Maria Lichtmis in Heiloo

Dag van het Godgewijde leven

Op zater­dag 2 februari, Opdracht van de Heer in de tempel (Maria Licht­mis), was ik op het mid­daguur in Heiloo in de grote kapel van Onze Lieve Vrouw ter Nood voor de heilige Mis met kaarsen­pro­ces­sie. Het was tevens eerste zater­dag van de maand en dan wordt in Heiloo sinds 35 jaar maan­de­lijks een eerste zater­dag­vie­ring gehou­den om roe­pingen tot het pries­ter­schap, het diaconaat en het reli­gi­euze leven.

Dit gebed heeft veel vruchten gedragen en ik ben er na­tuur­lijk bij­zon­der dank­baar voor dat deze gebeds­dag al zo lang wordt gehou­den. Aan het einde van de Mis heb ik de voor­zit­ter van de Stich­ting die alles or­ga­ni­seert, dhr. A. Leeman, daarom nog eens extra bedankt. Bijna 400 mensen waren aanwe­zig om Christus het Licht der volkeren ("Lumen gentium") en Zijn Moeder Maria te eren. Hier­on­der de homilie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

Homilie

Het is goed dat U vandaag bent geko­men om dit feest te vieren en te bid­den om roe­pingen.

De zalige paus Johannes Paulus II heeft deze dag in 1997 uit­ge­roe­pen tot dag van het God­ge­wijde leven.

Wij willen daarom op deze dag God danken voor al die mannen en vrouwen die hun leven aan God hebben toegewijd door de drie geloften van armoede, ge­hoor­zaam­heid en zuiver­heid.

Hier in Heiloo zijn de blauwe zusters aanwe­zig, de zusters van het Mens­ge­wor­den Woord, zij zetten zich in voor het hei­lig­dom, het ont­van­gen van de gasten in het Juliana­kloos­ter en het uit­no­di­gen van scholen om hier naar Onze Lieve Vrouw ter Nood te komen.

Maar het is veel meer dan een werk, meer zelfs dan een heel mooi en gods­diens­tig werk dat zij ver­rich­ten: alles is uitdruk­king van hun toe­wij­ding aan de Heer.

En dat is juist in onze tijd zo heel erg be­lang­rijk.

De zusters, reli­gi­euzen, maar ook de pries­ters en andere ge­roe­penen maken de keuze om alles achter te laten: rijkdom, het zelf voor het zeggen willen hebben, een relatie en een gezin.

Zij doen dat als een teken in deze wereld dat er Iemand be­lang­rijker is dan al wat je in deze wereld kunt vin­den en dat ons geluk er niet in bestaat om alles naar ons­zelf toe te trekken, ons ik en onze eigen behoeftes centraal te stellen, maar dat je juist gelukkig wordt door los te laten, door te geven, door er voor anderen te zijn.

Een vrouw had altijd voor haar man gezorgd, jaren was hij ziek geweest, in een stoel, op bed en steeds weer naar het zie­ken­huis.

Vaak werd deze vrouw door anderen beklaagd en zij vond het zelf ook lang niet ge­mak­ke­lijk.

Maar toen hij tenslotte overleed, was het heel erg moei­lijk voor haar.

Niet alleen omdat zij haar man miste, maar ook omdat haar leven een doel had en zij zoveel liefde en zorg had gegeven aan iemand anders, aan haar man in dit geval.

Toen besefte zij nog weer op een nieuwe manier dat haar leven rijk was geweest door de liefde die zij had gegeven.

Zoiets gebeurt vaak: als je mid­den in de kin­de­ren zit, als je mid­den in je werk zit, als je vrij­wil­li­ger bent, kun je weleens zuchten omdat er zoveel van je wordt gevraagd.

Maar later merk je en ervaar je hoe mooi het was om jezelf te geven.

De reli­gi­euzen zijn in onze wereld levende tekens van die bood­schap: het is mooi en goed om jezelf te geven, je leven wordt van waarde door voor anderen te leven het is van grote waarde om je leven te geven voor alles wat goed is, voor je naaste, voor God.

Uit­ein­de­lijk is al het goede dat we doen voor Hem, Hij is de bron en het doel.

Ook dat wordt door het reli­gi­euze leven te­gen­woor­dig gesteld, en ook iedere pries­ter is ge­roe­pen om in zekere zin de drie geloften die deze waar­heid uitdrukken, te beleven.

Het feest van vandaag, wordt in de volksmond ook “Maria Licht­mis” wordt genoemd In de li­tur­gie wordt vanouds sterk de nadruk gelegd op de opdracht van Jezus in de tempel en de ont­moe­ting die daarbij plaatsvond: twee oude mensen komen schuifelend nabij: Simeon en Hanna, en aan één van hen, de oude Simeon, danken we het lied dat we tij­dens de pro­ces­sie hebben gezongen en dat iedere avond bij het bid­den van de completen, de ker­ke­lijke dag­slui­ting wordt herhaald: “Laat nu Heer, volgens uw woord, Uw die­naar in vrede heen­gaan.

Mijn ogen hebben het heil aanschouwd dat Gij voor alle volkeren hebt bereid, een licht tot ver­lich­ting van de hei­denen, een glorie voor uw volk Israël”.

De Heer wordt hier erkend en bele­den als de ver­los­ser, de red­der, degene naar wie de volken hebben uitgezien en die de enige is die de mens­heid hoop en toe­komst geeft.

Het is dus vandaag een feest van de Heer.

En Simeon en Hanna laten zien door hun woor­den en hun standvas­tige ver­wach­ting, dat hun hoop, de bron van hun leven en het doel in God gelegen zijn.

Tege­lijker­tijd nodigt dit feest uit om Maria te eren, van­daar de populaire bena­ming: Maria Licht­mis .

Want Simeon spreekt bij deze gelegen­heid, daar in de tempel van Jeru­za­lem Maria aan: haar ziel zal door een zwaard wor­den doorboord.

Maria zal om haar toe­wij­ding aan haar Zoon en door de liefde die zij voor Hem voelt, veel moeten lij­den omdat haar Zoon zoveel zal moeten doorstaan.

(Er is nog een derde, oude bena­ming voor het feest van vandaag, en dat is: “ De zuive­ring van de heilige Maagd Maria”, naar de woor­den waar­mee het evan­ge­lie van vandaag begint: “ Toen de tijd aanbrak waarop Maria en het Kind gereinigd moesten wor­den...”.

Som­mi­gen van U hebben mis­schien vroe­ger na de geboorte van een kind de kerkgang nog wel gedaan: met een kaars in de hand ont­vingen vrouwen na de bevalling de zegen van de pries­ter, een ver­wij­zing naar de zegen die Maria van Simeon ont­ving toen zij veer­tig dagen na de geboorte van Jezus naar de tempel kwam.

Som­mi­ge moe­ders hebben die kerkgang van vroe­ger als een beetje bele­digend en verne­de­rend ervaren, alsof zij onrein gewor­den waren door het krijgen van een kind! Maar dat was juist niet het geval, want de geboorte van een kind is een won­der en je voelt dan de dank­baar­heid aan God en bewon­dering voor zo’n nieuw schepsel.

Die kerkgang was dus eigen­lijk een uiting van dank­baar­heid voor de bevalling en het nieuwe leven en een zegen over het moe­der­schap, dat zo’n mooie en be­lang­rijke taak is.

Maar hoe dan ook: Maria, moe­der en maagd, die haar “Fiat” had ge­spro­ken - “Mij geschiede naar Uw woord”-, die haar leven had gegeven, wordt in de tempel door Simeon beves­tigd in haar toe­wij­ding aan God en aan het verlos­sings­werk van haar Zoon.

Zo is Maria een voor­beeld voor ie­der­een die zich aan God heeft toegewijd.

En daarom is deze dag van de Opdracht van de Heer in de tempel, Maria Licht­mis, een mooie dag om God te danken voor alle moe­ders, voor alle reli­gi­euzen en pries­ters en andere God­ge­wij­den en ons te rea­li­se­ren dat het eigen­lijk uit­ein­delijk niet uitmaakt op welke weg Onze Lieve Heer je plaatst, welke roe­ping Hij je meegeeft, maar dat je leven een gave wordt, een wegge­ge­ven leven, voor anderen, voor God.

AMEN.