moge de Heer hem sterken
in deze tijd,
dat vraag ik op de voor­spraak van Maria
die hij altijd zo trouw heeft vereerd.
Ik weet dat hij met geloof uitziet
naar de dag dat de Heer
die hij op aarde heeft gediend,
hem komt halen
en tege­lijk ook dank­baar is
met deze tijd die hem nog gegeven is.
De laatste weken
maakte hij het gelukkig wat beter,
maar het is goed
dat we in ons gebed
in deze tijd aan hem denken.

Er komt een einde aan

De lezingen gaan deze zon­dag precies
over de waak­zaam­heid
en het uitzien naar de komst van de Heer
als iets wat voor ons allen be­lang­rijk is.
Veel mensen praten en denken liever niet
over het einde van hun leven.
Ze denken liever aan iets leukers.
Toch is dat zo ongeveer
de enige zeker­heid die wij
over ons aardse leven hebben:
er zal een einde aan komen!
Er komt een dag
dat we afscheid nemen.

Niet zon­der ker­ke­lijke uit­vaart!

Het komt nogal eens voor
dat gelo­vi­ge, gods­diens­tige mensen
zon­der ker­ke­lijke uit­vaart
wor­den begraven of gecremeerd,
omdat de kin­de­ren en klein­kin­de­ren
aan het geloof niets meer doen.
Dat is erg jammer.
Aller­eerst na­tuur­lijk
omdat we geloven in de kracht
van het gebed en van een Mis
die voor de over­le­de­ne wordt opgedragen
en ook omdat het leven en de over­tui­ging van de over­le­de­ne
niet geho­no­reerd wor­den.
Maar ik vind het ook en heel speciaal jammer
omdat de goede woor­den,
de gebe­den , het wij­wa­ter en de wierook
en alle andere symbolen
juist op zo’n moment
het hart kunnen openen
van de nabe­staan­den
voor God en geloof.
Een uit­vaart is een be­zin­ning
op het leven
en een katho­lie­ke uit­vaart
is een bij­zon­der moment
om iemand te helpen zich te openen!
Toen ik pastoor was
kwamen de meeste beke­ringen
uit een uit­vaart voort!

Materie of naasten­liefde?

De meeste van onze tijd­ge­no­ten
zijn sterk gericht op mate­rië­le zaken:
veel geld verdienen,
een mooi leven hebben,
een relatie,
er leuk uitzien,
succes­vol zijn,
geëerd wor­den,
kunnen doen wat je leuk vindt.
In veel gevallen­zijn mensen bezig
met deze zaken
en heel onze samen­le­ving
is daar nogal op gericht.

Nu weet ik na­tuur­lijk heel goed
dat er gelukkig ook tal­loze mensen zijn
die veel voor anderen over hebben,
die bij­voor­beeld man­tel­zor­ger zijn,
zich inzetten voor goede doelen
in kerk en samen­le­ving,
in ont­wik­ke­lings­lan­den,
oog en hart hebben
 voor mensen die alleen zijn komen te staan
en dat is zeer te waar­de­ren!
Gelukkig maar
dat deze mensen er zijn,
want christen-zijn gaat niet
over het ik en de materie,
maar het gaat onder meer over
reke­ning hou­den met anderen,
offers brengen,
een kruis opnemen,
Jezus navolgen,
niet voor jezelf leven.

Ik kende twee mensen, bei­den mannen,
bei­den ongeveer even oud
en bei­den met een demen­te­rende vrouw.
De ene man bracht zijn vrouw onder
in een verpleegtehuis
en nam zelf een nieuwe vriendin;
de ander kon dat thuis ook niet aan,
maar hij ging iedere dag naar het ver­pleeg­huis.
Hij zei: “We hebben het 56 jaar goed gehad samen,
ik wil er nu ook voor haar zijn”.
Volgens de tijdgeest heeft die eerste man gelijk,
volgens ons chris­te­lijk geloof die tweede!
We redeneren allemaal weleens egoïstisch
- of bijna allemaal -
maar uit­ein­delijk komt het aan
op wat we geven, op de liefde,
op het er zijn voor de ander.

Een mooie lijn in het leven

Som­mi­ge mensen kiezen voor een leven
waar geen God of hemel in past.
Andere mensen lei­den een leven
met een soort stijgende lijn
waar de hemel en de ont­moe­ting met God
de bekro­ning van is.
Dat laatste kan ik U aanbevelen.

We hoeven niet perfect te zijn
- en we zijn ook geen van allen volmaakt -.
Onze Lieve Heer kijkt niet of we volmaakt zijn geweest,
maar of we het hart op de goede plaats hebben.
We mogen struikelen en vallen,
er mag van alles mis gaan,
als we maar opstaan, proberen ver­der te gaan
in de rich­ting van de hemel, van ons doel
en als we maar open doen als Hij komt,
dat is de waak­zaam­heid en de bereid­heid
waar­van het evan­ge­lie ons spreekt.