Roepingendagen in het seminarie

Wanneer ben je geroepen?

Er zijn pries­ters nodig. Ik heb er geen twijfel over dat God roept, maar ik ben bang dat niet ie­der­een ant­woord geeft. En som­mi­gen vin­den het moei­lijk om te on­der­schei­den of God hen roept. Tijdens het Roepingen­week­end ben ik met de gein­te­res­seer­den in gesprek gegaan en heb ik iets ver­teld over het on­der­schei­den van de roe­ping.

Drie kan­di­da­ten waren geko­men om dit weekend mee te maken. Ook de se­mi­na­risten van Heiloo waren bij het gesprek aanwe­zig en ver­schil­len­den van hen hebben ver­teld over hun eigen roe­ping.

Wat is roe­ping?

Wat is roe­ping? Het is niet zo dat er een stem moet klinken of dat je een dui­de­lijk teken krijgt dat je pries­ter zou moeten wor­den. Het is niet dat dit nooit gebeurt, maar in veel gevallen gaat het anders: God legt een vraag in het hart van een mens: zou pries­ter wor­den iets voor mij zijn? Daarna is het vaak een proces waarin steeds dui­de­lijker wordt dat God die persoon deze kant op wil trekken. De ge­roe­pene moet er zelf voor open staan en hij moet tot alles bereid zijn: om deze roe­ping te volgen of een andere, omdat hij Gods wil verlangt te doen.

On­ver­schil­lig

Dat betekent dat iemand zich eerst in zekere zin ‘on­ver­schil­lig’ moet maken, met een heilige onver­schil­lig­heid. Niet omdat het hem allemaal niet uitmaakt, maar omdat hij zich inner­lijk vrij wil maken en niet zijn eigen wil of keuze wil volgen, maar de weg die de Heer wijst. Een goed manier om tot hel­der­heid te komen is het ‘bid­den in tweeën’: de ene keer bid­dend en medi­te­rend met de insteek van een keuze, een volgende keer zich helemaal inlevend in een/de andere keuze, steeds met een bij­zon­der oog ervoor hoe hij dan in relatie tot Jezus staat, totdat inner­lijke hel­der­heid is verkregen. Een gees­te­lij­ke leidsman zal een goede hulp kunnen zijn om de bewe­gingen van de Geest te on­der­schei­den: kwam dit van de heilige Geest, van mijn eigen geest of van de kwade geest?

Moed

Het kan na­tuur­lijk ook gebeuren dat de roe­ping zo dui­de­lijk en zelfs bij­zon­der was, dat er geen enkele twijfel meer over bestaat. Dan is er alleen moed nodig om daad­wer­ke­lijk te doen en te vol­bren­gen wat God je wijst.

Eerst christen zijn

Aan de gees­te­lij­ke ‘onver­schil­lig­heid’ gaat nog vooraf een ordenen van het eigen leven door een waarach­tig chris­te­lijk leven te lei­den. Een pries­ter moet aller­eerst een christen zijn. Alvorens iemand een roe­ping kan volgen om pries­ter te wor­den, moet hij eerst geruime tijd in de navol­ging van Christus zijn. Een gees­te­lij­ke roe­ping is geen manier om een po­si­tie­ve draai te geven aan dingen die mislukt zijn, aan een leven dat niet succes­vol is. Het is een roe­ping om zich helemaal te geven op de basis van een chris­te­lijk leven vanuit het hart.

De drie evan­ge­lische raden

De drie evan­ge­lische raden - armoede, kuis­heid, ge­hoor­zaam­heid - gel­den in zekere zin voor ie­der­een die als christen wil leven, maar heel bij­zon­der voor een pries­ter. Een pries­ter kan niet zon­der eenvoud en nede­rig­heid, hij moet kunnen gehoor­za­men (als de paus mij morgen naar de Amazone stuurt, zal ik het doen) en hij moet goede stappen hebben gezet op de weg naar een leven in zuiver­heid (celi­baat, dat inhoudt niet alleen geen seksuele relaties, ook geen porno of masturbatie). Niemand is perfect en het gaat er ook niet om perfect te zijn, maar om geen zon­den goed te praten en oprecht en met inzet ernaar te streven een leer­ling van Jezus te zijn. De nede­rig­heid is waar­schijn­lijk wel de basis van heel het chris­te­lijk leven.