Wat verwacht je van God?

13e zondag door het jaar A

Tijdens de Eucha­ris­tie­vie­ring in de ka­the­draal werd afscheid van Jacques Ooms als acoliet. Op andere wijzen zal hij met de ka­the­draal verbon­den blijven,maar dit was na 72 jaar, waar­van 54 in de ka­the­draal, zijn laatste dienst als mis­die­naar/acoliet. Het was ook Familie­zon­dag en daarvoor stond op ka­the­draal TV weer een heel mooi pro­gram­ma online klaar.

Plebaan/vica­ris generaal Bart Putter con­ce­le­breerde samen met kape­laan Johannes van Voorst. Voor de preek die U hier­on­der vindt heb ik een woordje voor de kin­de­ren gehou­den in ver­band met de Familie­zon­dag. Dat kunt U wel op Ka­the­draal TV horen, maar vindt U niet hier­on­der.

Aan het einde van de Mis sprak ple­baan Putter dank­woor­den aan Jacques Ooms, die eer­der al de Bavo-pen­ning kreeg. Hij en zijn echt­ge­note wer­den bedacht met een attentie en een dank­brief van de bis­schop.

Homilie

Wat verwacht je van God?

Mensen ver­wach­ten volgens mij
vaak iets heel anders van God
dan wat Hij ons belooft.
Mensen ver­wach­ten vaak
- en dat je zo denkt
is heel gewoon en men­se­lijk -
dat God degenen die Hem eren
zou behoe­den voor pijn en verdriet,
voor tegen­slagen en lij­den,
omdat Hij toch een goede vader voor ons is.
Maar zo is het niet.
Ja, Hij is wel een goede Vader,
maar het is zeker niet zo
dat Hij je voor alles behoedt
als je maar goed je best doet.

Geloof en lij­den

We kunnen bij­voor­beeld niet zeggen
dat de mensen die meer bid­den
en God meer eren
dan ook beter voor lij­den wor­den gespaard.
Ik heb wél allerlei mensen gekend
die door hun sterk geloof in God
en hun ver­trouwen op Hem,
hun lij­den en verdriet beter kon­den dragen, dat wel.
Maar ik heb in mijn leven
heel goede en brave, vrome mensen mee­ge­maakt
die toch enorm veel
over zich heen hebben gekregen
en mensen die zich niet erg goed had­den gedragen
maar die het allemaal voor de wind leek te gaan,
al was dat dan vaak ook wel weer een beetje de buiten­kant.

De belo­ning

Toch zegt Jezus vandaag in het evan­ge­lie
dat het loon voor al het goede dat we doen
ons niet zal ont­gaan.
De voor­beel­den die Jezus daarover geeft
zijn voor een deel verbon­den met het geloof:
als je een leer­ling van Jezus opneemt,
omdat hij een leer­ling is,
zul je beloond wor­den;
wie een profeet opneemt
omdat het een profeet is,
zal het loon van een profeet ont­van­gen.
Dat gaat dus over al het goede dat we doen
om de leer­lin­gen van Jezus
te steunen;
maar het is ook een beetje bre­der:
wie een deugd­zaam mens opneemt,
zal het loon van een deugdzame ont­van­gen.

Een van deze kleinen...

Het komt er eigen­lijk op neer
dat als je iemand steunt
die zich inzet voor het evan­ge­lie,
voor de kerk, voor het goede,
straalt dat wat die ander doet
ook op jou af:
je krijgt zelf deel
aan het goede dat wordt verricht.
Het gaat bij die leer­lin­gen van Jezus
om kleine mensen:
“Wie een van deze kleinen
al was het maar een beker koud water geeft,
omdat hij mijn leer­ling is...”.
De echte leer­ling van Jezus
is een kleine mens,
die zich niet groot maakt,
maar een­vou­dig en dienst­baar wil zijn
en zich realiseert
dat hij/zij alles ont­vangt, het zijn cadeautjes...

Verbind je met mooie ini­tia­tie­ven...

Dit is dus een oproep aan ons allen
om ons te verbin­den
met alles wat er aan goeds en moois gebeurt,
door goede, een­vou­dige, gelo­vi­ge, dienst­ba­re mensen;
dat te steunen en bevor­de­ren.
Dat gebeurt ook best wel vaak,
zoals bij­voor­beeld wanneer mensen
met een demonstratie
de gelijke rechten van alle mensen
van wat voor huidskleur ook,
onder­stre­pen
of wanneer ze opkomen
voor de kin­de­ren en jon­ge­ren
die zon­der be­ge­lei­ding
in de vluch­te­lingen­kampen zijn.
En het gebeurt wanneer mensen
het werk van de kerk
voor catechese, caritas, pas­to­raat
onder­steunen met gebed en met hun gaven.
Door dat te doen
wor­den we onder­deel
van het goede dat gebeurt.

Actief of in gebed en offer

Het kan zijn dat iemand
door ziekte of ouderdom
aan huis is gekluisterd
en toch tege­lijk een mis­sio­na­ris is
of zich inzet voor de caritas.
De katho­lie­ke kerk heeft dit bij­voor­beeld onder­streept
door niet alleen Fran­cis­cus Xaverius
tot patroon­hei­lige van de missie te benoemen
- hij trok de wereld over, verkon­digde het evan­ge­lie
en heeft hon­derd­dui­zen­den mensen gedoopt -
maar ook de kleine heilige Theresia
die haar Carmel-klooster in Lisieux niet heeft verlaten,
maar zich door gebed en offer en het schrijven van brieven
aan de missie wijdde.

Het kruis en de belo­ning

Maar zullen al die mensen die mee­werken
met de ver­kon­di­ging van het evan­ge­lie
en al het goede dat in deze wereld ook gebeurt,
zullen die wer­ke­lijk een belo­ning ont­van­gen?

Nu staat er vandaag in het evan­ge­lie óók
dat je je kruis op moet nemen
en zo Jezus moet volgen,
want anders ben je Hem niet waar­dig.
En dat je je leven om Jezus moet verliezen
om het te kunnen vin­den.

Dit geeft al iets van een rich­ting aan,
want we wor­den niet echt gelukkig
doordat alles ons voor de wind gaat,
doordat we krijgen wat we hebben willen
en geen tegen­slagen onder­vin­den.
Ik denk dat we bijna allemaal
weleens een moei­lijke periode hebben mee­ge­maakt
die ons verrijkt heeft.
Zoals nu bij­voor­beeld in de corona-crisis
soms het geval is geweest
als mensen door de las­tige situatie van de pandemie
tot be­zin­ning en ver­die­ping zijn geko­men
en tot nieuwe inzichten.

Je moet ervoor open staan,
maar dan kan er veel gebeuren.

The best is yet to come!

En dan is er voor ons als gelo­vi­ge mensen
dat uit­zicht dat er altijd is, ons leven lang:
we zijn op weg met een per­spec­tief,
een uit­zicht op de eeuwig­heid,
we hoeven niet alles uit dit leven te halen,
want het mooiste moet nog komen.
“The best is yet to come”.

Onze weg is als die van Jezus:
die gaat over het kruis
naar de ver­rij­ze­nis,
door de moei­lijk­he­den en de pijn
naar het licht en het leven.
Laten we Gods kracht en genade vragen
om de zware dingen
goed op te nemen
om zo die weg te kunnen gaan
naar het leven.