Seminarie-rector Luc Georges 25 jaar priester
Feest in Redemptoris Mater, Nieuwe Niedorp
Maandag 29 juni was het 25 jaar geleden dat de rector van het Redemptoris Mater seminarie, Luc Georges, de priesterwijding ontving. Sinds 1999 is hij de rector van dit missionair seminarie van het bisdom Haarlem-Amsterdam in Nieuwe Niedorp en de priesters die uit dit seminarie zijn voortgekomen waren er dan ook bijna allemaal om het feest mee te vieren.
De feestelijke Eucharistieviering was alleen met de priesters en enkele andere gelovigen, binnen de Corona-regels. De vrijdag erna zal er nog een tweede feestelijke viering zijn voor de catechisten en andere broeders en zusters van Neocatechumenale gemeenschappen.
De viering vond plaats in de kloosterkerk die sinds zeer kort naar het seminarie is overgegaan, al zal de parochie er gebruik van blijven maken. Tijdens de Mis getuigde de van oorsprong Belgische rector Luc van Gods barmhartigheid door over zijn roeping en vorming tot het priesterschap te vertellen tot aan zijn komst in Nederland. Deken Samuel Marcantognini reikte de rector aan het einde een speciale pauselijke zegen aan en een cadeau namens de priesters.
Daarna was er tijd voor het meer profane gedeelte en werd in het seminarie een feestelijke maaltijd gebruikt.
Hieronder de tekst van mijn homilie, die ik echter zo niet precies heb gehouden.
Homilie
Als Paulus en met Petrus
Beste Luc, beste mede-broeders,
Zegen
Het is met grote dankbaarheid, Luc,
dat we vandaag je zilveren priesterfeest vieren.
Wat is er veel gebeurd in die vijfentwintig jaar!
Deze jaren waren allereerst een gave van Gods goedheid.
De Heer heeft Zijn zegen gegeven
en deze jaren vruchtbaar gemaakt.
De priesters die dit feest meevieren zijn er getuigen van
en zij vormen het levende bewijs;
zij zijn hier als zichtbaar teken van jouw inzet
voor de vorming van nieuwe priesters voor Gods kerk.
Belang van de vorming
Jullie, beste priesters,
zijn werkzaam in de wijngaard van de Heer
en hebben zelf weer allerlei mooie vruchten
voor het evangelie voortgebracht
en voor de Kerk van Christus
en jullie zullen je bij wat je doet,
bij situaties waarin jullie terecht komen
onwillekeurig woorden herinneren
en dingen die rector Luc zus of zo heeft gedaan,
misschien een enkele keer in de zin van:
zo ga ik het niet doen
- maar ook dan was het leerzaam -
maar vaak zal je eraan terug denken
als iets wat je een weg gewezen heeft,
in de zin van dat je er inspiratie aan ontleent.
Misschien heb je weleens gebotst,
misschien had je het moeilijk met autoriteit,
misschien heb je heel veel
aan de begeleiding door rector Luc gehad
- daarover hebben sommigen van jullie
me weleens verteld -,
maar in ieder geval was je tijd in het seminarie
een vormingsproces
dat voor je hele leven belangrijk is, ja zelfs cruciaal,
dankzij de vormers, dankzij de rector.
Voortgezette vorming
Die vormingsperiode is na de priesterwijding doorgegaan
en de broederschap en verbondenheid
die jullie als priesters beleven,
met elkaar, met Luc, José Manuel, de catechisten en anderen
heeft jullie de geestelijke en broederlijke steun geboden
die je nu eenmaal nodig hebt
om in een voor godsdienst vaak gesloten wereld
toch met vuur en liefde
priester te kunnen zijn.
Organisator
Luc, van harte bedankt
voor jouw inzet en voorbeeld
als priester en rector,
als vormer en begeleider,
als leider en organisator.
Ja, ook dat laatste hoort erbij:
een huis als dit vraagt ook
praktische kennis en organisatie;
denk bijvoorbeeld
aan alle werkzaamheden aan het huis
die hebben plaats gevonden
of denk aan de grote feesten
die hier zijn gevierd.
Het eigenlijke feest
Jouw eigen feest moet nu
heel bescheiden worden gevierd,
met dank aan Corona;
misschien geen vergelijk
met zoveel andere feesten,
die hier zijn gevierd,
maar dat herinnert ons eraan
dat de eigenlijke viering
een feest is van hart tot hart
met de Gever van alle goeds,
een innerlijke dankzegging
voor de grote genadegaven
die de Heer jou, ons heeft toevertrouwd;
zo wordt iedere Eucharistie die je viert
een viering van dankbaarheid:
wat heeft die oneindig goede Vader
mij, arme zondaar - zo zeg ik, zo zeg jij -
toch oneindig veel geschonken!
