Bij het overlijden van Michael Hedley

Naar de kerk of online? Tweede Adventszondag B

Zondag 6 de­cem­ber zou ik in de Sint Nicolaas­basi­liek zijn geweest voor een fees­te­lij­ke gelegen­heid: de vie­ring van het patroons­feest van de kerk en de plaat­sing van een reliek van de H. Nicolaas. Maar de ge­meen­schap van de basiliek is helaas getroffen door het over­lij­den van de bekende dirigent Michael Hedley, die aan Corona is bezweken. Daardoor was dit geen dag van feest, maar een dag van verdriet en rouw om het heen­gaan van een groot musicus.

Zo'n twin­tig jaar heeft Michael Hedley met des­kun­dig­heid en inzet de koren van de Sint Nicolaas­basi­liek geleid. We zijn hem dank­baar voor de prach­tige bijdrage die hij heeft gegeven en waar­van ik herhaalde malen heb mogen genieten, bij­voor­beeld bij de vespers/evensong die de laatste jaren voor­af­gaand aan de nieuw­jaars­re­cep­tie in de basiliek werd gehou­den. Moge hij rusten in vrede! En moge zijn echt­ge­note de steun ont­van­gen die zij in deze moei­lijke tijd zeker nodig heeft.

De plaat­sing van de reliek in de Sint Nicolaas­basi­liek zal nu op een ander moment wor­den gevierd.

Op de tweede Advents­zon­dag stond Johannes de Doper centraal naar wie de mensen massaal uit­trok­ken

Waarom naar de kerk?

Waar kun je de mensen
massaal mee uit hun huizen krijgen,
zelfs in Corona-tijd?
Wat zou je moeten or­ga­ni­se­ren of doen
om gedaan te krijgen dat ie­der­een uitloopt?

Dat is wat in het evan­ge­lie van deze zon­dag gebeurt:
heel de landstreek Judea
en alle inwoners van Jeru­za­lem
trokken naar hem uit (Mc. 1, 1-8).

Waar komt men op af?

Dat gebeurt zelfs nu wel:
de winkelstraten stromen vol
voor Black Friday, Sint en Kerst.
Binnenste­den moeten wor­den af­ge­slo­ten
wegens enorme drukte.
En buiten Corona-tijd zijn er andere eve­ne­menten
waar veel mensen naar toe­gaan:
zoals een vrij­markt in Am­ster­dam
of een meerdaags muziekfestival
en na­tuur­lijk de voetbal­wed­strij­den.

En in de Kerst­nacht stromen veel kerken vol
om de Nacht­mis te vieren,
buiten Corona-tijd.

Ge­meen­schap beleven

Het is moei­lijker gewor­den voor de Kerk,
zoals het is ook moei­lijker gewor­den
voor allerlei vormen van vereni­gingsleven
en alles wat ge­meen­schap ver­on­der­stelt<
zelfs zon­der Corona;
het is in het alge­meen niet zo ge­mak­ke­lijk
om de mensen uit hun huis te krijgen,
want thuis is er al contact
met allerlei vormen van amuse­ment,
be­zin­ning en kerk­diensten
en mensen zijn meer
op het individu en zich­zelf gericht geraakt.

Gelukkig zijn er ook nu
veel mensen die verlangen naar de Eucha­ris­tie,
naar de bele­ving van ge­meen­schap,
naar een plaats van rust en be­zin­ning,
want dat is in onze maat­schap­pij eer­der zeld­zaam.

Net zo goed thuis?

Een ker­ke­lijke vie­ring trekt mensen niet
van­wege een verlangen naar plezier en materie;
wat we er uit mee nemen is
dat we even
in de ruimte van God zelf zijn gaan staan,
Hem hebben gezocht,
geloofd en gedankt,
dingen en gebeur­te­nissen
in Zijn han­den hebben proberen te leggen,
kracht hebt gezocht en hope­lijk gevon­den
om onze soms moei­lijke opdracht
in het dage­lijks leven te kunnen vervullen:
dragen, ver­die­pen, andere dimensies zien en beleven....
een vie­ring in de kerk
haalt ons uit onze eigen sfeer
en plaatst ons in een ruimte
die aan de eeuwig­heid raakt.

En dan is naar de kerk gaan
toch anders
dan de vie­ring thuis on-line beleven,
niet alleen omdat we anders de heilige communie missen,
maar ook omdat het gaan naar de kerk
als een pelgrims­tocht is
en het zijn in de Kerk
bele­ving van kerk-zijn is,
want de Heer heeft ons ge­roe­pen
om samen kerk te zijn: ge­meen­schap,
volk van God en lichaam van Christus.
Wezen­lijk voor christen-zijn
is die gemeenchaps­be­le­ving.
Christen-zijn, katho­liek zijn
kan niet alleen maar
een in­di­vi­duele bele­ving zijn.

Zoeken

Het is gek,
al tien­tal­len jaren horen we
dat religie "uit" is, "achterhaald",
en dan merk je dat het zoeken naar God
aan alle kanten weer begint.
Maar zo zijn wij ook geschapen,
zo zitten wij mensen in elkaar.
Onze Lieve Heer heeft dat er gewoon ingebakken;
Au­gus­ti­nus zei het al:
"Onrus­tig is mijn hart,
totdat het rust vindt in U...
Fecisti nos ad Te,
U hebt ons gemaakt,
gericht op U".

Wat kwamen ze doen?

Heel de stad en heel het land trokken uit
om Johannes de Doper te horen
en zich door hem te laten dopen.

Na­tuur­lijk, er was toen min­der amuse­ment
en er was geen Corona,
hoewel mensen toen toch veel mee­maak­ten
omdat ze met elkaar meeleef­den,
zoals op een dorp.
Maar goed, er was min­der aflei­ding,
en ze kwamen, massaal,
naar Johannes de Doper toe.

En wat kwamen ze doen, met zo velen?
Ze kwamen hun zon­den belij­den
en zich dan laten dopen.
Daar kwamen ze met z'n allen op af.

Toch zullen ze er zijn...

Het is al moei­lijk iemand te vin­den
die zijn fouten toegeeft
en ze probeert te verbe­te­ren.
Meestal kunnen we niet anders
dan de fouten van anderen verdragen...

Maar er zullen steeds weer mensen zijn
die beseffen
dat we niet geschapen zijn
om alleen te zijn,
om alleen te geloven, alleen te zoeken<
je eigen gang te gaan
en God en je naaste
geen ver­ge­ving te vragen.

Wij zijn gemaakt
om zulke mensen te zijn,
die zich dat rea­li­se­ren.

En waarom zou­den wij niet zulke mensen zijn?