Sacramentsdag in het seminarie

Juan Ignacio aangesteld tot acoliet

Donder­dag 11 juni was ik in het semi­na­rie in Heiloo, waar Sacra­ments­dag werd gevierd. Dat hoog­feest is in Neder­land op zich ver­plaatst naar de zon­dag, maar de traditie wil dat het in de semi­na­ries op de dag zelf wordt gevierd. Ge­woon­lijk doen dan de nieuw gewijde pries­ters een eerste heilige Mis in het semi­na­rie. Dat was dit jaar anders, want de pries­ters wor­den later gewijd van­wege de corona-crisis. We hebben dit jaar - God zij dank! - vijf wij­de­lin­gen en die wor­den allemaal apart gewijd, de eerste op 4 juli. Nu werd een se­mi­na­rist aan­ge­steld tot acoliet. En het was mijn eerste Mis in het semi­na­rie na mijn aantre­den als bis­schop.

Acoliet

Donder­dag­mid­dag was eerst de fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie­vie­ring in de kapel van het semi­na­rie. van­wege de Corona-maat­regelen kon er maar een enkele gast bij zijn en werd ook de heilige communie nog niet uit­gereikt. Tijdens de vie­ring werd Juan Ignacio Jiménez Walker aan­ge­steld tot acoliet, de laatste stap voor de diaken­wij­ding. Maar hij zal eerst de gebruike­lijke itinerantie (een of twee missie­ja­ren) doen, gecom­bi­neerd met ver­dere studie.

Pro­ces­sie

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring was er een pro­ces­sie met het heilig Sacra­ment door het park van het prach­tige bede­vaarts­oord van Onze Lieve Vrouw ter Nood met aan het slot de zegen met het heilig Sacra­ment bij het openlucht-altaar. Er was goed gebe­den en de lucht was helemaal opgeklaard, onder een heer­lijk zonnetje kon de pro­ces­sie uittrekken, ook deze zon­der andere gelo­vi­gen.
Tot besluit van de mooie dag was er een barbecue met de se­mi­na­risten en enkele gasten, een mooie gelegen­heid ook voor mij om hen allen weer even te kunnen ont­moe­ten.

Homilie

De Mis is de Mis

Op de Sacra­ments­dag
vieren we met speciale eerbied en aan­dacht
de eucha­ris­tie
die is inge­steld door de Heer
bij het laatste avondmaal.
De Mis is de Mis
wie ook de pries­ter is die ze celebreert,
in welke Oosterse of Latijnse ritus die ook plaats vindt,
hoeveel mensen er ook bij aanwe­zig zijn,
of er gezongen wordt of niet.
Iedere Eucha­ris­tie
is een “dage­lijks won­der”
en bron en hoogte­punt
van ons gelovig leven.

Een intense vie­ring

Toch zijn er bepaalde eucha­ris­tie­vie­ringen
waaraan we
een bij­zon­dere en diepe her­in­ne­ring bewaren
en er zijn soms Missen
waar echt niets speciaals gebeurt,
niets bui­ten­ge­woons
 - in de zin van: anders dan anders -
en die toch zeer gela­den zijn,
zeer intens en zeer warm.
Mis­schien her­in­ne­ren jullie je ook wel
bepaalde heilige Missen in je leven
die een bij­zon­dere gees­te­lij­ke gave voor je waren.
Moge ook deze eucha­ris­tie­vie­ring
er voor jullie zo een zijn.

Betrokken

Dat ligt dan aan de manier
waarop wij die aanwe­zig zijn,
in de vie­ring betrokken zijn,
niet zozeer aan de manier
waarop de vie­ring gestalte heeft gekregen.
Soms voel je de sfeer in de kerk hangen
van een bepaald moment,
een bij­zon­dere gebeur­te­nis,
en vooral door de mensen die erbij zijn
en met hun hart het geheim van God verstaan.
Ik kan mezelf bepaalde vie­rin­gen her­in­ne­ren
waarbij je dui­de­lijk kon ervaren
dat het een Eucha­ris­tie was
waarbij de aanwe­zige gelo­vi­gen
met heel hun hart betrokken waren.

In de zaal...

Zo moet het geweest zijn bij het laatste Avondmaal;
het zal sober geweest zijn en een­vou­dig;
geen mooi koor en geen orgel
verleen­den luister aan die plech­tig­heid,
geen prach­tige bloem­ver­sie­ring
zoals wij dat bij feesten mogen beleven;
het was niet dat alles
wat de apos­te­len in de juiste sfeer bracht;
maar het was een eucha­ris­tie,
een Mis, die aller­eerste
die zij nooit zou­den vergeten
en die ze zich steeds
met ontroe­ring en dank­baar­heid zou­den her­in­ne­ren.

Kern en vorm­ge­ving

Na­tuur­lijk, de Mis blijft de Mis;
De eucha­ris­tie is ont­moe­ting van God met ons;
het is de hernieu­wing van Zijn le­vens­of­fer,
vie­ring van Zijn paas­mys­te­rie:
Zijn verbond van liefde met ons.
De Mis is altijd een ont­moe­ting met de Heer
die zich geeft onder de nie­tige gestalten van brood en wijn.

En na­tuur­lijk de vorm­ge­ving van de vie­ring
doet er best wel het nodige toe:
de fees­te­lij­ke zang van het koor
de bloemen, de assis­tenten,
de kaarsen en de eerbied,
zij voeren ons hart tot God;
dat alles brengt ons in de juiste sfeer.
De vorm­ge­ving van de vie­ring
kan ons aflei­den, weg­hou­den van de kern
of ons juist brengen tot de essentie,
tot waar het allemaal om gaat.
Dat is dus best heel be­lang­rijk.

Bele­ving

Maar als we zoeken
naar wat een vie­ring boeiend maakt,
wat het voor ons maakt tot een erva­ring,
dan moeten we dat toch eer­der zoeken
in de harten van de mensen zelf,
in de manier waarop we de vie­ring beleven,
hoe we die met het hart verstaan.

Rijpen

Wij zijn gewend alles vlug te hebben.
We reizen snel, we leven vlug, we werken hard;
wat we nodig hebben of willen hebben,
dat kopen we.
Maar alle mooie en diepe dingen,
zoals de liefde, het geloof, levens­er­va­ring
moeten nu eenmaal lang­zaam groeien, rijpen.
We ont­van­gen ze;
het zijn vruchten die we oogsten
als ze rijp zijn.
We ont­van­gen ze
en toch hebben we heel wat moeten doen
om het zover te laten komen.
Geduld.
Alle mooie dingen groeien lang­zaam.
Anders gaat het fout.
Zo nemen we gelei­de­lijk toe
in fijn­ge­voelig­heid voor het mysterie
van Gods te­gen­woor­dig­heid.

De kennis­ma­king

Zo is het ook in de Mis.
De Mis is als een verke­rings­tijd,
al is God na­tuur­lijk geen gelijk­waar­dige partner
en blijft Hij onbe­grij­pe­lijk groot voor ons.
Als een verke­ring,
zo is het verloop van de Mis inder­daad opge­bouwd
De eerste stap is
de aantrek­king en de kennis­ma­king:
de mens treedt aarzelend voor God
en beseft wie hij­zelf is en wie God is.
Dat gebeurt in de ope­ning van de vie­ring
onder meer in de schuldbelij­denis
en de lofzang op Gods groot­heid, het "Gloria".

Inhou­de­lijk gesprekken

De tweede stap is de con­fron­ta­tie, het dieper gesprek:
je con­fron­teert meningen en stand­pun­ten,
je verlangt iets van elkaar en doet beloften,
je vraagt ook ant­woord op je vragen,
wan het mag niet vrij­blij­vend zijn.
En zo spreekt God zijn woord in de lezingen:
Hij stelt zijn eisen en doet Zijn beloften;
Hij vraagt ook ant­woord.
Dit ant­woord geeft de kerk­ge­meen­schap Hem
in de psalm en in de ge­loofs­be­lij­de­nis.
En zij vraagt aan God een ant­woord
in de voor­beden.

Hartsver­bon­den­heid

Dan komt de derde stap,
het tweede hoofd­deel van de li­tur­gie:
het gesprek van hart tot hart:
het eucha­ris­tisch hoog­ge­bed.
Er wordt niet meer verkon­digd, ge­spro­ken
of geant­woord, geanalyseerd,
dan is er alleen de liefde­volle taal van het gebed,
we scharen ons om de tafel van het Laatste Avondmaal
en stemmen ons hart af op de juiste golflengte
door ons te verenigen met de Heer.

Een verbond

Tenslotte volgt de laatste stap:
de verke­ring mondt uit in een verbond van trouw,
een nieuw en eeuwig verbond.
Je ont­vangt de ander,
je laat hem of haar je leven delen,
gees­te­lijk en licha­me­lijk.
Zo ont­van­gen wij de heilige communie.
"Ge­meen­schap" betekent dat woord,
want we wor­den één met de Heer,
we eten Zijn lichaam en drinken Zijn Bloed.

Weg van liefde

In de Mis gaan we die simpele weg van de liefde:
na een eerste kennis­ma­king,
volgt een dieper contact en con­fron­ta­tie van visies,
dan het met elkaar spreken van hart tot hart,
tenslotte: "één vlees wor­den",
ons gees­te­lijk huwe­lijk met de Heer.

Als we die weg van de liefde met de Heer willen gaan,
wordt iedere Mis een bij­zon­der gebeuren,
omdat we die vie­ring met ons hart verstaan.

Acoliet

Beste Ignacio,
vandaag wordt jouw leven
meer verbon­den
met het geheim van de Eucha­ris­tie
door je aan­stel­ling tot acoliet.
Eerder was je uit­ge­no­digd
om je band met de li­tur­gie van het Woord
te ver­die­pen
door de aan­stel­ling tot lector.
Dit is een nieuwe stap
op weg naar de dag
dat dit geheim van de Eucha­ris­tie
de kern van jouw leven,
van een leven als pries­ter wordt.
Moge de Heer je met Zijn zegen
op die weg blijven be­ge­lei­den!