Het begin
Ik heb je in deze vijfentwintig jaar
wel enigszins mogen leren kennen.
Het overgrote deel van de jaren
van jouw priesterlijke inzet
heb ik van tamelijk nabij mee gemaakt,
je kwam als Waal over Colombia naar Nederland
een jaar na het overlijden
van mgr. Henricus Bomers,
stichter van dit seminarie.
Met je voorganger, Michi Costa, hier aanwezig,
waren we - nog met mgr. Bomers - naar Rome geweest.
Ik was zelf een jonge, beginnende rector.
Het seminarie met de filosofische en theologische vorming
was maar net gestart.
Bijzondere ervaringen
In al die jaren hebben we
moeilijke en heel bijzondere dagen beleefd,
de Corona-periode met de bijna traumatische ervaring
die daaraan voor jullie verbonden was,
staat nog vers in het geheugen;
ik denk ook aan de periode van je ziekenhuisverblijf in Luik
en vooral het overlijden van Juan en Quinton.
De Paassfeer van de dagen na hun heengaan
- want al was het een tragisch ongeluk
het waren dagen van verrijzenis en leven -
die Paassfeer in de kersttijd zal niemand ooit vergeten,
die dat toen heeft meegemaakt.
Hoogtepunten waren verder natuurlijk
de priesterwijdingen
en de bedevaart naar Rome
met de eerste steen van de Tiltenberg
en de ontmoeting met de toen al zeer oude
heilige paus Johannes Paulus II.
En ik heb met jou vaker het heilig Land mogen bezoeken
en het Domus Galilaeae,
Zuid Afrika met het graf van Quinton,
Colombia met het seminarie van Medellin
en zo veel meer.
We waren met vele bisschoppen
in de zaal van het Laatste Avondmaal
om de Eucharistie te vieren,
toen paus Johannes Paulus
op de vooravond van het feest
van de Goddelijke Barmhartigheid
zijn ziel terug gaf aan zijn schepper.
Een indrukwekkende dag was dat.
Ik ben je ook persoonlijk dankbaar
voor de vriendschap
die ik in deze jaren van je heb mogen ondervinden.
Petrus en Paulus
We vieren vandaag het hoogfeest
van de apostelen Petrus en Paulus.
Wat waren die twee enorm verschillend,
het is bijna gek om hen samen
in één feest te vieren!
Petrus
Petrus was de man van het gewone leven,
was hij getrouwd geweest?
In ieder geval had hij een vissersbedrijf gehad,
soms was hij iemand van grootspraak,
maar hij was geen held.
De Quo Vadis? - overlevering verhaalt
dat die kleinmoedigheid Petrus
tot het eind van zijn leven is bijgebleven,
maar uiteindelijk was hij trouw gebleven
aan het geloof in “Christus, Zoon van de levende God”
dat hij ooit in Caesarea van Filippus had beleden
en heeft hij zijn leven als martelaar voor Christus gegeven.
Paulus
Hoe anders was Paulus!
Die kon hele reeksen
vervolgingen, martelingen en tegenwerkingen opnoemen
die hij allemaal manmoedig had ondergaan.
Paulus was vuur, kracht, moed,
hij was sterk en zijn leven was als zijn bekering:
een lichtflits, een donderslag
en hij was zo welsprekend en zo goed onderlegd,
je zou zeggen: de ideale missionaris.
Persoonlijk vond ik Luc altijd meer
een Paulus dan een Petrus.
Missionair en hiërarchisch
Maar Jezus heeft toch Petrus aangesteld
als herder van de kudde
en Hij heeft deze beide grote apostelen
verenigd in de marteldood in Rome.
Hun beider aanwezigheid daar
in de eeuwige stad,
getuigt voor ons van wat de Kerk wezenlijk is:
zij hiërarchisch en verenigd
rond de opvolger van Petrus, de paus;
zij is wezenlijk missionair, verkondigend
in het voetspoor van de apostel Paulus.
Als we denken aan het leven van deze apostelen
en aan hun betekenis,
kunnen we alleen maar vol bewondering zijn
voor God die in Zijn Voorzienigheid
alles heeft bedacht en geleid.
Beste Luc, moge het vuur van de apostel Paulus
en diens missionaire geest
en de hartelijke verbondenheid met Petrus
in de eenheid van de Kerk,
je - net als in de afgelopen vijfentwintig jaar -
steeds blijven bezielen:
